De eerste twee voorstellingen van het zich geheel in Amsterdam afspelende Holland Festival (HF), die uw verslaggever voor Gonzo bezocht waren niet de sensatie die het HF ons beloofde. Het concert van de IJslandse celliste Hildur Gudnadóttir was zelfs een lichte teleurstelling.
Op 5 juni heerste er in het Bimhuis een rustige maar aparte sfeer. Nog nooit eerder zag ik er stoelen en tafels met bordjes gereserveerd. Wat het HF niet allemaal voor elkaar krijgt! De elektronische celloklanken van Hildur Gudnadóttir waren in het verleden al eerder te horen bij acts als Mum, The Knife of Pan Sonic. Nu stond ze voor het eerst in Nederland. Haar concert begon ze met en uitgebreide inleiding over haar twee uiterst futuristisch ogende cello’s. Hieronder een nieuw exemplaar, waar ze nog niet zo lang op speelde en die ze haar “Jimi Hendrix cello” noemde. Alles wat ze op deze instrumenten speelde werd vervormd via elektronica die ze zowel met de hand als met haar voeten bediende. Haar muziek kun je omschrijven als een intrigerende mix van ambient en drones. Zoals ook te horen is op haar vorig jaar verschenen album ‘Leyfou Ljósinu’ (op het gerenommeerde label Touch). In het Bimhuis klonk het allemaal intens maar betoverde het net niet. Duidelijk bleek dat ze haar nieuwe cello nog niet helemaal onder de knie had. Na ongeveer drie kwartier was het plotseling afgelopen. Het verbaasde publiek dacht dat het pauze was. In het programmaboekje stond tenslotte dat het concert anderhalf uur zou duren. Beschaamd kwam ze na vijf minuten weer terug om een min of meer afgedwongen toegift van enkele minuten te spelen. Na afloop bewonderde een deel van het publiek de fraaie cello’s op het podium. Hildur Gudnadóttir liet zich evenwel niet meer zien.
Op 14 juni stond het strijkersensemble Kaleidoskop in het Muziekgebouw aan ’t IJ. Volgens het HF schijnt dit gezelschap uit Berlijn een reputatie te hebben voor “grensverleggende” concerten. Hun opkomst kwam in ieder geval een eind in die richting. Als een vrolijke groep vakantiegangers in een dito outfit begaven ze zich naar hun muziekstandaards. Het programma ‘Brooklyn To Berlin’ bevatte vier totaal verschillende titels. De opening bestond uit een soort lappendeken van korte noise-achtige stukjes, die niet makkelijk in het gehoor lagen. Gelukkig was er als afleiding het fraai lichtspel achter de wanden van de zaal. Op speciaal verzoek van Kaleidoskop mochten de mannen van het licht zich tijdens dit concert geheel uitleven. Bij het tweede stuk, ‘Fuel’, werd een film vertoond met versneld afgespeelde beelden uit de havens van New York en Hamburg. De muziek bestond ook uit snelle thema’s. Het leek in het begin wel een soort versnelde ‘Tubular Bells’. Maar de vele herhalingen maakten het toch echt minimal music. De associatie met Philip Glass was dan ook niet ver weg en door de combinatie met de film, was ‘Koyaanisqatsi’ dan ook een voor de hand liggende vergelijking. Voor de derde compositie werd een spinet tussen de vijftien strijkers gezet. Dit stuk ging terug naar de achttiende eeuw. Het klonk echter veel te conventioneel en weinig verrassend. Het stond echter expres hier geprogrammeerd om als contrast te dienen met de erop volgende, uit 2012 daterende, compositie! Voor dit laatste onderdeel was het merendeel van het publiek gekomen. ‘Hurricane Transcriptions (Last Night On Earth)’ is een compositie van gitarist Lee Ranaldo, geschreven nadat de orkaan Sandy in New York had huis gehouden. Het voormalige Sonic Youth-lid stond pontificaal midden in het ver uit elkaar geplaatste ensemble Kaleidoskop, dat liet blijken ook uit de weg te kunnen met aanzwellende muren van geluid en noisy drones. Lee Ranaldo stond er vooral braafjes bij. Zijn eerste song deed hij met akoestische gitaar maar het deed wat te lief aan tussen al die grommende violen. De elektrische gitaar kwam later. Die bewerkte hij met een strijkstok tot er machtige drones uitkwamen. Hier kwamen Sonic Youth en (No) New York weer even om de hoek kijken. De finale was adembenemend. De strijkers braken de geluidsmuur heel langzaam af door steeds zachter te gaan spelen. Dat ging minuten zo door totdat het helemaal doodstil was! Dankzij Lee Ranaldo was deze avond voor uw verslaggever toch nog geslaagd.