Voor het nieuwe Leuvense festival M-Idzomer wordt de binnentuin van het plaatselijke Museum M omgetoverd in een intieme setting. De eer om het muzikale luik van dit multidisciplinaire festival te openen was weggelegd voor het Belgische The Bear That Wasn’t en de Amerikaanse psyschedelische rockers van Mercury Rev.
Als we de tuin van het gloednieuwe Museum betreden zien we een behoorlijk ideale locatie voor muziek. Onderaan het licht afhellende grasveld staat het podium opgesteld. Iedereen zal dus een meer dan behoorlijk zicht hebben op het podium. Op dat podium staat The Bear That Wasn’t zijn laatste nummers te spelen. Deze rondreizende troubadour, hij is bezig aan rondreis van één jaar met fiets en gitaar, treedt hier weer voor het voetlicht met zijn strijkorkest. Meer en meer roepen zijn songs bij ons beelden op van Sufjan Stevens. Soms breed georchestreerde liedjes over observaties die de beer maakt in het leven.
En dan was het de beurt aan de bende rond Jonathan Donahue, Mercury Rev. Vooraf twijfelden we een beetje. Het was te lang geleden dat de groep nog van zich liet spreken. Aftrappen deed de band met ‘Snowflake In A Hot World’ uit hun laatste wapenfeit ‘Snowflake Midnight’. Een album dat op gemengde reacties werd onthaald. Het probleem voor vele critici was de koerswijziging die deze plaat inhield voor de band. Het geluid was hier veel meer gebaseerd op synths in plaats van gitaren. Gezien de opstelling die de band hier gebruikt valt gedurende de set op dat de songs uit deze plaat meer dan overeind blijven wanneer de gitaren toch de boventoon voeren. Na een ietwat langzame start komt de band echter al snel onder stoom en strooien ze de ene na de andere psychedelische parel uit over de 500 à 600 aanwezigen. We horen ijzingwekkende versies van ‘Tides Of The Moon’ en ‘Butterfly’s Wing’. Tijdens dit optreden schept de band er ook genoegen in om hier en daar een cover los te laten. Vandaag was dat ‘Solsbury Hill’ van Peter Gabriel. Een song die Jonathan Donahue breed glimlachend brengt. Een glimlach die niet van zijn gezicht verdween gedurende het optreden. Die fles rode wijn die soldaat werd gemaakt tijdens het optreden zal daar niet vreemd aan zijn geweest. De set wordt mooi opgebouwd om dan te eindigen met ‘Opus 40’ dat via een stukje uit ‘Once In A Lifetime’ van Talking Heads overvloeide in een bombastisch ‘The Dark Is Rising’. Na een furieus ‘Senses On Fire’ denken we dat er nog iets ontbreekt. Juist ja, ‘Goddess On A Hiway’. Dat werd opgespaard als bisnummer. Nog één keer mag Donahue een gracieuze vogel imiteren door zijn armen breed te spreiden, nog één keer en dan is het voorbij. Mercury Rev was schoon in die Leuvense binnentuin. Waarom twijfelden wij eigenlijk vooraf ?
