Uit de zurige urinegeur op het toilet in EKKO blijkt dat mijn voorgangers nogal enthousiast hun plasje op, naast en in de pot hebben gedaan. Wanneer ik vervolgens de zaal instap krijg ik bij wijze van welkomstgeschenk een halfvol bekertje bier tegen mijn voorhoofd geslingerd. Het zijn de voortekenen voor een avondje rauwe punkrock zoals het hoort.
Op het podium staat Ty Segall, die met zijn band een prima set lo-fi jaren zestig garagerock ten gehore geeft. Zonder al te veel bombarie wordt er rauw doorgeragd door de band, maar toch zit er iets niet helemaal lekker. Ze spelen hard en strak, maar het is eigenlijk net een tikkeltje te braaf. Segall maakt tegen het einde van de set zelfs het bijna verplichte rondje over de handen van het publiek, dat het allemaal prachtig vindt. Het toppunt is echter wel dat het microfoonsnoer keurig over de hoofden wordt doorgegeven, waardoor het eerder aanvoelt als een gezellig avondje teambuilding met de collega’s van kantoor dan een wild optreden van een losgeslagen garageband.
Het belooft een stuk spannender te worden in dB’s, waar Nikoo en Knalpot op het programma staan. De Nederlandse noiseband Nikoo bracht dit jaar twee ep’s uit, waarvan de meest recente gratis te downloaden is van hun website. Doe dat vooral, want de groep trekt hier een fijne bak herrie open. Ook live gaat de band flink tekeer, maar dat resulteert in de zaal van dB’s vooral in een kolkende geluidsbrij. Vooral de zang verzuipt in de te dichte geluidsgolven van de gitaren en noise-effecten, terwijl het publiek veilig vanaf de kant toekijkt.
Knalpot weet de zaal daarentegen wel kopje onder te trekken. Vanaf de start van hun set is de zaal in een dichte mist gehuld door de rookmachines, terwijl de hele ruimte mee lijkt te vibreren op de dreunende bastonen. Knalpot is vooral een indrukwekkende act om live aan het werk te zien, omdat ze zo inventief met hun instrumenten omgaan. Het ene moment trekt de gitarist moeiteloos loeiharde dubstep uit zijn gitaar, terwijl de drummer geen gaatje laat liggen om te vullen met complexe drumbreaks. Het publiek reageert in eerste instantie nogal lauw op het duo. Halverwege de set klaagt de drummer over een kapotte versterker, met de opmerking “Ik hoor alleen maar pfft pfft pfft”. Iemand uit het publiek roept daarop “Dat horen wij ook”. Flauw, maar het stoort de band niet: als een geoliede machine spelen ze onverstoorbaar verder. Uiteindelijk winnen ze daarmee ook het publiek voor zich, en ze nemen na het optreden langdurig afscheid van de zaal – waarbij de ogen van de gitarist opvallend beginnen te glimmen. De aftrap van Le Guess Who is een feit, en met het prachtige beeld van een zeer voldaan duo op mijn netvlies waag ik me aan de terugtocht naar huis, door de vrieskou.