Het is vrijdagavond, dat betekent op naar SMART Project Space, voor een avondje afwijkend elektronisch geweld of voor een intellectuele oefening volledig geïnspireerd door de muziek. Intermission valt onder de maandelijkse vrijdagavond van de SP Sound-agenda. Het afgelopen half jaar heeft de muziekprogrammering van SMART ons aangenaam verrast met de keuze van acts als daar bijvoorbeeld zijn Gert-Jan Prins, Machinefabriek, Sylvain Chauveau, Gudrun Gut en nog heel veel meer; we kijken dan ook uit naar vanavond.
In het auditorium is de eerste performance al begonnen van Noburu Watanabe (Cole Blackford), een scherm vertoont beelden van Andrei Tarkovsky’s film Stalker, met daarbij Russische ondertiteling, geen geluid. Helaas was uw Gonzo (circus)-recensent ietwat verlaat en heeft zodoende de introductie gemist van deze audiovisuele opener. De muziek uit de laptop van Watanabe is een mix van minimale elektronica afgewisseld met een lichte technobeat. De artiest brabbelt er wat doorheen met zijn Amerikaanse accent, hij wekt de indruk iets te willen vertellen en lacht om zichzelf, het publiek lacht mee en niet al te lang daarna besluit hij om ermee te stoppen.
Dan volgt een vertoning van de film “Anotoop”, gemaakt door Bas van Huizen, gebaseerd op een muzikale compositie en installatie met 192 speakers van Ezra Jacobs. De verbeelding van Jackson Pollock-achtige dwarrelende stipjes vloeistof, onderwater gefilmd en vergezeld door een zware soundtrack, doet hypnotiserend aan. En dat is best aangenaam op vrijdagavond. Na enkele minuten kijken en luisteren neemt het effect op de zintuigen een interessante wending, de visuele tocht naar het onbekende met het brommende klankkleur landschap. Bestaande uit langzame ruis met donkere tonen die toeneemt in zowel volume als hoeveelheid van de elektro-akoestische geluidslagen. Het geeft toch enigszins een beklemmend gevoel maar het brengt evenwicht in de totale belevenis van het werk. Of is dit kakofonie nouveau, minimalistische noise, of een stukje avontuurlijke sonologie, een vernieuwende ervaring op het gebied van een audiovisueel kunstwerk bekijken is het in ieder geval wel.
De afsluiter van deze enerverende kijk- en luisteravond is een optreden van de Duitse geluidskunstenaar Stephan Mathieu, samen met Claudio Sinatti die verantwoordelijk is voor de visuals. Mathieu is muzikant/ geluidskunstenaar en produceert muziek met digitale en analoge middelen, maakt audiovisuele installaties, doet in zijn vrije tijd aan fotografie en grafisch ontwerp. Genoeg creativiteit om ook nog samen te werken met collegae Taylor Deupree, Ekkehard Ehlers, Janek Schaefer om enkele voorbeelden te noemen.
Animerende verticale rode lijnen openen deze audiovisuele tocht wat al heel snel een vergelijkbaar fenomeen oproept, de ruimtelijke reis-scene uit A Space Odyssey (Stanley Kubrick, 1969). Stephan Mathieu gebruikt zijn laptop en een citer (snaarinstrument) met behulp van dergelijke apparaatjes klinkt er een warm en dromerig geluid in de zaal, een compositie bestaande uit een weg vol met zachte knisperende elektronica wat opbouwt naar een meeslepende soundscape. Vergelijkbare muzikale karakteristieke elementen van Geir Jenssen (Biosphere) of een Tim Hecker zijn terug te vinden in deze wonderschone performance. Onder de verbeelding van hoe geluid eruit zou kunnen zien, laat deze ervaring een aangename indruk achter. We kijken dan ook uit naar het volgende bezoek aan SMART Project Space.