’s Morgens openen we de gordijnen van het raam in de piepkleine kamer in het Cabinn Hotel. We hopen op een lekker zonnetje voor een nieuwe dag op het SPOT Festival. Dat viel tegen want de lucht oogt behoorlijk grijs. Gelukkig klaart de hemel op tijdens de dag.
Deze nieuwe dag start voor ons in het Ridhuset met de tienkoppige bende van Pinkunoizu. In deze groep zitten leden van o.a. Chimes & Bells, een groep die hier later op de dag ook nog geprogrammeerd staat. Deze groep werd aangekondigd als iets tussen jazz, free-folk en noise. Op het podium zien we ook een driekoppige blazerssectie die onderling veel plezier staan te maken. Alleen horen wij iets te veel voortkabbelende songs. Het gebrek aan variatie doet ons besluiten dat deze groep iets te braaf is in de muzikale aanpak. Het had gezien de aangekondigde stijl spek voor onze bek moeten zijn, maar dus net niet. Jammer, want we horen wel goede pogingen om iets anders te doen dat wat we hier al hoorden.
Op zoek naar een ander geluid komen we uit in het Archauz. Daar mag het jazzkwartet Grammofunch een staaltje van haar kunnen komen voorstellen. De naar schatting 200 aanwezigen worden getrakteerd op een cross-over tussen jazz, pop en rock. De visuals van de band vormen een mooie illustratie van waar het album van vorig jaar over gaat. Dat lazen we toch in de programmabrochure. Eén van leden van de band vertelde dit blijkbaar ook bij het begin van het optreden. Maar ons Deens is niet zo goed. We misten dus weer eens een boel belangrijke informatie.
Voor de volgende groep verplaatsten we ons van het festivalterrein in en rond het Musikhuset. Even verderop ligt de Voxhall, de belangrijkste rockclub (capaciteit: 500 mensen) van Aarhus. De komende maanden treden er nog een aantal bekende namen op waaronder Tamikrest, Yeasayer en The Low Anthem. Eénmaal binnen zien we een perfecte club. Klein, gezellig, een balkon en ook de loungy bar viel bij ons zeer in de smaak. Maar we zijn hier niet voor een keuring van deze club, maar wel om muziek te zien. En die krijgen we op een schoteltje gepresenteerd door het Finse Shogun Kunitoki. Hun debuutplaat ‘Tasankokaiku’ verscheen in 2006 op het bekende Finse Fonal-label. Aan weerszijden van het podium zien we telkens een man gebogen over een eenvoudige keyboard met daarbij een hoop elektronische bakjes. Achteraan op het podium zit een drummer die zorgt voor de krautrockende grooves van de band. Vooraan, met de rug naar het publiek, zit een man die er vooral voor moet zorgen dat de abstracte 8mm-filmpjes van de band worden geprojecteerd door de oude filmprojector. Na elke nummer verandert hij dan ook zorgvuldig het filmpje. We horen dus meeslepende krautrock geïnjecteerd met behoorlijke scheuten elektronica en keyboards. Wat er op dat schoteltje werd gepresenteerd was zeker niet voor iedereen makkelijk verteerbaar, maar het smaakte ons wel bijzonder lekker. Terwijl we dit bekijken bedenken we dat onze selectietaak er weer niet makkelijker op wordt. Dit is jammer genoeg dus Fins en niet Deens. Dju.
Na een korte omzwerving door de stad komen we terug terecht op het terrein rond het Musikhuset. Daar spoeden we ons naar het Ridhuset waar The Sad Lovers hun opwachting maken. Dit kwartet wil haar plaatsje veroveren in de muziekwereld met trage, openbloeiende songs met referenties aan het stille werk van PJ Harvey. Als we hier dan toch zijn willen we de band een kleine tip geven. Een aantal nummers worden gezongen door, de trouwens bloedmooie, bassiste Anna Brønsted. Het zijn de nummers waar de mannelijke helft van uw verslaggeversduo het meest van onder de indruk is. Het heeft trouwens niets met haar schoonheid te maken, maar goed. Het is haar donkere stem die de meubelen nog enigszins redt in een nummer als ‘The Sad Lovesong’ (ja, ook nog een beetje werken aan de songtitels is geen overbodige luxe). Een twijfelgeval deze band voor onze definitieve selectie.
