De trein rolt de buitenwijken van Aalst binnen. Onze ogen richten zich op een cluster loodsen waar de poorten wijd openstaan en waar vele praalwagens worden klaargemaakt. Terwijl Aalst zich voorbereidt op carnavals(ge)weldadigheid en het centrum wordt dichtgetimmerd –zélfs de bomen- trekken wij naar het KRAAK-festival 2011 in Netwerk, veilig aan de andere kant van de Dender.
Pas tegen 15:45 stappen we Netwerk binnen. Een ochtend echt werken stak een stokje voor een vroege komst en de optredens van France, Floris Van Hoof en Bryce Beverlin II gingen aan onze oren voorbij. Kenners uit devriendelijke kring vertelden dat de droney krautrockers van France al direct de show hadden gestolen bij de aftrap in het café en dat ze daarom het festival zouden mogen afsluiten. Ook de drone-noise set van Floris Van Hoof was velen goed bevallen. Bryce Beverlin II viel minder in de smaak; teveel performance art hoorden we uit meerdere hoeken en blijkbaar niet luid genoeg. In de luwte voor het volgende optreden dan maar tijd voor de eerste pint van de dag en direct een ernstige constatering: geen spoor van de gehoopte Orval terwijl de Duvel wél alom floreerde. Minpuntje.
In de grote zaal boven was Twinsistermoon net begonnen, het zijproject van het Bretoense dronefolk liefdeskoppel Mehdi Ameziane en Solange Gularte van het illustere Natural Snow Buildings. Met akoestische en elektrische gitaar wordt een lagentapijt van glooiende drones geweefd. Nooit te dreigend luid of te dromerig maar balancerend op een goede grens, luister. Daarna volgt breekbare folk met Ameziane’s androgyne stem, misschien niet voor iedereen weggelegd maar boeiend tot het eind.
Iedereen de gang op en daar openbaart de drukke markt van kleine labels en distributeurs zich, een walhalla voor liefhebbers van obscuur geluid, van vreemd vinyl tot kunstzinnige tapes en andere formaten. Natuurlijk is het zo’n plek waar men blijft plakken, bekenden genoeg om mee te babbelen. Welkom bij de mooie sociale kant, van hipsters of overdreven promo toestanden is gelukkig weinig te merken. Het is aan Thomas Bloch, de Duitse instrumentspecialist die met een boel bevreemdende instrumenten op het podium staat. Zo is er de Ondes Martenot, een instrument uitgevonden door Benjamin Franklin, “de man van de 100 dollar”, grapt hij en blijkbaar is het een instrument waar men vroeger letterlijk gek van werd (loodvergiftiging) van het lood in de toetsen. Het klinkt als een primaire theremin vermengd met synthesizer. Ook is er de glass harmonica, een grote glazen capsule die ronddraait op een horizontale staaf en klinkt als een hemels wijnglazenorkest, luister hier.
We zoeken Bridget Hayden even op en doen gedurende 25 minuten een interview met haar in de eetzaal terwijl Paul Labrecque voor pseudo manager speelt, aan luchtige lolligheid geen gebrek. Arthur Doyle schuifelt nogal schokkend voor zich uit alsof hij elk moment kan instorten. Onze maag knort en we gaan eten scoren bij de Koreaanse kar buiten; currydriehoeken en noodles met zwartebonensaus, yumyum. Hierdoor krijgen we van Iasos uit Californië zo goed als niets mee. New Age is de term per definitie die aan Iasos gekoppeld is en in de verte horen we flarden van de zwevende tonen en men spreekt over zijn kleurrijke psychedelische beelden. Wél een mooie foto.
Hetzelfde lot is Arthur Doyle en Steve Noble beschoren want we staan te lang te babbelen in die prettige marktzone. Uiteindelijk zien we nog de laatste 5 minuutjes van het optreden waar Doyle zijn fluit bespeelt op de drumritmes van Noble, (serieus, nu) en trekt van leer met onregelmatige vocalen die ergens tussen gesproken woord en zang zweven. De kamer zit al bomvol en we kunnen deze klanken enkel vanachter het atelierraam meepikken en ervaren niet genoeg klank om mee te kunnen delen in de sfeer.
De Britse Bridget Hayden is aan de beurt en wat direct opvalt is dat ze enkel een kleine akoestische gitaar en pedalen bij heeft. Zowat iedereen verwachte noise en kwam bedrogen uit. Met krakerige, gruizige lo-fi blues en al even vermoffelde zang zet ze een sterke set neer. De referentie naar Ignatz is snel gemaakt. Met een vleugje depri Cat Power welteverstaan, ook Grouper is een gevatte observatie. Oordeel zelf. Haar net verschenen plaat op KRAAK is uiteraard de moeite.
Het trio Mother Of Fire ziet er ietwat theatraal uit in zwart met een air van lichte gothica al zit muziek goed in elkaar. Stevige krautrockritmes en een viool door pedalen gehaald zorgen voor een aparte dwarse rocksfeer. Een band zoals je die vroeger op het goede Rhâââ Lovely festival zou tegenkomen. Donkere, lome no-wave tonen komen van Call Back The Giants, het synth project van Tim Goss. Wat eerst nog nerdy en traag klinkt, begint snel te uit te groeien tot een hypnotiserend geluid door de vreemde teksten van Goss die smaken naar meer. Zo dus.
Om de bovenzaal af te sluiten is er The Beautiful Band, de band rond Bram Devens (Ignatz), Paul Labrecque (Head of Wantastiquet), el-g, Laurent Cartuyvels (R.O.T.) en Patrick Calvelo (Coem). de host Gerard Herman doet zijn laatste introductie van avond terwijl een kompaan naast hem een laatste stuk fruit met pel en al opeet (een sinaasappel). De eerste paar songs klinken nog sterk, maar daarna zakt het wat in en onze aandacht verslapt. Zo ook bij een drietal stomdronken Duitsers die met elkaar beginnen te stoeien en uitglijden op hun zelfgemorste bier.
We gaan nog snel even naar de zolderkamer om de drone installatie van Catherine Christer Hennix te voelen. De drones zouden op je lichaam werken, werd ons gezegd. De kamer is verlaten maar de kussens op grond wel zeer comfortabel en valt de kracht van de drones best wel mee. Totdat mijn vriendin toch wel beaamt dat de tonen haar een beetje misselijk beginnen te maken. Wij druipen af naar beneden. Oud-KRAAK icoon Johan ´Klakke´ Loones is de dj van dienst en laat diepe drones door het café gonzen.
Tijd voor het Franse France om hun sluitset gaan spelen. Met zo’n naam wil je blijkbaar niet makkelijk gegoogled worden. De opzet; een trio met hurdy gurdy, oftewel een draailier. Direct worden we meegezogen in een draaikolk van drones aangevoerd door krautrockritmes en een overstuurde draailier. Het is middernacht, het bier heeft al de hele dag goed gevloeid en het publiek is klaar voor een spetterend einde. Geduw, getrek, geschreeuw en een meeslepende deining zorgen voor een trancedentale sfeer die een dik half uur blijft duren, hier de helft. Een geweldig eind voor een geslaagde KRAAK editie 2011.
We bollen terug naar Brussel per automobiel. Langs de kant van de weg staat een eenzame geschminkte ziel verloren voor zich uit te staren. Vaarwel Aalst.
foto’s door Krysztoff Dorion