Het publiek heeft nog verse sneeuwvlokken in de haren als zangeres Tamaryn zaterdagavond in de kleine Paradiso-zaal aantreedt met haar gelijknamige band.
De bijtende kou past bij deze shoegazers uit San Francisco met bevroren zang en ijzige hooks. Tamaryn zelf is op het podium ook een ware ijskoningin. Mysterieus en onverstoorbaar, zelfs wanneer gitarist Rex John Shilverton al tijdens het tweede nummer (Love Fades) panne krijgt en minutenlang worstelt met kabels en pedalen. Drummer en bassist tokkelen rustig door, Tamaryn verroert geen vin. Haar lange zware haren verbergen meestal haar gezicht.
De onverbiddelijke houding van de frontvrouw trekt moeiteloos de aandacht van het publiek. Tamaryn heeft ook iets plechtigs, versterkt door trage handgebaren en tamboerijnslagen. Ze zorgt voor dreiging en drama op het podium, maar het wordt nooit te beklemmend of te eentonig. Haar zuivere, zachte stem werkt wonderwel in combinatie met Rex’ afwisselende gitaarwerk. Hij geeft textuur aan de muziek, als tegenwicht voor de zweverige vocalen. Het ene moment levert hij tedere riffs (Love Fades), dan weer ruigere klanken (Mild Confusion).
Het grootste deel van het publiek is trouwens gekomen voor de shoegazeband na Tamaryn: Autolux uit LA. Vergeleken met die band begeeft Tamaryn zich op gewaagder terrein: een mix van shoegaze met dreampop en new wave. Als voorprogramma heeft Tamaryn een lastige podiumopstelling. De band heeft zijn eigen spullen, waaronder een drumstel, voor die van Autolux opgesteld. Daardoor is er weinig ruimte. De drummer zit rechts van voren, met de bassist wel erg dicht naast hem. De twee maken duidelijk ruimte voor Rex en Tamaryn. Dat is vast symbolisch: Rex bedenkt immers de muziek en Tamaryn schrijft de teksten. De songs zijn veelal direct geïnspireerd door de kust bij San Francisco. Ze ademen de grijze mist en snijdende wind van de Bay Area.
Vanwege de technische problemen komt het optreden wat stroef op gang. Pas bij het vierde nummer, The Waves, lijkt de band – die dag per boot vanuit Engeland de Noordzee overgestoken – eindelijk in haar element. Op het scherm verschijnen prachtige projecties van golven. Daarna gaat er niks meer mis. Vlekkeloos werkt Tamaryn vijf nummers later naar een climax van het optreden van nauwelijks 40 minuten: de b-side Light Shadows. Tijdens dat nummer mag ook de drummer eindelijk eens een paar kaar hard slaan. Het vormt een vrij luchtig slot van een verder loodzware, onheilspellende set.
Na afloop vertelt Tamaryn dat ze binnenkort weer gaat verhuizen naar New York. Ze wisselt al jaren tussen de Amerikaans oost- en westkust, nadat ze als dertienjarige het ouderlijk huis verliet. In New York gaat ze haar gedichten uitgeven en start ze een eigen platenlabel. Haar ogen flitsen fel als we vissen naar de naam van dat nieuwe label. Nee, nee, schudt ze, dat wil ze nog niet kwijt. Als Autolux even later afsluit met een Sonic Youth-achtig slot staat ze rockend in het publiek met haar haren te schudden. Dat doen zelfs ijskoninginnen.