De tweede dag Motel Mozaïque startte meteen met de beste act. Mount Eerie wist een verwoestende indruk achter te laten met de bombastische podiumversie van zijn meest recente langspeler Wind’s Poem. Die plaat is heftiger en rauwer dan eerder werk, en dat was vooral live een belevenis. Phil Elverum, het brein achter Mount Eerie, had voor een aparte invulling van zijn podiumband gekozen: twee drummers en twee toetsenisten, terwijl hij zelf de gitaarpartijen en de zang voor zijn rekening nam. Op zijn teenslippers stuwde hij het gezelschap naar grote hoogten, waarbij ze op de hardste momenten qua decibellen niet onderdeden voor een langsdenderende goederentrein. Door de transformatie van een eenmansfluisterformatie naar een muzikaal houthakkersgilde met gong bleef er van de originele nummers weinig over, maar bij vlagen waren de uitvoeringen wel te herkennen van het album. Prachtig, een artiest die zo durft in te grijpen in zijn eigen muziek.
Na Mount Eerie was het de beurt aan de Crystal Antlers, die de grootste verrassing van het festival bleken. Het was een apart gezicht: een groepje hangjongeren, getooid met snorren en gescheurde kleding, en hun bedeesde zusje achter de toetsen. Het was dit contrast dat de band zo charmant maakte. Aan de linkerkant stond de ingetogen toetseniste op blote voeten te spelen, terwijl de percussionist aan de rechterkant als een dronken veulen over het podium stuitert terwijl hij een naveltruitje maakt van zijn shirt en zijn bongo’s berijdt als zijn scharrel van de afgelopen nacht. Aanvoerder van de bende was bassist en zanger Johnny Bell, met een heerlijk rauwe schreeuw in zijn strot. Het bleek een band met vele kanten, die op plaat overtuigt maar op het podium het licht uit je ogen speelt.
Een redelijke deceptie was daarna het optreden van Hudson Mohawke. Hij begon goed en had het publiek meteen op zijn hand, maar het verzandde uiteindelijk toch in een set die niet interessant genoeg was. Zelfs de meegenomen MC mocht daarbij niet baten, hoe hard hij ook zijn best deed. Erg jammer, want zijn laatste album vol springerige electronica was erg sterk, maar mist live de kracht om overeind te blijven. Misschien moet Hudson toch vaker op de koffie bij collega The Gaslamp Killer, die wel wist te overtuigen. Het was een optreden waar velen naar uitkeken, getuige de drukte tijdens de laatste uurtjes in Watt. Zijn reputatie lijkt hem vooruit te snellen, al speelt hij zelf ook slim in op zijn status door al ver voor zijn eigen optreden regelmatig op het podium te verschijnen. Zijn karakteristieke bos krullen duikt af en toe op in de coulissen voor een dansje, maar verdwijnt daarna ook weer. Alsof de beste man niet stil kan zitten. Zowel Hudson Mohawke als dubstep-deejay Plastician lijken de lat aardig hoog te leggen, maar het is uiteindelijk The Gaslamp Killer die vele handen de lucht inkrijgt met zijn set. Natuurlijk is het het bekende recept: hij schudt zijn haren woest in de rondte, verlaat zijn plek regelmatig om elders op het podium uit zijn bol te gaan en springt hoger dan zijn eigen publiek. Ook de eerder genoemde collega-deejay’s mogen nog even opdraven om er wat plaatjes in te gooien, en het publiek vind het allemaal prachtig en stuitert tot in de laatste uurtjes door op de diepe dubdreunen.
