Vaak heeft elke kunstenaar zijn specialisatie, zijn eigen discipline en wordt interdisciplinariteit zoiets als een muziektheatervoorstelling met visuele projecties; een samengesteld kunstwerk van alle losse onderdelen.
Dat zijn duidelijk niet de kaders waar regisseur/ choreograaf Wies Merckx zich door laat leiden. Haar spelersgroep (leden van De Dansers en Theater Strahl) bestaat dit keer als je eng kijkt uit drie dansers, twee acteurs en twee muzikanten. Op de vloer tref je dat echter niet aan, daar bewegen minstens zes dansers en draagt ook vrijwel iedereen een muzikaal steentje bij. Het onderwerp is de verzetsgroep de Weisse Rose, het resultaat is de bloedmooie voorstelling Roses, die maandag de Nederlandse première kreeg bij SPRING Utrecht.
Een kaal speelveld en een stevig bijzettafeltje per persoon, dat is het decor. De spelers zijn een team. Ze hangen aan elkaar, klimmen over en door elkaar, verschuilen zich achter en onder elkaar, rusten op elkaar, botsen tegen elkaar, draaien langs elkaar, bewegen als een organisme, delen en voegen weer samen. Wat doet een groep om een groep te worden en wat houdt die groep in stand onder sociale druk, onder druk van buiten? Na een fysiek uitputtende interactie van de groep staat Josephine van Rheenen alleen op het podium, Guy Corneille zit zwetend op een tafeltje aan de rand van het speelveld. Wat gebeurt er als de groep de aftocht blaast, als er een speler achterblijft en omvalt? Het is een vallen en opvangen dat vaker heeft plaatsgevonden, maar dat aankomt. Het is een duet waarin de grenzen worden vastgelegd van hun relatie; want hoe vaak kan je elkaar opvangen en wanneer loop je weg? Ondersteunt door een enkele pianomelodie wordt je blik naar de interactie gezogen. Waarna de groep weer terugkeert om steeds opnieuw contact te maken, als een levende ketting.
De muziek is grotendeels geschreven door Hans Vermunt, maar de uitvoerend muzikant Maarten Rischen heeft ook zelf wat gekkigheden ingebracht. Zijn synthesizersound wordt met een looppedaal een Nintendo-soundtrack met een dikke beat. Is het vrolijk, kunstmatig of verontrustend? Het gaat in ieder geval niet ongemerkt voorbij. In deze voorstelling is ruimte voor humor, soms gecreëerd door de muziek, soms door timing, soms door gespeelde onbenulligheid, vaker door een inventiviteit in fysieke samenwerking. Bijvoorbeeld de ingenieuze berg aan spelers met bovenop staand de grootste man van het gezelschap.
Met de uitvoering van The Light Brigade een nummer van de band La Corneille wordt de gedeelde fysicaliteit en muzikantschap mooi weergegeven. Corneille zet het lied in terwijl je hoort dat hij nog niet op adem is gekomen van de laatste dans. Het nummer gaat over romantiek en oorlog en krijgt een ruigheid mee. Voor het eerst hoor ik het nummer in een uitvoering die niet alleen gaat over de muziek, maar ene fysieke performance. Het functioneert als een strijdlied, een bindmiddel. Ook zingend is een lichaam in beweging.