Roadburn Festival 2012 – Afterburner – zondag 15 april

De zondag van Roadburn, tijd voor de traditionele afsluiter in de vorm van de Afterburner. Het Patronaat is deze dag dicht, de V39 ook en de Stage01 is omgetoverd in een ruimte voor de merchandise. Wat overblijft voor de muziek is de Green Room en de Mainstage, waar deze dag uiteindelijk toch nog twaalf bands aantreden, waaronder twee die eerder op het festival ook al een set speelden: YOB en Bongripper. We slepen ons nog eenmaal de 013 in dit weekend, voor een laatste reis door psychedelica, doom en stoner. Waarom? Omdat het kan.

In de middag opent The Mount Fuji Doomjazz Corporation de dag. Dit is het alter ego van de andere vreemde soundtrack-outfit, the Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, opgericht door Jason Kohnen (Bong-Ra) en Gideon Kiers. Waar het Ensemble zich daadwerkelijk op darkjazz-elementen richt, ligt de focus bij de Corporation meer op het doom-element. Beide acts maken een soundtrack bij een film, die tijdens liveshows geprojecteerd wordt. Bij de Corporation bestaat de film uit een verzameling vreemde en hallucinerende korte geanimeerde films, die doen denken aan de animaties van Yellow Submarine, zij het dan in zwartwit. De combinatie van die beelden met de muziek,  gecreëerd door cello, schuiftrompet, laptop en gitaren, roept een onheilspellende sfeer op, dat ons weer even terugbrengt naar de waanzin van de vreemde ontmoeting in de Cul de Sac eerder dit weekend. De doomdrone heeft echter ook zonder de beelden een enorme verbeeldingskracht en op de volle momenten worden we tot in de vezels van ons bestaan geroerd. Een zeer intrigerende opening en we zijn gelijk weer helemaal bij de les.

Dan Electric Orange in de Green Room, waar we bij binnenkomst gelijk worden meegenomen door de ruimtelijke muziek, die onvermijdelijk doet denken aan een reis. Beelden van de film Paris, Texas schieten door ons hoofd, terwijl de psychedelische  stoner met krautrockinvloeden van deze Duitsers ons verder meeneemt. In Tilburg zijn we inmiddels allang niet meer, maar waar wel? In de sixties, bij de Indianen in de woestijn, in de toekomst -constant onderweg. Langzaam wordt de muziek steeds voller en gruiziger en we beseffen ons dat noch vertrekpunt, noch bestemming er ook maar iets toe doen. De reis die Electric Orange heet is waar het om gaat.

Het is even bijkomen als de show voorbij is. We schuifelen door de Stage01 en aangrenzende gang, waar het bomvol staat met merchandise. De mensen die speciaal voor de Afterburner zijn gekomen nemen ook eens even goed de tijd voor de spullen die verkocht worden. Wij, degenen die er al drie dagen op hebben zitten, kijken met een halfoog, maar beseffen tegelijk dat de enige modus operandi die voor ons nog geldt degene is van bier drinken en opgaan in het muzikale geweld. Daarom schuiven we maar weer snel aan in de mainstage bij de Amerikaanse doommetal van  Internal Void. De muziek van deze heren, die alweer actief zijn sinds 1987, is nergens ingewikkeld, maar heeft toch een fijne groove. De zanger lijkt echter op een andere planeet te bivakkeren. Hij dwaalt in de rondte over het podium, verstopt zich met regelmaat achter de versterkers en loopt een paar keer de coulissen in. Een vreemd gebeuren, maar ondertussen kijken we er niet eens meer van op.

Ze speelden eerder al op zaterdag in het Patronaat, maar vandaag is Bongripper terug voor een vernietigende set op de mainstage. Deze keer spelen ze het album Satan Worshipping Doom in zijn geheel en dat is eigenlijk gelijk een perfecte titel voor de show die ze neerzetten. Waar de heren uit Chicago op eerder werk meer richting de stonerrock zaten, is deze plaat een en al groovende stonerdoom. Een dans met feedback opent de show en wat dan gebeurt kan nog het beste als een totale sonische aanval worden omschreven. Schorem of niet, voor deze show halen we dan toch echt even de oordoppen naar boven. De stoner drone, vooruit we noemen het droner, gaat door merg en been, zonder ook maar een seconde op te houden. Hier is maar één keuze mogelijk: weglopen of een volledige overgave. Aangezien we helemaal voor in de zaal staan en een licht masochistische inslag hebben kiezen wij voor het laatste en laten we ons compleet murw beuken. Alle mooie woorden die we zouden kunnen zeggen ten spijt kunnen we na afloop slechts één zin mompelen: “Tering wat vet”.