Op het kleinste buitenpodium, The Pickup Scene, mogen dan de plaatselijke helden van Mimas aantreden. We zien vier heren het kleine podium bestormen met dezelfde capuchon. Twee dragen een knalgele, twee een lelijke fuchsia versie van deze trui. Gelukkig donderen ze dan ook in stijl van het lage podium. Soms begrijp je waarom plaatselijke helden plaatselijke helden zijn. We zijn ervan overtuigd dat de jongen op de eerste rij met zijn Health-t-shirt absoluut niet akkoord gaat met onze conclusie. Sorry, we kunnen niet anders dan streng zijn, Lars of Mads of hoe die jongen ook mocht noemen.
Op zoek naar schoonheid komen we terecht in de Lille Sal van het Musikhuset. Deze zaal (capaciteit: 300 mensen) zit afgeladen vol voor het concert van de Zweedse Melissa Horn. Zij brengt samen met haar twee begeleiders mooie, spaarzame luisterliedjes. Bij nummers als ‘Lät Du Henne Komma Närmre’ luisteren de aanwezigen ademloos toe. De sterke, zuivere stem van Melissa Horn zuigt alle aandacht naar zich toe. Heel brave muziek en uiterst breekbaar. Maar van de teksten begrijpen wij dus jammer genoeg niets wegens in het Zweeds deze keer, niet in het Deens. En deze keer vinden wij dat toch een beetje jammer.
De wachtrij voor de in eigen land blijkbaar bijzonder populaire Cody laten we aan ons voorbijgaan. Een vergissing zo blijkt later. Na een korte pauze genietend van de avondzon horen we het laatste nummer van The Blue Van. We zien dat de tent op de Officerspladsen volledig uit zijn dak gaan op de naar de sixties neigende rock van de band. Na de korte pauze haasten we ons echter naar de Rytmisk Sal voor een groep die een belletje doet rinkelen bij ons, Chimes & Bells. Frontvrouw van deze band is Cæcilie Trier. Zij neemt op het podium in bepaalde nummers de cello ter hand om de donkere sound van de band nog donkerder te maken. Het optreden van deze groep, met ook een hoofdrol voor de donkere stem van de frontvrouw, zorgt voor discussie bij ons. De ene was wel te vinden voor deze melancholische songs, de andere vond dit dan weer pathetisch melodrama. Maar goed, een band dus die sterke reacties uitlokt en dat is dan weer wel een goede zaak. Naar welke kant het kwartje valt voor de ondertussen roemruchte selectie zal nog voer zijn voor een potje armworstelen.
Om verdere discussie te vermijden splitst het Gonzo-duo zich dan op in twee. In de Filuren speelt na Chimes & Bells het kunstcollectief Frodegruppen 40. Op de Officerspladsen is het dan de beurt het jonge bandje Kiss Kiss Kiss. Na de twee optredens wordt verslag gedaan. ‘Frodegruppen 40, shit man! Gestoord optreden. Een opgekuiste Deense versie van JMH Berckmans brengt Spoken Word op muziek! Muziek gaande van bewust slappe jazz tot metal. Beste moment was toen die losgeslagen JMH Berckmans-kloon een nummer van Slayer begon te coveren. Geweldig gelachen! Alleen verstond ik er de ballen van, dat Deens toch’. De andere helft van uw verslaggeversduo zag de tent op Officerspladsen ontploffen bij de catchy indiepop van Kiss Kiss Kiss. Maar shit, die Deense tienermeisjes die het hele optreden overstemden met hun gegil waren er misschien toch te veel aan! Alhoewel als ze beloven van er vijftig mee te brengen naar Brussel mogen ze komen, want ze zijn ook wel grappig die Deense tienermeisjes. Maar alleen dan hoor! Trouwens zong die zanger nu in het Deens of het Engels? Eigenlijk niets van verstaan.’ Eén van andere aanwezige Belgische collega’s omschreef dit achteraf als het Deense Arctic Franz Bloc. Kijk treffender dan dat kunnen we het niet. Maak er misschien Arctic Franz Bloc Soundsystem van en wij zijn helemaal akkoord.
