Persoonlijk bevind ik mij op een punt in mijn leven waar een groot gedeelte van mijn toekomst al achter mij ligt. Een punt waarop terugblikken minstens zo belangrijk is als de blik in de toekomst. Een punt waarop bagage gaat wegen, en herhaling gaat opvallen. En met die gedachte had ik afgelopen zondag (22 mei) naar Here’s Your Future in 013 kunnen afzakken. Verzuurd brommend had ik dan nu kunnen schrijven dat de toekomst niets nieuws brengt. Psychedelische neo-folk, ritmische westcoast pop, noisy jaren ’90 indierock, springerige postpunk, shoegaze, experimentele folkpop en proto-punk garagerock, iets met een reclame van een drankje dat net iets minder smaakt dan het drankje waar het op wil lijken.
Iets totaal nieuws was niet te vinden op Here’s Your Future. Maar met die gedachten de toekomst in stappen lijkt ook te verkeerde. Het wiel mag dan immers niet meer van steen zijn, heeft zich over millennia heen ontwikkeld tot een rubber geval onder gestroomlijnde kunststof creaties, het is een wiel gebleven en daarmee een succes constructie die haar weerga niet kent. De basis is dan dat het werkt, daarmee zal het wiel haar succes in de toekomst ook voortzetten. En dat is de grondslag van waaruit Here’s Your Future moet worden beschouwd, de potentie van succes. Een introductie aan de hits van morgen. Dat gekaderd, begon de avond.
En die begon – helaas – in een welhaast lege Bat Cave Stage01. Zeven uur was net iets te vroeg om de etenstafel te verlaten om Prince Rama te komen kijken. Toch begint het duo braaf op de aangegeven tijd. Camera’s bijgesteld voor de visuele ondersteuning op het achterdoek – live gemixt door het derde lid – trapt het tweetal af met door een echoput getrokken psychedelische en tribale neofolk. Syncopate ritmiek, gelaagde toetspartijen, doorspekt met een zeker oriëntalisme en mystiek, kleuren de zaal. Een zaal die langzaam aan volloopt voor een spannende en enerverende opener van de avond. Dat daarbij de toon soms wordt gemist, of het samenspel tussen percussioniste en zangeres/toetsenist hapert, is nooit storend. Op den duur gaan de zanglijnen wel wat vervelen (heeeeeee, haaaaaaaaaaa, hooooooooooo), maar de entourage met live visuals en energieke speelwijze laten niets te wensen over.
Anders is dat bij Secret Cities, die direct daarna aftrappen in de Kleine Zaal. Een band die bewijst dat het hebben van twee drummers niet meteen de beste band maakt. Het nog jonge kwartet speelt een liefelijke variant op sixties westcoast pop met een grote nadruk op ritmiek. Maar het blijft vooral liefelijk zonder ooit echt van zich af te bijten. Muziek die nergens storend is, zelfs niet als in het midden van de set het even rommelig wordt, maar die helaas ook niet blijft hangen. De drie heren en dame doen vooral veel denken aan een soft-versie van Grizzly Bear. Muzikaal vrij sterk, maar de nummers missen overtuigingskracht. Tegen het einde van de set is een groot gedeelte van het publiek dan ook al de trap op naar Blues Brother Castro.
Vijf jaar was het relatief stil rondom de Amsterdamse indierockers, maar dit jaar is de band dan eindelijk gekomen met het derde album. Indierock zoals dat het grootste gedeelte van de jaren negentig al werd uitgevoerd. Maar nog steeds piepend en krakend, een energieke liveshow. Wat dat betreft weinig veranderd aan de veteranen op Here’s Your Future. Helaas moest ik zelf roken na Secret Cities (tja) en pik daarom maar vijf nummers mee. Maar dat de band in haar element is op het podium, dat was in die vijf ook wel evident. Wat echter precies de toekomst is aan deze in Nederland toch al redelijk gevestigde naam, is echter wat onduidelijk.