Verweesd en vol van plichtsbesef weten we ons toch nog richting de Green Room te slepen om een deel van de set van Atlantis mee te pakken. Met drie gitaristen, bass, drums en een microkorg is zowel het podium als het geluid vol te noemen. De muziek houdt het midden tussen sferische rock en stonermetal en de vele effectenpedalen zorgen voor een zeer spacey geluid. De licht gothische invloeden doen soms denken aan een band als het Nederlandse the Wounded en met hier en daar tribale ritmes heeft Atlantis een fijn melodieus geluid. Deze band was ons onbekend, maar weet aardig te overtuigen, hoewel we nog steeds natrillen van het concert van Bongripper.

Op naar de grote zaal maar weer, waar het tijd is voor YOB. Aangezien we de show van vrijdag gemist hadden door het absolute hoogtepunt van Roadburn 2012 (de show van Barn Owl), zijn we zeer blij met deze herkansing. Met ruim een uur en tien minuten is dit na Bongripper weer een fenomale bevestiging dat de Afterburner absoluut de moeite waard is. Hoe vermoeid onze lijven ook moge zijn, onze geesten en harten vechten nog steeds om voorrang om al dit moois op te nemen. De mainstage is weer helemaal volgestroomd voor deze set en wat een heerlijke set is het zeg. Stonerpsychedelica van het zuiverste soort, met op de juiste momenten een flinke dosis metal geïnjecteerd. Het drietal onder aanvoering van Mike Scheidt weet de hele show lang de juiste spanning erin te houden, zelfs met de slecht afgestelde zang in het eerste deel. Wel blijkt dat de gevarieerde zang van Scheidt een belangrijke rol speelt als deze in het tweede deel wel juist door de zaal knalt. De afwisseling tussen zijn gruizig cleane zang en zijn grunts verwordt tot een onlosmakelijk onderdeel van de muziek zelf, die appelleert zowel aan de waanzin als aan de absolute rede. Alles lijkt te kloppen en na afloop druipt de dankbaarheid af van zowel band als publiek. Wat de reden is van het bestaan? Juist, dit.

Overmand door alles besluiten we ons even terug te trekken in de lokale Mexicaan, om al etende alles weer even op een rijtje te krijgen. Wat overblijft zijn vervolgens nog twee tegenovergestelde acts: de brute sludge metal van Black Cobra en de intense drone doom van het Britse Bong. Black Cobra is een duo uit LA dat ons enkele jaren geleden op het Dour Festival al positief verrast heeft. Ook vandaag zetten de heren een moddervette set neer en is het opvallend hoe een vol geluid ze met zijn tweeën kunnen produceren. Drummer Rafael Martinez staat vooraan het podium zijdelings opgesteld met zijn kit, zodat we mooi kunnen zien hoe hij zijn drums afranselt. Het gebeuk is echter net even te intens om op deze zondagavond als afsluiter te fungeren, dus we sluiten af bij Bong. Deze heren spelen een langzaam steeds voller en voller wordende set van doom met drone elementen, iets dat fijn aankomt aan het einde van dit festival. We zinken weg in een vorm van auditieve meditatie en genieten even van het moment zelf. Tot dat opeens voorbij is, en daarmee Roadburn 2012.  Een gevoel van paniek overmeestert ons bijna, een angst nu al voor de heimwee die komen gaat. Om daar nog even uitstel aan te geven, duiken we nog eenmaal met de Tilburgenaren de lokale metalkroeg in. Nee, geen Cul de Sac dit keer, daar zijn we voorlopig van genezen. The Little Devil wordt het, waar we met de laatste metalklanken van het weekend nog een paar laatste keren proost zeggen voordat we verzuchten: “Oui, c’est vraiment fini…”