Voor de tweede maal werd het festival voor poptalent uit Nederland en Vlaanderen gehouden. Vooruitstrevend poptalent welteverstaan. En dat niet alleen: singer-songwriter, post-punk, elektronica en avant-garde belooft het affiche. Gonzo (circus) is nieuwsgierig, en fietst met goede zin naar het Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond in Amsterdam.
De Donderdag
De olijke presentator grapt naar de volgende act, de spot flikkert in de andere hoek van de zaal aan en de theaterpunk van Eva Braun barst los. Zeker geen onbekende binnen het Hollandse circuit en vraag mij direct af wat de twee dames en heer te zoeken hebben op dit festival. Jengelpunk bedacht tot op het bot. Salonfähige hysterie, kinderachtig en flauw hoopt frontvrouw Brit als een Hollandse Lydia Lunch te overtuigen. Of te parodiëren, maar het ergste wordt gevreesd. Het is geen van beide, een leeg muziekprojectje bedacht op de Rietveld. Punk voor modeacademie studenten, geleerd uit het boekje en bijna tragisch om te zien hoe vervelend oppervlakkig lawaai kan zijn. We knijpen Eva hoofdschuddend in het wangetje, en trachten het snel te vergeten met ET Explore Me. Garagerock uit Haarlem. Een gezelschap met wel degelijk potentie, maar het orgel drukt de band in de hoek van verkeerde associaties. Wat blijft er over? Een brave ZZZ zonder de punk en rauwheid. Gladjes glijden de liedjes over de schouder, zelfs de apekooi praktijken van de bassist stemt tot weinig vreugde. We worden wat zurig naar ik vrees. Snel een pilsje dan maar, en op naar het slotstuk van de avond: Sir Yes Sir. Een Antwerpse band rondom multitalent Tijs Delbeke; gelegenheidslid van dEUS. We luisteren hier naar een collectief dat wel verdomd veel weg heeft van de Vlaamse supergroep, echter door het gebruik van blazers voelt het hier en daar wat jazzy aan. En toch, ook hier geen heilige graal. Muziek voor miljoenen, al gemaakt door miljoenen en stappen we ietwat teleurgesteld op de fiets, hopend op een betere dag.
De zaterdag
Een nieuwe ronde, nieuwe kansen. We kijken naar Autoblonde. Kijken? Ja, het viertal vrouwelijk schoon wint absoluut de schoonheidsprijs, maar het oor staat voorop. Ach, de stem van de frontvrouw is rauw en zwoel. Maar de pop is braaf en eenvoudig. Geen slechte band, een goede middenmotor. Maar voor Gonzo-begrippen onvoldoende. Na het daverende applaus van alle potente heren kruipt The Secret Love Parade stilletjes achter het keyboard. Twee Nederlandse dames ogen wat schuw en brengen breekbare liedjes met een vleugje synthpop en dance-elementen. Charmant, lief en oprecht. Alsof The Knife voor het eerst repeteerde. Een kleine opleving van de avond, maar werd alweer snel teniet gedaan door Team William. Een flauwe kopie van de Manic Street Preachers. Modale pop voor Radio 3. Houdt u van middelmaat? Haast u zich dan naar Team William. Genoeg bandjes gehad en eindelijk weer even een ander geluid. Addicted Kru Sound is een Vlaams dubstep collectief, gegoten in een orkestjasje. Althans, zo doet de uit de kluiten gewassen bezetting op het podium vermoeden. Een band dat het goed gaat doen op de zomerfestivals, verspel ik u al vast. Zonnig en zorgeloos. Niets-aan-de-hand-step, met een lichte knik naar de reggae. Leuk, maar weer geen opzien, en fietsen we onbevredigd naar huis.
Waar vorig jaar het Sonic Connections festival nog verrassend uitpakte met Ansatz der Maschine, boyShouting, Daily Bread en LPG kon de lichting van dit jaar weinig bekoren. Wellicht stond al het goede op de vrijdag. Dat kan. Maar op de donderdag en zaterdag was het muzikaal ver beneden NAP. Waar was het experiment? De avant-garde? De elektronica? Het kwam niet aan bod en was het flauw baantjes trekken in een bad van voorspelbare pop. Makkelijk voor het oor, conservatief en nergens verrassend. Waar was het echte talent van de Lage Landen? En wellicht nog veel kwalijker; waar is de liefde voor de moedertaal gebleven? Waarom zingt niemand in het prachtige Nederlands? Volgens Sonic Connections is 2010 in elk geval een mager jaar voor aankomend talent. We zijn het er niet mee eens.