Rock Herk is een van die weinige festivals die in de loop der jaren nauwelijks veranderd zijn, en dat is in dit geval een goeie zaak. Stel je voor, een gratis festival dat al groepen als Barkmarket, Girls against Boys, Afghan whigs en Swell kon boeken op de top van hun creatieve kunnen, en na al die jaren hetzelfde niveau weet te halen. En dat nog steeds met de vriendelijkste veiligheidsmensen in het festivalwezen.
Ook voor de negenentwintigste editie was er weer een gevarieerde alternatieve affiche samengesteld. Een affiche die een visie verraadt: niet zomaar de namen die je overal op de podia ziet staan, zelfs geen herhalingsoefening van het clubcircuit van september tot juni. Nee, op Rock Herk kan je écht nog groepen voor het eerst zien, of weerzien na een lange afwezigheid.
In die zin was het zeer spijtig dat het Nieuw-Zeelandse Die! Die! Die! – met een nieuwe uitstekende plaat onder de arm – in extremis verstek liet gaan. Daardoor promoveerde Psycho 44 naar het hoofdpodium. Deze jonge lawaaimakers klinken zoals je van een Rock Rally-finalist mag verwachten, maar toch iets vuiler dan gemiddeld. Ze schudden hun rock ’n roll losjes uit de mouw, en zetten de eerste stapjes in het inpakken van een breed publiek.
Dat instrumentale rock definitief zijn plaats verworven heeft in het universum van het jeugdige volkje bewees And So I Watch You From Afar nog maar eens ten overvloede. Zij spelen de uptempo variant, met metalriffs, honderden breaks en Explosions op speed-gitaren als catchy, dansbaar element. Hier ging het publiek voor het eerst uit de bol, met als uitschieter ‘D Is For Django The Bastard’. Opmerkelijk, want de namiddag is op Herk meestal bevolkt door beleefd applaudisserend publiek. Maar And So… had duidelijk hopen fans in de tent staan. Ze leven op internet, Radio Scorpio draait ze, misschien moet Studio Brussel ook maar eens zijn heilige schrik afschudden en 65 Days Of Static en geestesgenoten gaan draaien, want hun doelpubliek is er weg van.
De klassieke rock van The Sore Losers leent zich uitstekend tot het maken van een mooie wandeling, en dat deden we dan ook, tot aan de hardcore-tent wat verderop in het park. Dit soort pure en rauwe muziek zonder veel tralala gaat er altijd wel in, spijtig alleen van het omgooien van het uurschema, waardoor we het beloftevolle Kingdom, een nieuw project met leden van Amenra en The Black Heart Rebellion, moesten missen op hetzelfde podium.
Het was lang stil rond Two Gallants, maar Rock Herk pikte ze opnieuw op voor een mooie plaats op het hoofdpodium. Hun laatste plaat is ondertussen alweer vier jaar oud, maar na twee jaar koelkast leek het duo er opnieuw zin in te hebben. Hun americana klinkt iets te glad naar onze smaak, maar een pak sterke melodieën hebben ze in huis, de zanger heeft de juiste muts en de drummer de juiste attitude: op folk moet je rauwe meppen uitdelen, niet braaf boem-tokken zoals de meeste troubadour-begeleiders.
Weer heel iets anders kregen we voorgeschoteld met A Place To Bury Strangers. Ze begonnen met hun meest melodieuze track, ‘In Your Heart’, om drie kwartier later bijna ongemerkt te verzanden in een kolkende poel van noise. Knap.
Maar dat alles zonk in het niets bij wat de echte topper van de avond zou worden: Swans. Ze speelden exclusief voor Rock Herk in België, en kregen net geen twee uur ter beschikking om hun reputatie ten volle te kunnen waarmaken. Hun songs kregen lange, imposante versies, en wisselden efficiënt af tussen dreigend en hypnotisch en donderend metalig. Met dank aan de vijfkoppige begeleidingsband, die genoeg handen vrij had om extra percussie en riffs over Park Olmenhof te laten galmen. Tussendoor probeerde Michael Gira aan te tonen dat molenwiekende dansjes ook cool kunnen zijn. De show eindigde in de kletterende regen, met het magistrale ‘Eden Prison’. Alleen bliksem en donder ontbraken – dat is dan voor een volgende keer.
Rock Herk, Herk-de-Stad, 16 juli 2011