Er is een mooie constante in het programma van Artefact. Elke speeldag krijgt een Belgische artiest zijn speeltijd op het podium. Op de afterparty van de eerste donderdag speelde Kassett ten dans in het Stukcafé. Geen idee of dat goed was. Het doordeweekse nachtleven is niet aan forensen besteed.

Eerder die avond werd wel duidelijk wie het gezicht achter Sagat, één van de wonderjongens bij het Brusselse Vlek, is. Hij maakt ep’s die je in je platenkast hebben wilt. Analoog en digitaal. Hij zet een geluid neer dat smult van de luidsprekers in de Labozaal. Zijn bassen rollen heerlijk gruizelig diep. Een aanhoudend gezoem doorspekt zijn set. Een geluid dat enkel tijdens de stilte storend is. Hij graaft diepe groeven maar verliest zich helaas ook in een weinig stabiele en logische opbouw. Tracks lossen elkaar onhandig af. Sferen worden omgegooid en in elkaar geklutst. Eindeloze ritmes worden ingeruild voor compleet tegendraadse ritmes. Plots en onverwacht. Terwijl de nummers apart heerlijk diep en melodieus zijn. Een tik te onwennig maar bovenal charmant.

Slagveld

Niets had je echter kunnen voorbereiden op het muzikale armegeddon dat FIS presenteerde. Eindeloos lawaai en kabaal als een onheilspellend toekomstig oorlogsgebied. Brutaal, gewrongen en meedogenloos. Het geluid van verwrongen metaal. Een sonisch en sinister slagveld. Het is een wereld waar melodieën niet meer van belang zijn. Het enige wat telt zijn de fijne metalen en industriële klanken. Het perfectionistisch geknutsel met klanken dat je ofwel verpletterd of ijskoud laat. Deze avond werd de ik verpulverd.

Jagen

Powell legde later de pijnpunten van de Labozaal bloot. Een te grote ruimte voor de weinig overgeblevenden. Een ongezellige plek die smeekte om op elkaar geplakte lichamen, rondzwevend lichaamsvocht en blauwe plekken. Want Powell is de modernisering van de jaren 1980 EBM. Luister maar naar wat hij Not Waving op zijn label Diagonal plots laat doen. Pure bassen en muzikale dommigheid. Graaien en doorgaan op harde ritmes. Ritmes die hij ongetwijfeld stal bij bands als Liaisons Dangereuses. Een vette industrial vibe die tegen zijn eigen eentonigheid wilde opboksen. Maar dat liet de plek niet toe. Een scanderende Powell op het podium: ‘Come On’, een weinig gewillig en te uitgedund publiek dat pas de dansvloer vond wanneer Powell ‘We Went Electric’ de ruimte injoeg. Het blijft zijn beste plaat. De enige die er toe doet. ‘House Music Makes You Moody’ zegt een zoveelste stemsample terwijl de slaafse ritmes verder jagen. Powell op jacht. De buit was niet navenant.

Gezien: Artefact Music Festival, STUK Leuven, 18 februari 2016