Crisis of geen crisis, Nederland evenementenland draait op volle toeren. Op meer dan veertig locaties in Amsterdam drommen de mensen samen voor de uitverkochte Museumnacht. Wie om 2 uur ’s nachts suf geslenterd en verdwaasd van de prosecco is, kan weer bijkomen in SMART Project Space, alwaar Steve Stapleton, beter bekend als Nurse With Wound, een soundtrack voor onze dromen speelt.
Nurse With Wound live kunnen zien is een zeldzaamheid. Na spaarzame concerten in de jaren 1980 trad de band meer dan twintig jaar lang niet op, en nog steeds is het bepaald geen act “die zijn laatste plaat toert” (wat met een gemiddelde van drie albums per jaar misschien maar beter is ook). Des te blijer zijn we dat de onvermoeibare Roland Spekle, verantwoordelijk voor veel van de SPSound-events in SMART, het enigmatische NWW (“Nurse” voor vrienden) naar Amsterdam heeft gehaald. Derhalve begeven we ons al lang voor het einde van de activiteiten elders zuidwaarts, want nu we eenmaal de kans hebben willen we het dan ook graag helemaal meemaken. En dan bedoelen we de volle vijf uur, want dat is hoe lang het als ‘SLEEP’ geafficheerde optreden zal duren.
Imperatieve hoofdletters ten spijt zullen we toch vooral wakker proberen te blijven, maar aan Stapleton zal het niet liggen. Want hoewel we ons Nurse op zijn meest dadaïstisch nou niet direct kunnen voorstellen als iets waar we eens lekker voor gaan liggen, de man weet ook hoe hij een drone maakt. Vanachter een mengpaneel en een verzameling cd-spelers (we bewaren bespiegelingen over wat “live” dezer dagen eigenlijk betekent voor een meer uitgeslapen moment), midden in een zaal vol stapelbedden, weeft Stapleton een deken van traag modulerende bastonen. Net onder het oppervlak lijkt er gemurmel in vreemde talen hoorbaar, en andere halfvergeten tonen wassen af en aan, terwijl de grondtonen eindeloos doorgolven.
Aanvankelijk zijn er wat technische problemen en staan er de nodige mensen doorheen te kakelen, maar Stapleton heeft de langste adem, en langzaam daalt er hypnotische sfeer over de zaal neer, zeker als het volume na een uur iets omhoog gaat. Op de achtermuur trekken beelden van heuvels, wolken en regen voorbij, maar wanneer de slaap vat begint te krijgen, gaan ze over in eindeloze beelden van langzaam vervormende mensen, als een schilderij van Bacon van smeltend kaarsvet. Ook Stapleton zelf staart soms minutenlang naar de beelden (en komt onmiddellijk in actie als iemand zijn ballon in beeld hangt).
Van het Urban Explorers-festival weten we nog hoe prettig inslapen met live muziek naast het hoofdkussen kan zijn, destijds verzorgd door Slaapwel artiesten Wixel en Greg Haines, maar dit is de eerste keer dat we Nurse zien, dus proberen we toch vooral wakker te blijven. Niet dat het eindeloze dronescape daardoor zijn uitwerking mist; soms hebben we het gevoel half te slaapwandelen, en onze gefluisterde gesprekken worden er niet coherenter op. Tegen vier uur ’s nachts menen we zeker te weten dat er een Française in ons oor staat te prevelen, en pas na vijf minuten rondkijken concluderen we dan maar dat ze in Stapletons mengpaneel huist. Wanneer we de zaal verlaten om nog wat te drinken te halen, weten we niet hoe snel we het schelle licht en gekrakeel van de bar weer moeten ontvluchten, terug de cocon van bastonen in.
In die dromerige geestestoestand realiseren we ons rond half vijf met een lichte schok dat we geen idee hebben hoe lang we al naar een leeg podium liggen te staren. Navraag leert dat Stapleton al een tijdje geleden het pand heeft verlaten, zijn machines al draaiend achterlatend. We stellen ons voor dat hij zelf inmiddels ook in bed ligt; de drone wint uiteindelijk altijd. Als afsluiting nemen we nog een tequila in de bar, maar helemaal wakker zullen we niet meer worden vanavond.
5 november 2011, SMART Project Space, Amsterdam
http://www.smartprojectspace.net
http://www.facebook.com/pages/SMART-Project-Space/199336153308
http://www.brainwashed.com/nww/