Naarmate de koppijn wegebde konden we beginnen uitmaken welke bands we zeker niet mochten missen op dag twee van het Glimpsfestival, dat alweer een rijk gevuld programma in petto had. Als aperitiefje twijfelden we tussen STUFF. en Joy Wellboy, maar het lange wachten in de Pizza City (nochtans met voorsprong de beste pizzeria van het land) beslechtte dat dilemma helaas voor ons: het werd geen van beide.
En dus waren we ruim op tijd voor de Britten van Revere. “Vuile synths en strings op een bedje van postrock-gitaren” las de bio op de website, en dat volstond om ons nieuwsgierig te maken. Al was het eerste dat ons opviel de nogal knullige kostuums waarin de bandleden aantraden (de baard van de frontman maakte dan weer het een en ander goed: dat was er een om jaloers op te zijn). Het optreden begon inderdaad min of meer met een postrock vibe, maar het duurde niet lang voor werd overgeschakeld naar makkelijker verteerbare meestampers. Goed, sfeer was er in elk geval wel. Tot driemaal toe zagen we zelfs een voorzichtige aanzet tot een pogo onder de muzikanten op het podium. Al kan dat laatste ook het gevolg zijn van het feit dat het cafépodium van de Charlatan echt wel te klein is voor zes muzikanten en al hun instrumenten.
In wezen is Revere uiteindelijk niet veel meer dan een The National-kloon, maar het publiek hadden ze mee: in elk nummer zat wel ergens een stuk waarop de aanwezigen warm werden aangemoedigd om de handjes in de lucht te gooien. Dat niet iedereen nog goed en wel besefte wat er zich juist allemaal afspeelde – getuige het veelzeggende “ik snap er geen flikker van!” dat we achter ons hoorden weerklinken – is dan misschien ondergeschikt aan het feit dat zowel de toeschouwers als de Londenaren zelf zich behoorlijk leken te vermaken. Revere is goed in wat ze doen, maar je moet er voor zijn.
“Jaaaaa!”. Check: onze luidruchtige noorderburen waren ook bij Mintzkov represent. Op het eerste zicht misschien wat vreemd dat een band die enkele maanden geleden nog het hoofdpodium van Pukkelpop opende nu “maar” in de Charlatan stond. Maar de zaal bleek perfect op maat gegoten. Eveneens perfect, trouwens: de timing. Een pluspunt, want op dat vlak durft het al eens mislopen bij een festival met zoveel verschillende locaties.
We zagen Mintzkov (Luna) nooit eerder aan het werk (we weten ook niet goed waarom) en waren aangenaam verrast. De band draait als een goed geoliede machine, en daar zit de jarenlange ervaring ongetwijfeld voor iets tussen. Het enige minpunt aan het begin van de set was de niet altijd even geslaagde samenzang, maar nadat de monitormix was bijgesteld bleek ook die kleinigheid verholpen.
“Goeienavond! Good evening! We sound like we’re at the Eurovision song contest now”, werden we begroet door Philip Bosschaerts. En inderdaad, eigenlijk niemand die begreep waarom de frontman ons de hele avond in het Engels toesprak. Maar dat geheel terzijde, want uiteindelijk primeert natuurlijk de muziek. En die was meer dan in orde: strakke sound, zowel elk instrument afzonderlijk als het geheel. Maar ook tekstueel viel er wat te beleven (“I am conditioned, I have got a routine to keep the language to myself / I guess I’ve settled for much less I admit, but now the good’s not good enough”), hetgeen in België eerder uitzondering is dan regel. Een echt kippenvelmoment beleefden we niet, en het nieuwere werk kan zich niet meten met de klassiekers, maar we gingen tevreden naar buiten.
Jammer genoeg eindigde ons Glimps 2013-verhaal hier al. Geloof het of niet: recensenten hebben nog een leven buiten muziek en bier (we lusten bijvoorbeeld wel een glaasje wijn op tijd en stond) en moeten nu en dan ook eens slapen. We hadden heel graag MannGold de Cobre live ondergaan en ook de beschrijving van Carmen Villain prikkelde ons, maar het zal voor een volgende keer zijn. Eerst moesten echter we nog de Gentse kerstmarkt trotseren. Die leek uitgebreider dan ooit, reuzenrad en glijbanen incluis. Maar bovenal zatte zingende mannen in trainingspak en met een kerstmuts op: bestaat er iets deprimerender? U leest het volgende week in Story, allicht. Ter conclusie: Glimps Festival 2013 bracht de betekenis van ‘kiezen is verliezen’ naar een whole other level, maar was niettemin een zeer fijne tweedaagse en eigenlijk een must voor elke zichzelf respecterende muziekliefhebber. Wat ons betreft, tot volgend jaar.
Gezien: Glimps, zaterdag 14 december 2013