In de komende dagen krijgt u het volledige Gonzo (Circus) Incubate weekendverslag waar elke Gonzoër zijn persoonlijke bijdrage toe levert – het is de enige manier om een verhaal te distilleren uit de wirwar van ervaringen die een mens op zo’n overweldigend festival opdoet. Maar zelf zakte ik al een dag eerder af naar Tilburg om wat in te pilzen, in de sfeer te raken, en natuurlijk al wat leuke bandjes te zien.
Reeds bij de Indonesische kipschotel bij Gember en Sereh waait me vanuit de Cul de Sac aan de overkant de deftige herrie (een compliment!) van Dagora tegemoet. Het is donderdagavond, ik ben net gearriveerd in Tilburg met drie dagen en vier avonden Incubate voor de boeg. Laat ik het de radicaalste kroegentocht ter wereld noemen, maar natuurlijk is het zoveel meer dan dat. Er valt moeilijk de vinger op te leggen wat het festival zo uniek maakt- de combinatie van een muziekfilmfestival met debatten en randprogrammatie met film en beeldende kunst zie je wel vaker. Maar zoals ik al eerder op Facebook aangaf: de sterkte van deze organisatie is dat ze even ernstig is over Hollandse schlager als over ambient drone, of Heavy Metal Bowling. Die breeddenkendheid en welwillendheid slaat nog steeds over naar het publiek – zelfs na een kanteljaar als 2012, waar op vrijdag en zaterdag de 013 barstensvol loopt voor best grote namen als Mogwai. Waar andere festivals zo’n volkstoeloop moeten bekopen met het verlies aan sfeer en nieuwsgierig publiek, blijkt de laagdrempelige aanpak van Incubate (in elk opzicht een stadsfestival) ook een groter publiek te blijven prikkelen op alle goeie manieren. En dus begint mijn Incubate deze donderdag met impro-noise, en eindigt het feestje zondag enkele uren na mijn vertrek, met de Deurzakkers. Die natuurlijk geprogrammeerd staan als verrassingsact in het metalcafé The Little Devil, jawel.
Tegen de tijd dat ik m’n Ajam Ketjap heb verorberd, is ook Dagora ermee klaar. Dus zak ik maar af naar de 013 om de hoek voor Pretty Lightning. Een drum-en-gitaar duo, en dat zou voor sommigen al reden zijn om ze af te doen als oud nieuws en de hype voorbij. Laat ik dat weerleggen met het argument dat er nog steeds eindeloos meer bands zijn in de meer traditionele bezetting- power trio of het goeie ouwe drum-bas-en-twee-gitaren- maar daar klaagt niemand over. Een eerlijke kans voor Pretty Lightning dus, eentje die ze slechts ten dele grijpen. In de eerste song charmeert gitarist Sebastian Haas (het duo is Duitser) door een stevige stomp in te zetten op een “Cigar Box”, letterlijk een gitaar uit een sigarenkist gebouwd dus. Pretty Lightning weet dan ook vooral indruk te maken wanneer ze de verraderlijk complexe arrangementen en ritmes van de rauwe Delta Blues vertalen naar hun specifieke setup, met inventieve drumpatronen die de wegwijs maken in de soms labyrinthische structuur van de riffs. Helaas laat de band zich even vaak verleiden tot het soort jams dat van de term “bluesrock” een schimpwoord heeft gemaakt. Een dubbeltje op zijn kant.
- Nils Frahm @ Paradox (© Jan Rijk, dutchpix.com)
Net voor het optreden van A Winged Victory For The Sullen treffen we een organisator op de fiets. “Het heeft geen zin om naar de Paradox te gaan, die zit echt ei-vol”, zo weet hij te melden. Ik ben echter het soort betweter dat in horrorfilms toch het pad inslaat dat de dorpsbewoner net heeft afgeraden, en bijgevolg als eerste het loodje legt (nog eerder dan de stoner- die volgt meestal als tweede). Gelukkig heb ik dit keer gelijk om voor Nils Frahm toch een ommetje langs de Paradox te wagen: mijn beloning is goed de helft van een magistraal concert, dat al betovert terwijl ik samen met een handvol andere stijfkoppen in het halletje voor de zaal staat te wachten. Door de deuropening bekruipt ons een lage baszoem die aanzwelt tot een pulserende oerdreun. Het blijkt nog slechts de aanzet te zijn van een steeds wijder ontvouwende minimal trip. Tegen de tijd dat ik langszij het podium plaats kan nemen is het hele publiek ook in vervoering, en neemt Frahm ons nog zeker tien minuten lang mee op reis langs zijn vleugel- en electrische piano, synths en naar ik vermoed nog een dozijn of wat pedaaltjes. Afsluiten doet hij met een iets meer ingehouden compositie voor piano, waarna hij voor de bis drie enthousiastelingen uit het publiek plukt om de een na de ander een quatre-mains met hem te doen. Of hoe je minimal toch nog een beetje laagdrempelig maakt…
Over naar Sleepy Sun, een van de blikvangers op het programma van deze avond. Een band waar ik tot kort een probleem mee had, zijnde: Black Mountain bestond al, en zowel het timbre van de twee vocalisten als het groepsgeluid was écht te hard een doorslagje, hoe leuk om te luisteren de debuutplaat voor de rest ook was. Dit probleem werd echter kort nadien door de band zelf opgelost: zangeres Rachel Fannan stapte op, en zanger Bret Constantino besloot het dan maar op z’n eentje te doen. Tegen die tijd had ik hen nog steeds niet live aan het werk gezien. En dus werd ik me pas donderdagavond bewust van het niéuwe probleem dat zich aandient: de nieuwe nummers zijn echt niet om over naar huis te schrijven, en bestaan veelal uit riffs en ideetjes die als los zand aan elkaar hangen. Ironisch genoeg werd dat pas echt duidelijk toen de band voor de finale enkele ouwe songs bovenhaalde, die zonder de voorheen overheersende stem van Fannan enkel maar beter uit de verf kwamen. De volgende keer dat Sleepy Sun in de buurt komt, ga ik alvast geen moeite doen om er weer bij te zijn.
- Ben Butler & Mousepad, Cul De Sac
Maar Ben Butler! Daar mag u me vanaf nu steeds voor wakker maken, zeker als hij z’n maatje Mousepad meebrengt. Of heet de drummer nog anders, en is Ben Butler & Mousepad gewoon de hele groepsnaam die ik in vetjes moet zetten? Wat er ook van zei: klepper van een show. In de té kleine Cul-De-Sac die al na vijf minuten op stelten stond en dit voor de rest van het optreden. Ben Butler is een schrielige nerd die z’n bril met zo’n strap rond z’n kop vastmaakt. Maar dan wél een geschifte, spastische Devo-versie van electrofunk spelen natuurlijk! Zijn maatje achter de drums was een al even aanstekelijke kwast met een Burt Reynolds snor en een hawaiihemd. Elke nieuwe jam die ze inzetten hikte en stotterde alsof hij elk moment de mist in kon gaan, om dan plots proper in de groove te vallen. Eighties electro, acid house en chiptune gingen allemaal vrolijk in de hutsepot. Ik zou het omschrijven als “de perfecte afsluiter voor de avond”. Maar dan botsten wij daar plots op de Incubate directeur, en die wist nog een afterfeestje, alwaar ik aan de praat raakte met etc…
Dankzij het wonder van internet vind je voor de meeste concerten reeds live clips van op Incubate door op de naam te klikken.
Gezien: Incubate 2012, 13 september 2012, Tilburg