Wie dacht dat de organisatie van Groezrock vorig jaar met hun twintigste feesteditie een niet te overtreffen affiche had ineen gebokst, moest dit jaar zijn mening bijstellen. Vooral op zaterdag pakte het sympathieke Kempische festival uit met een waslijst aan grote namen uit de punk, emo en hardcorewereld.
Klokslag elf uur is het aan Chixdiggit om de boel op gang te trekken. Een beetje vreemd dat deze Canadese lolbroeken zo vroeg staan geprogrammeerd, want ze hebben door de jaren heen al meer dan hun sporen verdiend in het melodieuze punkwereldje. In 2011 brachten ze op het gerespecteerde Fat Wreck Chords nog een prima plaat uit. Vandaag is het vooral genieten van hun energieke set, waarin razendsnelle punkrock moeiteloos wordt verweven met poppy melodieën. Op de Impericon Stage krijgen The Paceshifters de eer om met hun eigenzinnige rock-‘n-roll het publiek wakker te schudden. De afwijkende songstructuren en enerverende breaks intrigeren, maar het geheel mist net die extra punch om het publiek volledig mee te krijgen. Dat is andere koek bij Authority Zero. In hun typische no-nonsense stijl vuren ze de ene na de andere punkgranaat op het publiek af. Dankzij het loepzuivere geluid, klinkt de catchy samenzang als een klok. Een succesrecept dat de Amerikanen van The Copyrights daarna dunnetjes overdoen. Sinds 2006 hebben ze een patent op ronkende punk die doorspekt is van klassieke rock-‘n-rollinvloeden. Enige minpunt is dat het na een tijdje allemaal wat op elkaar gaat lijken, maar laat nu dat net het onderscheid zijn tussen een vermakelijke band en een band met een eigen smoel.
Riffs
Daar hebben The Menzingers geen gebrek aan. Met het in 2010 uitgebrachte ‘Chamberlain Waits’ staken ze hun neus al aan het venster, maar dankzij hun overstap naar Epitaph kwam alles in een stroomversnelling. Gevolg: ‘On The Impossible Past’, een juweel van een plaat en het startschot voor intensief tourwerk. Op Groezrock krijgen we een uitgebalanceerde mix van beide albums gepresenteerd. Het is heerlijk wegdromen bij de pakkende riffs. Enige minpunt blijft de zang die qua bereik net niet breed genoeg is om met collega’s als The Gaslight Anthem of Hot Water Music te wedijveren. Intussen kunnen de ruimdenkende punkrockfans genieten van een akoestische set van Mikey Erg. De brave man heeft zijn sporen binnen de scene al lang verdiend in bands als The Dopamines en The Ergs, maar een degelijke akoestische set brengen is toch een vak apart. Je hebt te vaak het gevoel dat het geforceerd klinkt en de songs gewoon punkrocknummers overgezet zijn naar akoestische gitaar. Als je een begeleidingsband mist bij dergelijke optredens, weet je dat er iets niet in de haak zit.
Dat het nieuwe akoestische podium wel degelijk een meerwaarde is, bewijzen de Bouncing Souls even later. Spijtig genoeg is de intieme tent veel te klein voor de massale belangstelling. Spijtig, want hun ‘reguliere’ optreden later op de dag klinkt te routineus. De bekende hits passeren de revue en we krijgen een voorsmaakje van hun nieuwe plaat, maar erg geïnspireerd is het niet. Dan maar op zoek gaan naar de verrassing van de dag. Dat is ongetwijfeld het Berlijnse Royal Republic, dat een dampende portie rock-‘n–roll serveert zoals het moet: zonder franjes, boordevol energie en met refreinen die je de rest van de dag nog loopt mee te zingen. Klasse!
