Luisteren naar fenomeen Henry Rollins, is als kind op bezoek gaan bij je favoriete oom. Opeens waan je je weer acht jaar oud, hangend aan zijn lippen die de prachtigste verhalen spuien over verre reizen, vreemde volkeren, ontwapenende ontmoetingen, sterke rock&roll avonturen en te mooi-om-waar-te-zijn confrontaties met de groten der aarde. En zoals het een echte oom betaamt, hij houdt geen seconde zijn mond. De man heeft een onstilbare drang en gelukkig ook het talent om te vertellen, te vertellen en te vertellen. Drie uur lang!
Met dat illustere punk verleden alweer ver achter hem, slijt hij tegenwoordig zijn dagen met live spoken word optredens en wereldreizen, onder andere als televisiereporter voor National Geographic. De meeste verhalen die hij vertelt gaan over zijn reizen. Maar hij is nog altijd op zijn boeiendst, wanneer hij vertelt over episodes uit zijn tourverleden in de stijl van ‘Get in the Van’, zijn beroemde tourdagboek ten tijde van Black Flag. Zo weet hij zeer beeldend een scene neer te zetten van een Black Flag optreden in New York, waarin een reusachtige kerel vanuit het publiek op het podium klimt en zich er vervolgens vanaf stort, en daarbij een nietsvermoedende vrouwelijke bezoeker volledig onder zich vermorzelt, met gruwelijke gevolgen van dien. Ergens is het jammer dat hij vlak na dit verhaal nogal moraliserend uit de hoek komt en dat zal nog wel meerdere keren gebeuren, maar je vergeeft het hem graag, zoals je het ook je praatzieke oom zou vergeven.
Ook vertelt hij over zijn meer alledaagse belevenissen in zijn woonplaats Los Angeles. Een uitstapje naar een enorm shoppingcentre met zijn immer slecht gehumeurde collega die hij consequent ‘The Demon’ blijft noemen, is grappig en onderhoudend. Maar af en toe ook wat onbegrijpelijk voor het Nederlandse publiek, omdat er soms typisch Amerikaanse fenomenen de revue passeren, zoals Chips Ahoy koekjes, die je eigenlijk moet kennen om de grap te kunnen begrijpen. Liever luisteren we toch naar zijn reisverhalen over niet-westerse culturen, die voor hem net zo vreemd zijn als voor ons mede-westerlingen. Zo noemt hij een avontuur in Haiti, waarbij hij vol goede bedoelingen en westerse zelfingenomenheid een arme sloppenwijk in Port au Prince voorziet van voetballen en zeepjes. Dat hij vervolgens een vechtpartij om de zeepjes ontketent, had hij niet voorzien. Gevolg: iedereen boos. Uit schuldgevoel zal hij de rest van zijn reis voetballen en zeepjes blijven distribueren voor de verschillende sloppenwijken, maar dan via lokale wijkhoofden. Een staaltje zelf-relativering waar we nog wat van kunnen opsteken (mochten we ooit spontaan iets ‘goeds’ willen doen voor arme mensen die we op reis tegenkomen, maar de meesten van ons zijn niet zoals ome Henry, dus zover zal het toch wel nooit komen…).
Of die ene keer dat hij naar Noord Korea reisde, na jaren te hebben gewacht op een reisvisum naar dat land, omdat recalcitrant als hij is, iedere Amerikaanse overheidsinstantie het hem afraadde. Toen hij er vol verwachtingen eindelijk was, bleek het de grootste teleurstelling: slecht eten, humorloze mensen, en propaganda overal. Dat zal je leren Henry. Maar het heeft wel weer een paar topverhalen opgeleverd, veel beter dan die van de oorden waar hij het meer naar zijn zin had.
Opmerkelijk aan dit alles is dat hij tussen al deze verhalen drie uur lang geen enkele seconde een pauze laat vallen. Het publiek weet hij drie uur lang ademloos te boeien en gedurende de hele show blijft hij in dezelfde strijdlustige houding staan, rechterbeen iets voor zijn linkerbeen. Het is duidelijk dat de man nog lang niet klaar is met zijn reizen-vertellen-reizen-vertellen-enzovoorts. Moge hij nog lang onze held blijven.
Henry Rollins
The Long March
Gezien: 26-01 in Paradiso, Amsterdam