Roadburn Festival 2012 – vrijdag 13 april – pt.2

Elke dag krijgt u van twee Gonzoïsten én een fotograaf een geheel eigen interpretatie van “het beste van Roadburn 2012″ voorgeschoteld. Drie dagen lang trotseren we de decibels met gevaar voor eigen lijf en leden. En omdat er tegenwoordig niet veel nodig is om subversief te wezen, doen we zelfs geen oordopjes aan. Schorem dat we zijn!

Dag twee begint met interviewverplichtingen aan het einde van de middag, waardoor er helaas een aantal bands gemist worden. Daartegenover staat echter een interessant en inspirerend gesprek met de twee heren van Barn Owl, die later op de avond in het Patronaat zullen spelen. In de volgende Gonzo (circus) een uitgebreid interview met dit drone-duo.

Eerste band die we enigszins mee pakken is het Zweedse Danava. Deze heren maken oldschool psychedelische rock n roll, dat op plaat alleszins zeer goed uitpakt. Live lijkt het allemaal iets minder over te komen, maar of het aan het geluid ligt of aan de band zelf wordt ons niet helemaal duidelijk. Wel is het weer retevol in de Stage01, iets dat een paar keer per dag toch enige frustratie oplevert, want vanuit de gang is het lastig een show goed te kunnen beoordelen. In de mainstage staat tegelijk J.G. Thirwell met zijn Manorexia project. De aanblik is in eerste instantie even wennen, want er staat namelijk een kamerorkest op het podium. De muziek is mooi, bij vlagen indrukwekkend, maar ze valt moeilijk bij de vrijwel lege grote zaal. De prachtige visuals zorgen voor een mooie kijkervaring bij het luisteren, maar op een of andere manier past het plaatje niet geheel bij het bierdrinken dat inmiddels ook weer begonnen is.

Dan naar de Green Room, alwaar Kong een indrukwekkende set speelt. Het is lang geleden dat de Amsterdammers furore maakten met hun stonerrock, maar de drie heren en vrouw zetten een moddervette set neer hier op Roadburn. Alles wordt superstrak gespeeld en met duidelijk plezier, wat ook overstraalt naar de zaal. De Green Room is gevuld met hoofdbewegingen makende liefhebbers en als een golf van stonerplezier gaat het uur van Kong de boeken in. het feit dat ze zelfs terugkomen voor een toegift (een zeldzaamheid op Roadburn) zegt wat dat betreft wel genoeg. Waar collega Dimitri de show vooral nostalgische waarde vindt hebben, zie ik  dit toch als een absoluut hoogtepunt. Dit doet verlangen naar nieuw materiaal!

Wat eten betreft is er op Roadburn altijd aardig wat te halen en met de doelgroep in acht genomen is er ook voldoende aandacht voor vegetarisch voedsel. De prijzen variëren alleen wel enigszins tussen de verschillende aanbieders. De welbekende falafel gaat bijvoorbeeld voor 4,5 munt van de hand, wat toch neerkomt op zo’n 9 euro 20. Is dat het ook waard? We vragen het aan Jiska, local Roadburnganger, is de falafel goed te doen en zelfs redelijk lekker te noemen, maar de prijs geeft toch te denken…

Goed, na het eten dan weer richting het Patronaat waar twee acts achter elkaar spelen die ons op voorhand zeer enthousiast maken: Final en Barn Owl. Final is het electronische drone-project van Justin Broadrick, bekend van Jesu en onder meer Godflesh en Napalm Death. Op zijn 13e begon Broadrick dit project, waar hij vervolgens bijna twintig jaar niets meer mee gedaan heeft. Nu heeft hij het weer opgepakt en dat is maar goed ook. Diep verscholen in zijn hoodie weeft Broadrick met behulp van laptop, gitaar en effectenkastje een web aan intrigerende geluidsgolven. Er zullen gerust veel mensen zijn die deze vorm van muziek weinig aanvinden, maar hoe geweldig deze pulserende confirmatie van het bestaan! Samen met mooie zwartwit-beelden vormt de muziek een ware ervaring, een reis, een (h)erkenning van je eigen bestaan. Beelden van concentratiekampen worden tijdens deze set geen terminaal eindpunt, maar een nieuw begin, een moment van een pijnlijke hergeboorte. Dit is intens mooie drone. Tweede hoogtepunt van de dag alweer!

Alsof twee hoogtepunten achter elkaar nog niet voldoende zijn, gaat Barn Owl er nog eventjes stilletjes overheen. De twee schuchtere heren van Barn Owl komen op, groeten het publiek en beginnen vervolgens in te tappen in het menselijk zijn. Ik weet niet wat het is met drone, maar goed uitgevoerd kan het een fenomenale confrontatie zijn met Het Leven Zelve. Barn Owl voert deze missie meer dan goed uit, met een combinatie van mooie en hoopvolle tonen en een onderlaag van aardse grondtonen. Het euforische en het benauwende tesamen in een constructieve kijk op de wereld. De show bestaat in feite uit één geheel aan geluid -nummers bestaan niet in dit universum. Maar bij iedere gitaaraanslag die de twee mannen van Barn Owl de zaal insturen, worden nieuwe horizonten geopend en nieuwe verbindingen aangemaakt in het brein. Wat ons betreft nu al een van de beste shows van Roadburn 2012.

Enigszins verweesd verplaatsen we ons dan van Patronaat naar de 013 zelf om eens te kijken bij AUN. Hierdoor missen we helaas het optreden van GNOD, waar collega Dimitri zeer enthousiast over was. Thuis maar eens naluisteren. De Canadezen van AUN ondertussen spelen een fijne set van psychedelische ambient in de Stage01. Een groot deel van het publiek geniet stilletjes en wij doen zachtjes mee. Maar nog overdonderd door de sets van Final en Barn Owl wordt de muziek van AUN na een half uur ons toch even te machtig en sluipen we weg om even bij te komen, zodat we nog wat mentale fut over hebben voor de afsluiter van de dag op het hoofdpodium: Anekdoten. In onze herinnering klinkt de progressieve rock van deze Zweden op plaat zeer aardig, maar live weet de band vandaag alleszins niet te overtuigen, getuige ook de vrijwel lege zaal. Een kleine domper op een alleszins geslaagde dag twee van Roadburn.