Tot verbazing van diezelfde collega kiezen wij even later om in de Filuren te gaan kijken naar Scarred By Beauty. Deze jonge bende speelt klassieke snoeiharde hardcore. Omdat we wel eens houden van een snoeiharde lap lawaai staan we samen met een hondertal anderen in dit kleine zaaltje. Op het podium verschijnen vijf jonge snaken die vanaf het eerste moment duidelijk maken waar ze voor staan, klassieke hardcore dus met een brulboei als zanger. De groep raast door het optreden en over het podium. Ze hebben de moves en muziek van de bands als Black Flag goed bestudeerd. De houding waarin Henry Rollins vroeger op het podium stond, benen wijd gespreid, heeft navolging gekregen van deze band. Nog iets meer eigen smoel krijgen en hardcoreliefhebbers kunnen hieraan nog plezier beleven. Deze band zorgt wel voor de nodige opstoot van adrenaline die dit festival soms kan gebruiken.
Na deze lawaaierige opstoot waren we mentaal niet klaar voor folk van de lieftallige meisjes van First Aid Kit. Graag hadden we ook nog verslag gedaan van de Finse groep met de fantastische naam I Was A Teenage Satan Worshipper. Maar we besluiten dat het genoeg geweest is. De trip door de jonge Deense muziekscene was interessant, alleen noteerden we te weinig uitschieters. De reis terug naar het Gonzo-HQ de volgende dag is lang.
Op weg naar huis horen we goede verhalen over de optredens van americana singer-songwriter Cody. De gitarist van de band zorgde er blijkbaar met zijn stem voor dat de grote zaal (capaciteit 1.700 personen) van het Musikhuset muisstil werd. Een andere groep die op onze chauffeur van dienst (ja, zo zijn wij bij Gonzo (circus) wel) een goede indruk had nagelaten was Sleep Party People. Een groep die blijkbaar qua livegeluid te situeren viel in de buurt van !!!. Alleen droeg de man achter deze éénpersoonsband een gigantisch konijnenmasker. Bands dus die we toch nog eens gaan checken voor we ons definitieve lijstje maken voor de SPOT on Denmark-avond in de Brusselse Ancienne Belgique. Noteer alvast 24 november want dan treden er in de Box van die zaal vier Deense bands van deze driedaagse op.
Die lange rit was ook een tijd voor conclusies van drie dagen SPOT Festival. Met dit goed georganiseerde festival zorgt de Deense organisatie voor Muziekexport voor een goed podium voor jonge Deense bands om zich ook voor te stellen aan een internationaal publiek. Jammer dan ook dat er vooral in het vijvertje werd gevist van indierock, singer-songwriters en popbandjes. Hier en daar vielen er wel andere muzikale geluiden te horen, maar iets te weinig. Waar zat het hardere werk uit genres als sludge of metal? Waar was de elektronica of dubstep? Genres waarin toch ook jong Deens talent in moet te presenteren zijn. Een ander nadeel was dat een heleboel bands in Deens of behoorlijk onverstaanbaar Engels zongen. Dat laatste is een euvel dat we ook opmerken bij jonge Vlaamse of Nederlandse bands. We maken ons de bedenking dat er bij een soortgelijk festival in Vlaanderen misschien wel hetzelfde type bands zouden geprogrammeerd worden. Een buitenlandse bezoeker zou dan misschien ook het idee krijgen dat er alleen maar indiebands, singer-songwriters of popbandjes zijn. Wat natuurlijk niet echt het geval is. Zo een festival blijft blijkbaar een moeilijke evenwichtsoefening. Het is natuurlijk wel fijn om eens een blik te krijgen op wat er leeft in een ander land.
(mt, rt)