De Impericon Stage heeft nog meer lekkers op het menu, want ook de Amerikaanse metalcoreformatie For Today weet te overtuigen met een logge portie hardcore die gekruid wordt met opzwepende beatdowns. Mix Hatebreed met Crowbar en je hebt een idee van de sound. De heren blijken ook nog eens christelijk geïnspireerd te zijn, maar buiten een sporadische preek stoort dat allerminst. En laten we eerlijk zijn, een beetje engagement kan helemaal geen kwaad vandaag de dag. Terwijl het Amerikaanse Reel Big Fish op het hoofdpodium bewijst dat op goede skapunk geen houdbaarheidsdatum staat, begint het aftellen naar de echte kleppers. Aan Set Your Goals om het feest op gang te trekken. De band blijft een echte aanwinst in het punk- en hardcorewereldje door hundoeltreffende gebruik van twee zangers en een rake mix van oldschool hardcore en poppunk. Opvallend is dat het leeuwendeel van de set bestaat uit oud materiaal en de ze hun laatste cd ‘Burning At Both Ends’ amper aansnijden (‘Certain’). Alsof ze beseffen dat de plaat in vergelijking met de voorgangers misschien net iets te poppy klonk? Het zal het publiek worst wezen, want met ‘Mutiny’, ‘Echoes’ en ‘Work In Progress’ is het een feest van herkenning. Bovendien bestaat Set Your Goals uit een stel muzikanten die naadloos op elkaar zijn ingespeeld waardoor alles technisch perfect klinkt. Met een brede glimlach en de nodige zweetparels mogen we het eerste hoogtepunt van de dag noteren, zoveel is zeker. Spijtig genoeg staan de afscheidnemende Heideroosjes op hetzelfde moment geprogrammeerd …
Op de Impericon Stage zet Evergreen Terrace de boel verder in vuur en vlam, maar de echte hardcorefans verzamelen opnieuw aan de Etnies stage voor een zinderende finale. Na een paar sabbatjaren verschijnt de Amerikaanse hardcoresensatie Verse weer aan het front en daar mogen we blij om zijn. Hun songs blijven bulken van de rake breaks en opzwepende meestamprefreinen, zonder ook maar één keer cliché te klinken. Lifetime doet daarna het feestje nog eens dubbel en dik over, al blijft het nogal lullig om na drie nummers een eeuwigheid te moeten wachten op een nieuwe basgitaar… Op het hoofdpodium is Face To Face intussen bezig aan een sterke set. De Amerikanen zijn al veteranen in het punkwereldje, maar dat ze de jonkies nog moeiteloos overklassen bewees hun laatste plaat. Vandaag brengen ze een goede mix van oud en nieuw materiaal, dat door het matig opgedaagde publiek luidkeels wordt meegebruld. Zou het optreden van The Dillinger Escape Plan hier voor iets tussen zitten?
Op zoek naar hardcore
Voor echte hardcore moeten we opnieuw naar de Etnies stage, waar de New Yorkse allstarband Hazen Street een bom van een set speelt. Iedereen kent intussen het verhaal wel: zangers Toby (H20) en Freddy (Madball) bundelden enkele jaren geleden met een aantal collega’s de krachten om hun liefde voor hiphop en hardcore in een tiental songs neer te pennen. Voordat ze een noot hadden gespeeld, was Hazen Street al een legende. Gelukkig doorstonden ze met hun debuutalbum de test. Vanavond krijgen we een bloemlezing van hun beste songs, waarbij opener ‘Are You Ready’ en ‘Fool The World’ zorgen voor een inwendig vreugdedansje. Dankzij het zuivere geluid komt de mix van hardcore, rock, punk en hiphop prima uit de verf en zo mogen we met Hazen Street gerust een tweede hoogtepunt noteren.
Terwijl Freddy & co er rustig verder op los beuken, is het rennen naar het hoofdpodium waar Lagwagon de al iets oudere punkfans trakteert op een vleugje nostalgie. Vanaf openers ‘Kids don’t like to share’ en ‘Violins’ waan je je terug vijftien jaar geleden. Ongelooflijk hoe goed zanger Joey Cape na al die jaren nog bij stem is en met welk enthousiasme de heren spelen. De set is om duimen en vingers bij af te likken. De focus ligt dan ook bij het oude materiaal, met krakers als ‘Island Of Shame’, ‘Mr. Coffee’ en het melancholische ‘Angy Days’. Op het risico af van in herhaling te vallen: noteer gerust een derde hoogtepunt van de dag. En het beste moet nog komen, want eindelijk is het zover: na tien (!) jaar staat de Amerikaanse punkrocklegende Rancid nog eens op Belgische bodem. De zenuwen staan strak gespannen op de weide. Je voelt dat er geschiedenis zal worden geschreven. Tim Armstrong en zijn kompanen schieten als een stel jonge honden uit de startblokken en pakken het publiek moeiteloos in met een oneindige reeks klassiekers. Ook hier opvallend veel oud materiaal, met ‘Nihilism’, ‘Rejected’ en ‘I Wanna Riot’ als hoogtepunten. De hoofdmoot bestaat natuurlijk uit hits van hun topalbum ‘…And out come the wolves’, misschien wel één van de beste punkplaten aller tijden. ‘Ruby Soho’, ‘Old Friend’, ‘Roots Radicals’ en het onvermijdelijke ‘Timebomb’, ze passeren allemaal de revue. De band straalt een gretigheid uit die het beste doet vermoeden voor de toekomst. Hopelijk moeten we alleen niet opnieuw tien jaar wachten om de heren aan het werk te zien. Daar is het leven net iets te kort voor.
[Foto’s door Erik Luyten – www.erikluyten.nl]