Wat het exacte idee was achter ‘Furry Evening’, de avondprogrammatie op de eerste dag van Facing Pages 2012 is nog steeds niet duidelijk. Het programmaboekje sprak over een verscheidenheid aan live acts en controversiële speeches, maar de invulling hiervan blijft toch vraagtekens oproepen.
Het handigste zou zijn gewoon de @gonzocircusmag twitterfeed van die avond herlezen. De ene verbazingwekkende act na de andere zonder dat er overtuigend gescoord werd. Het bier vloeide vlotjes naar binnen, een beetje om de erbarmelijkheid van de avond te verdrinken. Heel snel werd duidelijk dat goede ideeën zich niet steeds vertalen in een succes. Het pijnlijkst, zowel voor de op overdaad aan noise en drones opgegroeide oren van je aanwezige Gonzocrew, als voor het in de haast weg willen vluchtende publiek was de performance van de nochtans gerenommeerde Jaap Blonk. Vocale kunst heet het ding. Het achterliggende idee, gedichten en teksten door een OCR-scanner of muzieksoftware halen en het gegenereerde geluid gebruiken in een performance. Dat het zich vertaalt in een bizar gekir en gemompel dat klinkt als een aftandse matrixprinter, terwijl de muziek bediend werd met een PlayStation-controller was onvoorspelbaar slecht en meelijwekkend.
Tuurlijk is eender wat nadien komt beter, ook al is het de akoestische set van Robin Block, naar aanleiding van de allereerste uitgave van ‘The Music Whisperer’, een nieuw muziektijdschrift dat aandacht wilt schenken aan luistermuziek. Er werd ons prompt een exemplaar in de handen gedrukt dat gretig werd doorbladerd. Een goed idee, maar de uitwerking was heel wat minder en leek meer op een uit de hand gelopen weinig doordacht CD-booklet. En dan zeggen we nog niets over de overdaad aan te klein gedrukte QR-codes die nauwelijks te scannen zijn. Waarom moet trouwens de hoofdredacteur steeds met een foto in zijn edito afgebeeld worden?
Het hoogtepunt werd het met technische problemen kampende synthwaveduo Mytron. De beats klonken strak, de pastiche zat goed maar het miste sensualiteit, spanning en aandacht. Een gemiste kans die met de hulp van een restyling en make-up-koffer wel eens veel beter zou kunnen worden.
Beter werd de avond alleszins niet. DJ Vijand vertoeft op een privé-eiland van bizarre muziek die ergens twijfelt aan werelds, camp of levensliedgunstig te zijn. Er werd niet gedanst en de stekker werd om 12u56 definitief uitgetrokken. Met nog een half gevuld flesje bier in de handen werd het een verbaasd observeren van de rest van de nacht. Een hoop die ook om 1u12 werd de kop werd ingedrukt toen we vriendelijke werden verzocht het pand te verlaten want de sleutelbewaarster moest de dag nadien om 8u30 al terug aanwezig zijn.
Euh, wat?!
Gezien: Facing Pages 2012 – Vrijdag 20 april, na 20 uur