“Merry Christmas!”; met die woorden nam Pete ‘Sonic Boom’ Kember donderdagavond afscheid van een goedgevulde Paradox. Natuurlijk werd zijn set nooit zo melig en belegen als dat familiefeest, maar toch nam de muzikant/producer het publiek mee op een trip down nostalgia lane.
Hoewel dat niet betekent dat de ex-voorman van Spacemen 3 slappe, opgewarmde kost serveerde, is het nog maar de vraag of hij een verrassende show neerzette. Kember speelde namelijk geen nieuw materiaal, maar bracht met het noise-ambient-avantgardeproject Experimental Audio Research vooral nummers van zijn voormalige psychedelica/droneband en zijn groep Spectrum. Kember lijkt zichzelf tegenwoordig in de eerste plaats te identificeren met zijn werk als Sonic Boom en beschouwt E.A.R. als een vat om oude Spectrum-nummers in een ietwat ander jasje te gieten.
Geïmproviseerde, spaced out soundscapes van albums als ‘Millenium Music’ (1998) en ‘Continuum’ (2001) moesten plaats ruimen voor lang uitgesponnen nummers. Daarbij ging Kember het avontuur niet uit de weg. Tegen een achtergrond van wat verouderde, jaren 1990 aandoende visuals was het moedig om de spits af te bijten met Laurie Andersons ‘Walking &Falling’ (‘Big Science’, 1982). De woorden “I wanted you. And I was looking for you all day. But I couldn’t find you” klonken even ontroerend als in Andersons uitvoering. Schaarse, in delay gedrenkte, synthtoetsen dobberden gezapig voort op het manke ritme, om daarna op te lossen in een melodieuze drone die nog het meest refereerde aan de lieflijkste passages uit ‘Mesmerised’. Snippers van Spacemen 3’s ‘Ecstacy In Slow Motion’ (‘Dreamweapon’) werden erin verwerkt.
Dat dromerige klanktapijt werd aan flarden gescheurd door Pan Sonic-esque whooshs, waarna modular synthesizers dreigender en het ritme hectischer werden, om vervolgens een straffe, door een dwingende cadans voortgestuwde versie van Spaceman 3’s ‘Let Me Down Gently’ (‘Playing With Fire’, 1989) in te leiden. Ook sterk was het uit Sonic Booms solo-album ‘Spectrum’ geplukte ‘When I Should Die’, waarin Kembers zanglijn beter uit de verf kwam dan op plaat. Langzaamaan ontbond die parel in een psychedelische soundscape, waarna de studio wizard met een truc uit de oude doos het einde van de set aankondigde. Ook tijdens eerdere passages wees een eindeloos dreinend (en schijnbaar door een voice recorder gejaagd) stemmetje de toeschouwers erop dat ‘‘this is the end” was.
Wie hoopte op nieuw werk bleef dus op zijn honger zitten, maar dat maakte Kember ruimschoots goed door uit een batterij elektronica frisse versies van oude deuntjes te toveren.
Gezien: Paradox, 19 september 2013 (Incubate)
Tekst: Koen Lauwers