Ondanks de bescheiden promotie vinden we wederom onze weg naar de Smart Project Space, voor de inmiddels wekelijkse SPSound-avond, deze keer onder de noemer “deep sounds of analogue synthesis.”
Nadat we in stemming zijn gebracht door de soundscapes van onze eigen DJ Martijn, zet opener The [law-rah] Collective een immense drone in. Het collectief woont op het web op http://darkambient.net en dat zullen we weten ook. Terwijl op het scherm achter de band een voorjaarszonnetje schijnt en mensen gemoedelijk voorbij fietsen, klinkt het alsof de boor van de Noord-Zuid lijn ook hier aan de vloer aan het vreten is. Beeld en het geluid contrasteren sterk; de mensen hebben geen idee wat er zich onder hun voeten afspeelt, lijkt de boodschap. Die dreigende onderstroom blijft het grootste deel van het concert de toon zetten. Oscillatoren die klinken als laag overkomende helikopters maken het gevoel compleet. In het midden van de set lijkt de spanning zich te ontladen in een grote golf van geluid, maar ook daarna blijft spanning de belangrijkste boodschap. Heel veel gebeurt er eerlijk gezegd niet, maar dat hoeft ook niet, want het gaat hier vooral om het geluid zelf en het gevoel dat het met zich mee brengt. Tegelijk rijden op de achterwand de auto’s nog steeds door de zonnige stad, onbekommerd.
“Somewhere between Coil and Vangelis”, aldus de aanbeveling op de site van Smart over Ian Martin. Niet zonder ambitie, die stelling, maar ik ben geïntrigeerd. En Ian is meteen sympathiek, omdat hij live keyboard speelt, iets wat we in deze tijden van laptops en Ableton bijna nooit meer zien. De set begint met een mysterieus stuk dat fijn zou passen bij een wandeling over mistige vlaktes. De melodie komt in flarden tevoorschijn en het geheel wordt bij elkaar gehouden door een ritme dat me doet denken aan oude O Yuki Conjugate (maar dat kan zijn omdat ik ’s middags nog een cd van deze band gedraaid heb). Het geluid wordt langzaam gemener en de spanning stijgt, maar gaandeweg gaat de eenheid wat verloren. In het vervolg komt een elektrobeat tevoorschijn, en even later wordt een soort primitieve dodenmars ingezet, maar het blijft allemaal nogal schetsmatig, en uiteindelijk blijkt dat de sfeer vooral in het begin van de set zat.
Afsluiter Legowelt heeft er zin in. Het hele concert lang schiet hij druk heen en weer tussen zijn apparaten, en het duurt niet lang voordat het publiek ook niet meer stil kan staan. Het begin van de set lijkt geïnspireerd op John Carpenter-soundtracks, maar dan alsof een Duitse synthesizer-goeroe zich er mee bemoeid heeft. De beat heeft nog een ondergeschikte rol, maar gaat constant door en wordt gaandeweg steeds belangrijker. Er komt steeds meer analoog geborrel in de mix en het geluid doet sterk denken aan een opgefokte versie van “A huge evergrowing pulsating brain…” Zo nu en dan buigt de geluidsman zich over Legowelts mengpaneel om het allemaal wat zachter te zetten, maar het mag niet baten; het geluid wordt hectischer en lijkt steeds meer overstuurd uit de boxen te komen. Ik vind het prachtig en het publiek (waar komen al die mensen opeens vandaan?) slaat aan het dansen. Nog meer snippers Tangerine Dream vliegen langs en via rave komen we uiteindelijk aan bij waar we Legowelt het beste van kennen, techno en elektro. Een heel eind verwijderd van de soundscapes van eerder, maar het is tenslotte vrijdagavond.