De meiden (plus een Maarten) van het live-afstudeerproject Soundart Festival dartelen de hele avond vrolijk rond in de vierkante zaal van OT301, en vergeten peentjes te zweten – of zijn gewoon cool natuurlijk.
De Hogeschool van Amsterdam heeft de vijf studenten een minimaal budget beschikbaar gesteld om dit festival tot een goed einde te brengen, maar het bezoekersaantal loopt niet echt over. De artiesten zijn via via en internet opgetrommeld, en vragen gages die uiteenlopen van niets tot weinig; de theoretisch onderbouwing van het begrip soundart op de website is summier maar duidelijk. Dus daar zal het niet aan liggen als de studenten alsnog moeten bijlappen om het festival financieel in orde af te sluiten.
De programmering dan? Die bestaat uit een ratjetoe aan stijlen, en ondanks de theorie van soundart valt er geen lijn in te ontdekken. Het geluid is zoals altijd in OT301 om door een ringetje te halen, maar ronduit ergerniswekkend is de belichting. De lichtman heeft waarschijnlijk een hekel aan licht en laat de zaal voor het grootste gedeelte van de avond in het bijna-donker, om af en toe verveeld lukraak wat lampen aan of uit te zetten. Wel overstemt hij moeiteloos het door de optredens heen pratende publiek… Tenslotte, een DJ als afsluiter had waarschijnlijk meer publiek getrokken – wellicht iets voor een volgende keer.
Het feest begint een half uur later dan aangegeven, maar daar zijn de meeste bezoekers van de voormalige filmacademie al aan gewend en hanteren daarom een marge van een uur. Aan Arne van den Berg dus de ondankbare taak om de spits af te bijten voor een tiental op tijd aanwezige vroege vogels. Zonder veel poespas begint de student Sonologie en Compositie met veelal scheurende geluiden die rechtstreeks uit ouwe, gare synths vandaan getrokken lijken. In de geluidsoprispingen valt weinig tot geen structuur te ontdekken; deze richtingloosheid en afwezigheid van spanningsbogen drijft de meeste toehoorders aan richting bar te verkassen, of nog harder te kletsen dan ze al deden.
Als je de Protagonists Of David Gadsdon hebt gezien dan weet je dat het aloude piepknorjazz vs poetry-ding nog steeds niet dood en begraven is. De geconcentreerd articulerende dichter David Gadsdon brengt een mix van poëzie, korte verhalen en invloeden uit comedy, die zonder muziek ook zou boeien. Saxofoniste Gardyloo Spew overtreft qua kleding (knalrood lang haar, schitterende jurk) alle aanwezigen, maar haar simplistische en rammelende spel blijft ver achter bij de outfit – een schrijnend geval van overdressing. Drummer Jonas Golland heeft een verleden in improvisatie en rock, en legt met die ervaring gedienstig een soepele, lichte en swingende ondergrond neer voor zijn collega’s.
Met Anna Mikhailova was een ‘spannende mix van video, drums en elektronica’ beloofd, die in werkelijkheid uit een nogal saaie drumsolo bestond, groot op de muur geprojecteerd. (Geen woorden aan vuil maken.) De sensatie van de avond is Younes Riad, een muzikant die er uitziet als een jonge versie van Guy Tavares en weet wat optreden is. De joystick en Younes gaan een opwindende, haast seksuele interactie aan die vertaald wordt naar stevige bassen, heftig gekraak en gescheur. Vernaggelde, opgefokte stemgeluiden geven extra lading aan de gameachtige muziek, die voor het eerst op dit evenement kippenvel doet verschijnen.
De performance van multikunstenaar John Fanning oftewel Massaccesi daarentegen is het absolute dieptepunt van de avond: de gemaskerde performer kruipt schreeuwend met een groot mes langs en door het publiek, prikt in een zak en valt met inhoud en al langs miniatuurhuisjes. Tijd om naar huis te gaan.
10 juni 2011, OT301, Amsterdam
www.soundartfest.com