Voor de vierde keer was er het Spot On Denmark Festival in de Brusselse Ancienne Belgique. Een festival dat probeert de polsslag te voelen van de Deense popmuziek. Slaagde het festival in zijn opzet?
In het voorjaar kregen we de kans om naar het Deense Aarhus te reizen om daar als lid van de Belgische jury bands voor te stellen die op deze avond mochten aantreden. Drie van de vier want de hoofdact, Efterklang, was al vastgelegd. Daardoor verhuisde het festival ook van de kleine AB-club naar de grotere AB-box. Het moet ook gezegd dat onze selectie niet helemaal overeenkwam met de affiche. Maar goed, vol verwachting keken we dan toch maar uit naar de bands op de affiche.
De avond begon met de band rond Cæcilie Trier, Chimes & Bells. Vanuit Aarhus was ons bijgebleven dat de band daar een meer dan behoorlijke set neerzette. Er beweegt ook één en ander rond de band want een paar weken geleden nog maar stond de groep nog in dezelfde zaal in het voorprogramma van hun landgenoot Trentemoller. Op plaat maakt de groep behoorlijke donkere, soms ijle songs met als centraal bindmiddel de stem van Trier. Het is ook hier die stem die de aandacht naar zich toe zuigt. En toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat we iets missen. In Aarhus bespeelde Trier regelmatig de cello. Dat gecombineerd met haar stem en de naar shoegaze neigende gitaren zorgden daar bij momenten voor kippenvel. Dat de cello hier niet werd gebruikt mag dan ook een misser worden genoemd. Trier had zich ook teruggetrokken achter haar synthesizer achteraan op het podium. Een euvel dat interactie met het publiek moeilijk maakte. De band kwam dan ook traag op gang om uiteindelijk nog behoorlijk goed te eindigen wanneer de beide gitaristen een behoorlijk donkere gitaarmuur optrokken.
De cello die we misten bij Chimes & Bells stond centraal bij de bende rond Kasper Kaae, Cody. Celliste Line Felding zorgt met haar subtiele toevoegingen voor dat we nog behoorlijk tevreden waren over wat we hoorden van deze band. Het geluid is gedrenkt in donkere country, folk en americana. In hun thuisland Denemarken zijn ze behoorlijk populair. Iets wat ervoor zorgde dat we ze in Aarhus niet zagen wegens een overvolle grote concertzaal, 1700 personen. Achteraf hoorden we positieve dingen over deze band. Iets wat we op basis van dit optreden zeker kunnen begrijpen, hoewel hun sound misschien iets te glad is naar onze zin. We zagen wel een behoorlijke uitgelaten bende op het podium. Blij dat ze dat aandacht van de 600 toeschouwers konden vasthouden. Zeker nadat ze de dag ervoor op een boot voor 40 personen speelden. Eindigen deed de band met het het uptempo ‘That’s What She Sees’ en het schitterende ‘Comfort And Rage’. Een nummer waarin de donkere stem van Kasper Kaae mocht opboksen tegen de heldere, mooie stem van de tweede gitarist. Mooie songs maar soms iets te glad uitgevoerd dus.
Voor de jonge indiebranie op de affiche mocht The Kissaway Trail zorgen. Geen onbekend, nieuw talent maar een band die al een contract kon versieren bij het bekende label Bella Union. Op plaat koppelen ze de uitgelatenheid van Arcade Fire aan soms experimentele gitaargeluiden van Sonic Youth. Iets wat in principe behoorlijk gelukkig zou moeten maken. Dat de groep uit het Deense Odense er dan ook voor zorgde dat we het flink op onze heupen kregen was dan misschien wel een beetje bizar. Waaraan het lag dat de band ons behoorlijk onverschillig liet? Was het misschien het soms stuitende gebrek aan songs. In een songs als ‘Smother + Evil = Hurt’ bijna drie minuten van ‘lalala’-zingen doet ons niet denken aan een uitgewerkte creativiteit. Maar we kunnen mis zijn natuurlijk. Dat we dan ook, ondanks het T-shirt van één van groepsleden, weinig terughoorden van Sonic Youth deed ons besluiten dat dit op plaat nog net iets interessanter klinkt dan we het hier live zagen. Jammer.
Meest bekende naam op de affiche was Efterklang. Deze creatieve bende was al voor de derde keer te gast in de AB en mixt al bijna tien jaar lang folk, elektronica, jazz en klassieke muziek tot een soms wondermooi resultaat. Op hun laatste plaat ‘Magic Chairs’ schoven ze vervaarlijk op richting een soort van kamerpop. Die plaat kon ons dan ook weinig bekoren. Benieuwd waren we wel want het was al behoorlijk lang geleden dat we de band live zagen spelen. En dat viel mee en tegen tegelijkertijd. Als alles op zijn plaats viel zoals in ‘Modern Dirft’ waren we helemaal mee in het sprookjesachtige dromerige universum dat de band op het toneel brengt. Op andere momenten klonk het dan weer alsof alles nogal los aan elkaar hing. Dat had misschien te maken met dat de bandleden nogal ver uit elkaar stonden. Tijdens twee nummers zorgden ze ook voor een speciale toets voor de bezoekers van het concert. Ze hadden namelijk een aantal Efterkids meegebracht. Met hun project Efterkids proberen ze kinderen warm te maken voor muziekonderwijs. Het gevolg was dat er in Brussel zes jonge meisjes van een jaar of acht uit Sint-Agatha-Berchem mee het podium opmochten om viool en cello te spelen. De meisjes zagen er behoorlijk zenuwachtig uit, maar kweten zich meer dan behoorlijk van hun taak. Maar ondanks deze vertedering mistten we dus soms toch iets bij het optreden, samenhang.
Omgeven door de uitgelaten meisjes van de Efterkids, stuiterend van de opwinding stonden ze na hun bijdrage gewoon in de zaal, was het tijd voor conclusies van deze Spot On Denmark. Wij vroegen ons vooral af of het een goede keuze was om de AB-club te verlaten en te kiezen voor de grotere AB-Box. Deze keuze zorgt ervoor dat er een publiekstrekker moet zijn waardoor er dus een mogelijke ontdekking verloren kan gaan. De affiche was misschien behoorlijk consistent in de genrekeuze, maar we blijven het net als op het Spotfestival in Aarhus jammer vinden dat er wordt gefocust op voornamelijk bands uit het pop en rockmilieu. Daar en ook hier zagen we geen vernieuwende metal of dubstep of een andere genre.
Gezien: Spot On Denmark – AB, Brussel, 24 november 2010
Met dank aan Stijn Buyst