De knusse kelder van Kargadoor is een verademing na de fietstocht door het ijskoude Utrecht. Op het programma voor vandaag, de tweede dag van Le Guess Who, staat allereerst Kiss the Anus of a Black Cat – het soloproject van de Vlaming Stef Heeren. Dit jaar bracht hij alweer zijn vierde album uit onder deze intrigerende naam, getiteld Hewers of wood and drawers of water.
De bankjes in de kelder zitten vol, en Heeren weet vrijwel direct de volle aandacht van zijn publiek te grijpen met zijn droefgeestige folk. Dat komt enerzijds doordat je bijna op schoot zit bij de troubadour, maar daar moet bij gezegd worden dat de bezwerende blikken die hij geregeld het publiek ingooit hun uitwerking niet missen. Hij sleurt het publiek mee op een mysterieuze muzikale reis. Hoe duister het ook wordt, het bordje van de nooduitgang blijft dapper branden boven zijn hoofd – het geeft me een veilig gevoel, weten dat ik altijd weg kan uit deze donkere catacomben.
In Tivoli de Helling tref ik vervolgens Sleepy Sun, een band waar ik op voorhand al naar uitkeek. De groep leverde met Fever dit jaar een fantastische tweede plaat af, en liet onder andere op het Zomerparkfeest in Venlo al zien dit ook uitstekend naar het podium te kunnen vertalen. Als de band begint te spelen merk ik dat de zangeres ontbreekt, en navraag bij andere bezoekers leert me dat ze uit de band is gestapt. De groep is nooit officieel naar buiten getreden met het nieuws van het vertrek, maar een rondje Google levert al snel wat sappige verhalen op.
Laat ik muzikanten echter niet beoordelen op de wijze waarop ze wel of niet met hun collega’s door een deur kunnen, maar op de muziek zelf: terug naar het optreden dus. Juist de samenzang was een van de sterkste punten van de band uit Californië, waardoor het ontbreken van de zangeres pijnlijk duidelijk blijft gedurende het hele optreden. Veel stukken die ze voorheen zong zijn er simpelweg uitgegooid, waardoor de band nu vooral leunt op de rockgrooves. Er wordt meer geëxperimenteerd met de eigen nummers en er worden meer psychedelische zijpaden ingeslagen, maar dat betekent helaas ook dat de nummers nog maar zelden de 8 minuten halen. De band doet haar best en geeft uiteindelijk een aardige show weg, maar helemaal tevreden lijken ze niet. Ze stralen vooral uit dat ze er het beste van proberen te maken, maar de definitieve vorm van Sleepy Sun is nog niet gevonden.
Als afsluiter bezoek ik Growing, dat het geluidssysteem in de Helling aan een stevige test onderwerpt. Het trio uit Brooklyn geeft een stevige show weg met hun hypnotiserende drones, terwijl de visuals in de felste kleuren van het scherm afspetteren. Dat had wel iets minder gemogen, want het leidt teveel af van de muziek. Al met al stemt het optreden tot tevredenheid, al kijk ik stiekem al uit naar de volgende dag – waar maar liefst drie beatknutselaars achter elkaar het podium zullen bestijgen: Dimlite, Mike Slott en Dam Mantle.