Met woorden als ‘spookachtige serene drones, confronterende geluidsuitbarstingen, een krakende deur naar een andere wereld’ kondigde de Vooruit de komst van de Canadees Tim Hecker aan. In zijn kielzog, de New Yorker Ben Vida die een beetje tussen de mazen van het PAN-net is gevallen en zijn ‘onopgevallen’ zijn meteen rechtzet.
Ben Vida prult met analoge en digitale signalen. Hij bouwt frequenties die glashelder doorheen de ruimte klinken, als kapotspringende overijverige springveren. De oren staan verbijsterd gespitst, het hoofd snapt het ongeduld van de voorbijrazende deuntjes en trillingen. Een uitdaging voor de bezoeker. Vida houdt dit tempo aan tot net waar verveling optreedt. Een korte set, of was het variërend lang. Experimenteel en grenzend aan dat wat Jan Modaal muziek noemt. Hopelijk was die deze avond afwezig.
En wat een immens contrast met de duisternis van Tim Hecker. Zowel muzikaal als visueel werd de donkerte uitgenodigd en overweldigde deze de aan de grond genagelde en zittende bezoeker. De houten vloer van de balzaal vormde een resonerende en vibrerende klankenbelevenis. Sommige artiesten bouwen dergelijke vloeren en noemen het kunst. Bij Tim Hecker is het het onvoorzien extraatje. De luidsprekers ronkten onder de immense dreunende en uitgesponnen noisegetinte klankkathedralen, die de wanden omsloten en voelbaar maakten. Ogen dicht voor dit surplus. Onbeschrijfelijke geluiden om je heen, plotse klanken van piano’s en violen, een uitbarsting volgt en tranen in de ogen van de kracht en de schoonheid die Tim Hecker neerzet. Plots een geluid dat door je lichaam siddert en even je levensader wordt. Volledig lamgeslagen. Er zijn geen woorden voor. Dit was sublieme pracht. Op plaat niet te evenaren.
Gezien: Ben Vida + Tim Hecker, Vooruit Gent, 13 april.