Overgave aan de duisternis op de Modern Love-labelnight

De Brusselse AB organiseerde in het kader van ‘Celebrating 45 years of dub’ een Modern Love-labelnight. Het is de allereerste keer dat Modern Love in België neerstrijkt. En dan ook nog in een gekke situatie: de acts klinken weliswaar vaag als dubtechno, maar iemand is toch echt te lui geweest om een meer correcte benaming te verzinnen voor de donkere, abstracte elektronica waar Modern Love garant voor staat. Vaandeldragers Demdike Stare en Andy Stott nodigden Miles en G.H. uit op hun avondje.

G.H. bracht dusver nog maar één ep uit. Een mokerslag van jewelste die de Modern Love-aanhanger nog steeds nachtmerriekwijlgewijs probeert te verteren. Die mokerslagen werden live herleid naar verpulverde glorie. Een kwak weinigzeggende, met noises doorspekte drones die werd ingewisseld met een gestaag opkomend ritme dat nauwelijks overtuigingskracht in de set kon inbrengen. G.H. stond erbij en keer ernaar alsof hij het zelf al had opgegeven. Foute tempowissels, nummers die niet in elkaar overliepen en twijfel zowel bij hem als het publiek. Je zag hem denken: ‘Geef ik er de brui aan, of leg ik nog even dit chaospadje op?’. Het resulteerde inderdaad in een chaotische muziekbrij waar alle laagjes zoek liepen en de warboel steeds groter werd.

Wanneer een uur later Miles het roer overnam, was G.H. de wanhoop nabij. Hij verdween in de coulissen en Miles bewees meteen waarom hij wel van onschatbare waarde is voor Modern Love. Niet alleen is hij de ene helft van Demdike Stare. Ook solo wist hij begin dit jaar al menig donker hart te winnen met zijn debuut ‘Faint Hearted’. Zieltjes die hij later overtuigde met het veel hardere en de dansbaardere ep ‘Unsecured’. Uit die plaat haalde hij zijn inspiratie. Genoeg getreuzeld leek hij gedacht te hebben en hij smeet zijn set bomvol door sub-bassen gedragen minimal techno waarbij sfeer scheppen weliswaar een constante bleef maar het zweet ook moest gutsen. De bijna volle club liet het zich smaken en dat moet Andy Stott op ideeën gebracht hebben.

De ritmes werden door Demdike Stare volledig teruggedrongen. Het tweetal (Miles Whittaker en Sean Canty) richtte zich op de nog meer duistere kant van hun oeuvre. Visuals werden bovengehaald. Onduidelijke kleurvlekken die als een waas over het scherm schieten. Eenzelfde onduidelijkheid waarmee je hun geluid zou kunnen vertalen. Prachtig deinende drones die de dansroes van Miles stante pede omschakelde naar een droomstatus dat het eerste half uur van de set werd vastgehouden en nadien lichtjes werd geplaagd door een bass-aanslag die treiterend een mood-verandering aankondigde. Tot Demdike Stare de ritmes losliet zonder de zorgvuldig opgebouwde sfeer te verliezen. In die 60 minuten werd het gehele klankenpallet van Demdike Stare tentoongesteld. Zelden zo behapbaar en intraveneus voelbaar.

Andy Stott mocht de laatste winnende kopbal binnenstoten. Het publiek had zich al lang overgegeven aan de duisternis. En het enige waar het nog op aan het wachten was, was de ingenieuze aan dubtech schatplichtige techno van deze Mancunian. Het is altijd een beetje afwachten wat Andy Stott doet. Gaat hij meteen voor de snoeiharde aanval of houdt hij zich in? Stott nam een slome start, waarbij hij schatplichtig bleef aan het timide tempo van zijn platen. Hij knipte en verknipte, voerde het tempo op en belandde voor je het doorhad in een door dubaangevoerd ravefestijn waarna hij weer het tempo terugvoerde, het ritme een loopje liet nemen, stilviel, jungle introduceerde en een kwartier voor het einde, als ware het een bloemekee, een compleet bass-bombardement op het publiek losliet. Andy Stott haalde de vetste breakbeats tevoorschijn en het naamplaatje ‘techno’ dwarrelde achteloos op de vloer, waar het overgebleven publiek deze verpulverde onder hun dansende voeten. Het werd een feestje en de wereld leek even heel ver weg.