Na de koude tent van gisteren tijdens Les Nuits Botanique was het nu tijd voor een warme volgelopen Orangerie. Daar was het tijd voor een scheut onvervalste Rock And Roll (met hoofdletters, jawel!).
De aftrap werd gegeven door het illustere duo The King Khan & BBQ Show. Het duo zag er weer piekfijn uitgedost uit. De ene was verkleed als een aangeschoten bedoeïen, de andere – King Khan – droeg een mooi gebatikt hemd en kralen. (Ja, zo soms doen we ook lifestyle bij Gonzo (circus)). Wat ze zoals altijd serveerden was een combinatie van surfrock, rammelende garagerock en rock à la Jerry Lee. Er werd al eens een duck walk voorgeschoteld, de gitaar werd al eens als een machinegeweer op het publiek gericht, het publiek werd aangemaand te dansen en tussendoor konden we ook nog eens lachen met de teksten uit nummers als ‘Waddlin’ Around’. Na een klein half uur waren ze door hun set geraasd en hadden wij het ook wel gezien.
Uit Atlanta, Georgia kwam dan de bende ongeregeld die zich als Black Lips laat aanspreken. Vorig jaar zetten zij op vrijdag de Chateau op Pukkelpop nog op stelten. Nu mochten zij dat komen overdoen in de Orangerie van de Botanique. Hun garagerock wordt geïnjecteerd met de nodige dosissen psychedelica. Langzaam wordt de zaal naar een kookpunt gebracht. De toeschouwers worden aangevuurd en uiteindelijk ontstaat er een wilde danspartij voor het podium. Trefzeker vuren ze songs als ‘Bad Kids’ en ‘O Katrina’ de zaal in. Regelmatig zingen de heren al eens naast de toonladder. Er zijn journalisten die dat een absolute schande vinden. Wij halen daarvoor onze schouders op. Wat wij zien is een heleboel spelplezier en een losgeslagen moshpit. Daar gaat muziek ook over. Als één van de heren bij het laatste nummer dan ook nog het publiek induikt en liggend op de toeschouwers voort gitaar speelt weten wij het wel.
En toen moesten The Almighty Defenders nog ten tonele verschijnen. Deze groep is het samenwerkingsverband tussen The King Khan & BBQ Show en Black Lips. De heren verschijnen op het podium in lange witte kazuifels en lijken weggestapt uit een gospelkerk in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Eenmaal de muziek klinkt lijkt het wel alsof er een flinke scheut LSD in het wijwater van die kerk is gegoten. Want we horen vooral een gesjeesde combinatie van gospel op speed en rock ‘n’ roll. Als ze dan ook nog nummers als ‘He Touched Me’ met de glimlach opdragen aan de paus en een ander nummer omschrijven als de eerste Islamitische gospelsong is de grap compleet. Voor het laatste nummer steekt één van de muzikanten een lange preek af, met in de hand iets dat op een bijbel lijkt. Deze grap duurde veertig minuten en was toen echt wel uitverteld.
P.S.: dat er bij dit verslag geen foto’s staan is te danken aan de onverlaat die de fototas van de aanwezige gonzofotografe heeft ondergekotst. Een idioot (man of vrouw) die het ook niet de moeite vond zich te excuseren. Proficiat, onnozelaar!
Gezien: Les Nuits Botanique – Brussel – 13 mei 2010