Het jongste showcase festival van Gent, Glimps, was dit jaar aan zijn derde editie toe. Op het eerste zicht zag de affiche er iets minder aantrekkelijk uit dan vorig jaar. Maar omdat wij vertrouwen hebben in de programmatoren en hier en daar een ontdekking hoopten te doen (uiteindelijk toch de bedoeling van dergelijke festiviteiten), trokken we vrijdagavond naar de muzikale hoofdstad van Vlaanderen.
Dans Dans had de eer om onze avond – en die van vele anderen – te openen in de Handelsbeurs. De massa’s die zich vorig jaar wanhopig rond een volgeboekte Studio Skoop hadden geschaard indachtig, hadden we het onderste uit de kan gehaald om dit keer op tijd te komen. En daar waren we zowaar ei zo na in geslaagd. Het trio was net aan hun intro begonnen. Het is moeilijk om iets over Dans Dans te vertellen dat nog niet tot vervelens toe herhaald is: drie steengoede muzikanten die met psychedelica overgoten jazzstructuren brengen, en daar nog wat op los improviseren. Het is gewoon zo. Fred Lyenn (op bas) houdt het geheel recht, zodat Dockx en Cassiers zich op gezette tijdstippen kunnen laten gaan. Dat alles leidde – in combinatie met de live verzorgde seventies aandoende visuals – bij wijlen tot Hendrix-achtige taferelen. Maar nooit liep het uit de hand. Indrukwekkende opbouwen werden afgewisseld met strakke, meer ingetogen grooves. En wat ook opviel: we hebben Bert Dockx (normaliter ten allen tijde in staat van opperste concentratie) zelden zo vaak zien glimlachen op een podium.
U merkt het al: een geslaagde opener, die ons de flauwe BEL-pils moeiteloos hielp verteren. En dan was het – zoals het een stadsfestival betaamt – haasten geblazen naar het volgende optreden. Zonder handschoenen achterop een fiets met platte banden: er zijn aangenamere vervoersmethoden. Maar al bij al bereikten we de Studio Skoop behoorlijk vlot. En daar, tussen de archaïsche Don Juan en Moulin Rouge filmposters, had LABtrio haar set aangevat. ‘Normaal gezien zijn wij een piano trio, maar de piano geraakte niet door de deur’, kondigde de contrabassiste aan in feilloos Engels (nochtans zijn Lander, Bram en Anneleen zo Vlaams als pensen met appelmoes). Gelukkig hadden de drie een spooky jaren tachtig-orgel gevonden dat wel binnen het deurkader paste en maakten ze er het beste van. Tussen een hele resem covers sprong vooral die van Flashdance’s ‘Maniac’ in het oog. Het was veruit de beste versie die we al hoorden, wat – toegegeven – nu ook weer niet zo heel moeilijk was. Maar de afdruipende groepjes mensen na ieder nummer verdiende LABtrio niet. Ze speelden een degelijke set, voorzien van een stevige brok techniciteit en hielden op net voor het langdradig begon te worden. De grote ontdekking van Glimps 2013 was dit zeker niet, maar als we ze nog eens op een podium treffen – bij voorkeur mét piano dan – lopen we zeker niet weg.
Op naar de Vooruit dan. Daar zou het Slowaakse The Swan Bride aantreden in het kleinste zaaltje van het Kunstencentrum, de Brugzaal. Eric Smout van Democrazy tipte de band als de mogelijke revelatie van het festival en in de beschrijving weerklonken namen als Suicide en Cabaret Voltaire. De verwachtingen waren dus hooggespannen, maar helemaal ingelost werden ze toch niet. Donker was het inderdaad: oermuziek zeg maar, zowat het tegengestelde van de berekende virtuositeit waarvan we zo-even nog getuige waren. Maar om echt te overtuigen ontbrak het The Swan Bride vooral aan passie en speelplezier. Het zwarte marcelleke van de bebaarde frontman, de veertigjarige dame die iets harder stond te shaken dan goed voor haar is: allemaal bewijzen van het feit dat de jaren ’80 definitief voorbij zijn.
Enkele meters verder, in de Balzaal van de Vooruit, was The Antler King – vervanger van Coely – net begonnen met de soundcheck. Die verliep behoorlijk chaotisch: gitaren, stemmen en drums werden door elkaar afgesteld, terwijl ook heel wat micro’s nog herprikt moesten worden. Maar ongestructureerd werkt ook, blijkbaar, want het geluid zat bij aanvang meteen goed. Daarmee was jammer genoeg wel zowat alles gezegd, want de poppy folk van het openingsnummer kon ons met de beste wil van de wereld niet bekoren. En dus waren we wat blij dat nummer twee, ‘Chain of Memory Lane’, daar haast de tegenpool van was: ingetogen, eenvoudig en pretentieloos, zoals folk hoort te zijn. Een gedegen antidotum voor wat vooraf ging dus. Maar toen het derde nummer ergens tussen alles in bleek te zweven, vatten we de tocht naar de Vlasmarkt toch maar aan. Daar maakte Reena Riot zich namelijk klaar om het podium van de Charlatan te bestijgen.
Dat Naomi – dochter van The Scabs-bassist Fons Sijmons – een stem heeft om u tegen te zeggen, daar valt weinig tegen in te brengen. En ook de sound zat bijzonder strak, bij momenten hoorden we er zelfs een vleugje PJ Harvey in doorsluimeren. Toen we er de bio op nalazen en bleek dat Reena Riot Polly Jean wel eens durft te coveren, werd ook duidelijk dat dat wellicht geen toeval is. Aan enthousiasme tijdens het verkondigen van de bindteksten evenmin gebrek (we konden onder andere meegenieten van avonturen in het station van Sint-Niklaas, moppen over het Vlaams Blok en de feestjes in de Charlatan). Maar de songs bliezen ons toch niet echt omver. Dat we het halve concert door de onderkant van een Duvelglas hebben beleefd kan daar iets mee te maken hebben gehad, maar normaal gezien werkt dat juist bevorderlijk. Songs dus, Reena, en een andere bandnaam misschien.
We waren al bijna op weg om de donkere krochten van het Gentse nachtleven op te zoeken, toen de Denen van Ranglekods – die geprogrammeerd stonden in een leeg café – plots in de zaal van de Charlatan ten tonele verschenen. De set begon als het eerlijkste wat we die avond al hadden gezien en gehoord. De goedkeurende knikjes van en naar de omstaanders waren dan ook niet meer dan terecht. Maar toen het duo het einde van het tweede nummer verkrachtte met een portie dubstep van jewelste, werd onze weerstand tegen het ‘in de zware bieren vliegen’ eensklaps van laag herleid tot onbestaand. En zo geschiedde dag één van Glimps 2013.
Gezien: Glimps, vrijdag 13 december 2013