Met het weekend kwam ook de festivalsfeer in het Impakt-festival. Bij het Impakt Event in de grote zaal van Theater Kikker was deze keer ook een bar neergezet, wat meteen voor een lossere, minder conferentie-achtige sfeer zorgde. En het thema ‘Let’s get physical’ leidde weliswaar niet tot een orgie, maar bezorgde ons wel twee aangename uurtjes met inspirerend nieuw werk uit de hele wereld en was ook van toepassing op het Footwork-dansfeest aan het einde van de avond. Tussenin moesten we ons hoofd even laten werken bij de presentatie van de Johan Grimonprez’ ‘We-Tube-O-Theek’.
Let’s Get Physical
Landmijnen zorgen wereldwijd voor vreselijke verminkingen en ontmijning is bijna onbetaalbaar. Dit bracht Massoud Hassani op het idee van de ‘Mine Kafon’: een betaalbare en low tech duizendpoot die gebieden kan ontmijnen of klaarmaken voor ontmijnen. Hassani studeert aan de Design Academie in Eindhoven en haalde met zijn ‘uitvinding/ontwerp’ dat ook design kwaliteiten heeft – sommige mensen willen het ding graag in hun eigen tuin zetten – intussen de (inter-)nationale media en zijn ontwerp zal ook effectief worden ingezet onder andere in zijn geboorteland Afghanistan.
Een antropologische studie maken over de zo verfoeide maar immer aanwezige hiërarchie en autoriteit in het krakersmilieu die kan worden verworven door het opbouwen van krakerskapitaal – vrij naar theorie van de Franse filosoof Pierre Bourdieu’s theorie over cultureel kapitaal – en de bevindingen gebruiken voor het script van een sitcom? De Amerikaanse antropologe Nazima Kadir begaf zich in het hol van de leeuw, trapte deuren in, bouwde muurtjes, deed de gezamenlijke afwas en observeerde van dichtbij haar medekrakers. Haar bevindingen klonken ons meer dan bekend in de oren. De sitcom ‘Our Autonomous Life’ – geregisseerd door Maria Pask – gaat vanavond (5 november om 21u) in première in Casco en is ook 4 weken lang te zien op de lokale tv-zender. Technisch boeiend was het verhaal van de jonge (art) director Niek Pulles over zijn techniek om stretchstoffen te gebruiken om special effects in films aan te brengen. Hij werd uitgenodigd om bij te dragen aan de nieuwe videoclip van dubstepper SKREAM, helaas bevat het Adam en Eva- verhaaltje slechts visuele clichés. Jammer dus voor Pulles, die wel een mooie bijdrage aan dit project leverde.
Ten slotte waren er nog bijdragen van twee ‘jongens’-collectieven. De Noren Emil Trier en Torgny Amdam vermengen videoclips met korte documentaires over het leven van jonge Noren met een voorliefde voor vintage volvo’s op het platteland. Een stijl die doet denken aan Gus van Sant en Jesper Ganslandts ‘Falkenberg Farewell’. Losjes, maar toch gestileerd met veel slowmotion en dromerige popmuziek. In ‘Big Day’ portretteren ze Noorse hockeymeisjes die zich aan de vooravond van hun afstuderen flink laten gaan met alcohol. Een wilde dag die een beetje zielig en sneu eindigt, brengen ze met compassie in beeld. Het video/performance-collectief Authentic Boys staat voor absurde korte films die tegelijk vragen op. In ‘Threesome’ hebben een meisje en twee jongens een seksueel rendez-vous maar op een andere manier dan je zou verwachten. Sikken, knoopsgaten, koelkasten en magnetrons worden geërotiseerd en ze halen verder ook halsbrekende touren uit met zijn drietjes. Maar zoenen of echt fysiek contact is er niet. Alles blijft netjes, of niet? Genoeg stof om over te praten in de foyer in afwachting van wat een hoogtepunt van het festival belooft te worden.
We-Tube-O-Theek
Het tweede deel van de avond omvatte een voorstelling van de ‘We-Tube-O-Theek’ van Johan Grimonprez. De Belgische kunstenaar – die ooit doorbrak met de sterke found footage-docu ‘dial H-I-S-T-O-R-Y’ – deelt flinke plaagstoten uit door een collage van dwarse beelden en geluiden op het internet. Volgens hem is de veelheid aan informatie waar de internetter zich doorheen beweegt via Google en YouTube slechts een masker voor het ware gezicht van de informatiedystopie: het politieke debat beperkt zich tot ‘angstmanagement’ en verstrooiing. Zijn ‘We-Tube-O-Theek’ (wat een vreselijke woordspeling) begon met reclames, fragmenten van speelfilms en televisieprogramma’s uit de jaren 1950. Daarin werd al duidelijk dat het aanzetten tot consumptie, het bieden van verstrooiing en het voeden van angst (voor buitenaards leven) een sterk team vormen. Sommige combinaties die de regisseur maakte waren vrij plat. De soms hilarische hoaxes (een stemming in de Amerikaanse senaat over een wetsvoorstel waarvan de classified inhoud niet kan worden gegeven, bv.) en persiflages (een tel-sell voor AK-47’s; of een aflevering van Ali G.) zijn niet zijn eigen verdienste. Maar goed, voldoende voor een lach in het Impakt-publiek. Evenwicht in de compilatie was ver te zoeken door het gebruik van zeer korte reclamefragmentjes tegenover complete, lange programma’s, zoals die rond de gerede twijfel aan de officiële lezing over het instorten van WTC Building 7 op 11 september 2001. Als ‘compilatiefilm’ was de ‘We-Tube-O-Theek’ niet bijzonder sterk: te onevenwichtig, te wisselvallig. Misschien moeten we Grimonprez hier niet zien als regisseur, maar als een verzamelaar die ruim graait in de bak met kritische meningen en beelden op het internet. Veel van hetgeen hij heeft opgevist uit de bak en het publiek – toch niet geheel willekeurig, hij heeft de combinaties gemaakt – aanreikte was interessant op zich en soms nog meer in de combinaties. Ben toch wel benieuwd hoe de ‘We-Tube-O-Theek’ werkt in de tentoonstelling over Grimonprez, die momenteel loopt in het Gentse S.M.A.K.
Footwork Freak Out!
De vrijdagavond sloot Impakt af met stevige elektronische beats onder de noemer ‘Hidden Riddims; Footwork Freak Out’. Met een , over het algemeen strakke mix van techno, hiphop, juke en dubstep was de Nederlander Astroposer de eerste die het publiek aan het dansen had kunnen krijgen. Ware het niet dat de zaal van festivallocatie Kikker nog erg onderbezet was. Het maakte de set van Astroposer niet minder aangenaam door. Vlekkeloos nam het geluid van de, eveneens Nederlandse, Krampfhaft. Zijn uitstekende, nog venijniger set met veel kale beats en diepe bassen verleidde het aanzwellende publiek tot dansen, dat overigens nog niets weg had van de dance battles die bij de Juke of Footwork-stroming uit Chicago horen. Krampfhaft gaf wel de goede opmaat voor deze energieke mengeling van techno, hiphop, vervormde R&B-vocalen en simultaan gehoorde trage en extreem snelle ritmes. Als exponenten van de Footwork-stroming namen Chicagoan DJ Rashad en DJ Spinn het over, en het publiek mee de nacht in.
Met bijdragen van Robert Muis en Ruth Timmermans