‘Ik had toch meer techno verwacht,’ gonsde het achteraf. Lucy had inderdaad alle ritmes uitgeschakeld en luisterde enkel naar de innerlijke ademhalingstechnieken van yoga-meesteres Amanda Morelli.
Peter Van Hoesen deed het hem al eens voor tijdens ADE. Maar het project dat toen nog in zijn kinderschoenen stond, heeft vaste stek gevonden in een willekeurige loods op een Amsterdams industrieterrein. In een grote betonnen ruimte staat rond een uit honingrasters opgebouwde vloer, zestien hoge geluidszuilen met daarin op verschillende hoogtes, kleine luidsprekers verstopt. Deze luidsprekers zijn volledig manipuleerbaar in tijd en geluid en zorgen voor de transcendentale ervaring tijdens de performance, waarbij je gewaar wordt van geluiden die om je heen aanzwellen, verdwijnen en ronddwalen en nooit uit dezelfde hoek komen. Wat ook meteen het idee van 4D-geluid is.
De Italiaanse techno-producer Lucy bijt de spits af met ‘Body Echoes’. Hij werkt hiervoor samen met Amanda Morelli, die, gezeten in het midden van de ruimte, innerlijke ademhalingstechnieken uit de Pranayama voorstelt, waarna Lucy met de geluiden aan de haal gaat en een eigen sfeer creëert door deze te veranderen in soundscapes, harmoniën of pulserende ritmes. Het is exact wat de titel zegt. Lucy laat de geluiden van Morelli als een gemanipuleerde echo door de ruimte ronddwalen. De ene keer fixeert hij zich op het pulserende karakter van de ademhaling, dan weer haalt hij uit de monotonie van bijvoorbeeld de ‘humming bee’ een drone-achtige sfeer. Hij wilt alle hoogtes van de ruimte benutten. De techno-ritmes komen langs onderen, dan weer knettert er ergens linksboven in de verte iets dat rondraast door de ruimte. Heel even, aan het begin van elk nummer – de set is onderverdeeld in 4 hoofdstukken (ademhalingsmeditaties) – schijnen de spotlights op Morelli. Alle aandacht gaat naar haar. Het licht dooft uit en de luisteraar wordt bevangen door het geluid terwijl de bewegingssensor op Morelli’s linkerhand ook nog eens de geluiden doet bewegen in de ruimte.
Als je je ogen sluit en het geluid over je heen laat gaan, lijkt het alsof alle geluiden de gedachten uit je hoofd dringen en met je aan het mediteren gaat. Lucy zelf ziet de hedendaagse dj als een sjamaan en dansen als een religieuze belevenis, zegt hij in de Q&A nadien. Dat hij als geluidsmaker vaker nadenkt over de betekenis van geluid valt later nog meer op wanneer hij verwoordt dat hij gelooft in ‘muziek als therapievorm’. Dat was later.
Eerst dwaal je nog verder van de werkelijkheid. ‘Body Echoes’ moet je beleven, je kan het niet zien, want dan is het oeverloos saai. Het is geluid dat doorheen de ruimte gaat, een plek waar je kan stilstaan of zelf rondlopen, geluid tegemoet treden of op je laten afkomen. Het is een beleving die met je ogen toe intenser wordt waarbij je even vergeet dat je in een betonnen ruimte staat, omringt door 200 anderen mensen die hopelijk ook die gelukzaligheid van het geluid mogen voelen. Net op het moment dat alle geluidsgolven je lichaam hadden bereikt, liep de performance af. Vier hoofdstukken die je soms letterlijk naar adem deden happen (bijvoorbeeld tijdens alternate nostril breathing), die je even van de wijs brachten maar vooral ook deden verlangen naar meer.
Gezien: 4D Sounds Presents ‘Body Echoes’, Amsterdam – 11 januari 2014