Cloud Nothings heeft zeer letterlijk de toekomst. Bij deze hyperactieve staccato indiepopband hangt de jongste bezoeker van het festival werkelijk aan de lippen. Haar armen op de rand van het podium gevouwen, oren tegen de gehoorsbescherming zingt zij met de band mee en kijkt voortdurend de ogen uit. En terecht. De jeugdige energie straalt van deze band af, slaat zowaar zelfs over op het jongste gedeelte van het publiek dat van begin tot einde op de band in beweging is. Aanstekelijk en in tegenstelling tot de band eerder in de Kleine Zaal met pakkende popmelodieën. Het soort indiepop waarbij je stiekem droomt weer zestien te zijn, zodat je nog mee durfde te springen.
Waarop het baden in shoegaze is. In de huidige shoegaze revival zijn er meer dan genoeg bands die de stempel REDUNDANT verdienen, bands die niets – maar dan ook helemaal niets – toevoegen aan het al oude geluid. Zegen voor Nederland – en vanavond Here’s Your Future – is dat het Eindhovense sextet Nikoo niet tot deze groep behoort. In tegenstelling tot de show op Incubated aan paar weken terug, straalt de band het spel plezier uit. Dat gecombineerd met de pakkende pophooks gepakt in lagen aan gruis en ruis kan een liefhebber van het beter feedback werd natuurlijk niet anders dan gelukkig maken. Spijtig alleen dat de het gezelschap nog steeds niets heeft om onder de naald te leggen of in de schuif te laten glijden, maar het gerucht gaat de rondte dat daar snel verandering in gaat komen. Laten we wel wezen, zo’n USB-stick is vrij schadelijk voor de platenspeler.
The Luyas daar en tegen kwam begin dit jaar met een zeer verrassende langspeler, vol met eigenwijze popliederen met een experimentele knipoog naar het Franse chanson. Feeërieke nummers, mede door de combinatie van de kleine – maar sterke – stem van Jessie Stein en het voor pop bijzondere instrumentarium. Hoorn en Yuri Landman gitaar zorgen voor een zeer eigen geluid. De Canadezen zet dan ook makkelijk de zaal naar hun hand, met een overtuigende live set en kleine spielerei tussen de nummers door. Een set die door goed werk van de lichttechnicus ook nog eens op een hoger plan wordt getild. Niet onwaarschijnlijk dat de heren en dame de volgende keer voor een vollere zaal staan met de eigen naam als enige op de bill.
Dan rest er nog een act; Ty Segall. Op London Calling dit zelfde weekend al gevierd als de sensatie, op Here’s Your Future klaarblijkelijk de naam die het meeste bezoek trok. Als ik namelijk Stage01 binnenkom na een korte rookpauze (tja), is het vrijwel onmogelijk om nog vooraan te komen. De zaal staat al vol in afwachting van de aftrap. En als Ty Segall aftrapt is ook meteen duidelijk waarom. Rauw, rommelig en rammelend – precies dat wat je van garagerock verwacht – knalt de band over de zaal. Elke klap is raak en elk nummer werpt de vlam in de pan. Scheurend, energiek, maar vooral ook gemeend en puur. Wat Ty Segall doet mag dan op weinig vlakken origineel genoemd worden, authentiek en verdomde goed is het wel. Het kwartet presenteert het wiel als zij verantwoordelijk zijn voor de uitvinding. En Segall zelf lijkt een goede veertig minuten als door de duivel bezeten. Een aanstekelijke bezetenheid, die al snel leidt tot stage-dive perikelen in een stad die bekend staat om de afwachtende houding. Een afsluiter elke toekomst waard.
En op dat vlak maakt het festival haar naam over de hele avond zeker waard. De nodige belofte passeerde de revue. Bands die een grotere aanhang verdienen, en wellicht ook snel zullen opbouwen. Hopen dat die toekomst er ook is voor Here’s Your Future zelf, wat na een lange dag Meimarkt helaas door teveel Tilburgers toch links werd gelaten.
