Opvallend dat een festival dat “Noorderzon” heet juist voor lokaal cultuurminnend publiek bedoeld lijkt te zijn en niet voor volk van ver weg. Het ambitieuze Groningse theaterfestival dat ook muziek, kunst, literatuur, film en allerlei ander vermaak biedt, strekt zich uit over maar liefst tien dagen en omdat de meeste voorstellingen in de avond plaatsvinden, overlapt een en ander elkaar nogal. Voor de Groninger is dat fijn: die heeft tien culturele avondjes op rij. Voor een Amsterdammer als ik is het wat lastiger plannen.
Eenmaal met de noorderzon vertrokken, met de trein vanuit de Randstad en op een leenfiets naar het Noorderplantsoen, blijkt Noorderzon een soort Parade, maar dan zeg maar niet stom. Het publiek bestaat niet uit lamme yuppen in pak maar uit een nondescript volk dat elkaar onderling gewoon met rust laat. Wat nog wel het meest indruk maakt op deze eerste kennismaking met Noorderzon zijn de heerlijke etensluchten: wafels, sate, poffertjes, falafel. Alles op het festival is biologisch, ecologisch, duurzaam en groen, niet alleen het eten trouwens maar ook de zeep op de wc en de flessen prosecco.
Nadat ik van de geuren ben bekomen, blijkt het festival tevens een lust voor het oog. Tegenover het jazzpodium ontdekken mijn Groningse gids en ik een complexe en nogal ondoorgrondelijke constructie van houten kistjes waarbinnen wat willekeurige dieren een dutje proberen te doen. (Lijkt me een hele opgave met die hysterisch ontsporende versie van ‘That Old Devil Moon’ op de achtergrond.) Verder duiken er immense vliegenzwammen op, wordt er rondgesjouwd met lichtgevende suikerspinnen en zien we raadselachtige projecties op een fontein.
Het grote muziekpodium bevindt zich helemaal aan het uiteinde van een langwerpige sloot. Het publiek, wil het droog blijven, stelt zich dus aan de waterkant op: op de hoge tribunes of, zoals wij, aan de schuine, natgeregende oever. Het is een curieuze live-beleving maar zeker niet onprettig. Voor de band zelf moet het wel een beetje vervelend zijn om uit te kijken op enkele meters kroos.
Ik moet zeggen dat ik niet per se een fan van Local Natives ben, de hoofdact van vanavond. Het is een aardige band en hun energieke, wat dreinerige muziek past prima bij de sfeer van het festival. Echt indrukwekkend is hun optreden echter niet. Vanuit de verte heb ik wel prima zicht op hun “Brooklyn-hippe” silhouetten, compleet met skinny jeans, wijde vesten en een enkele snor. Mijn Groningse gids vertelt me dat er vorig jaar een band optrad waarvan de saxofonist zijn instrument, nog voor hij er een noot op kon blazen, in het water liet vallen. Zonder er bij na te denken zei hij: ‘Wie ‘m opvist mag ‘m hebben’, waarop zo’n tien man de sloot indook. Hoe het optreden afliep, weet ik niet. Ik zal het vanavond eens vragen.