Tweet-up of muziekfestival?
Dat de nieuwe media de manier is om je doelgroep te bereiken, bewijst de eerste editie van Fabriq in Den Bosch. Al uren voordat het festival aanvangt, zijn via twitter de verwachtingen van reizigers uit verschillende uithoeken in het land te volgen. De binnenkomst bij De Verkadefabriek, waar het eerste gedeelte van de dag plaatsvind, heeft dan ook veel weg van een tweet-up (een bijeenkomst waar de twitterende goegemeente elkaar in levenden lijve ontmoet).
Maar de verbintenis tussen al deze mensen die om drie uur ’s middags klaar staan om de zalen te vullen, is uiteraard hun liefde voor muziek. En die liefde wordt al snel gevuld als opener van de dag, Bosque Brown, de eerste tonen speelt. Het duo uit Texas klinkt als Cat Power met een enorme metrogalm en een likje South San Gabriel. Een mooi en eerlijk begin, dat wellicht iets meer variatie had verdiend.
Keuzes
Haast tegelijkertijd staat in de grote zaal van De Verkadefabriek Akward I te spelen, maar die missen we helaas. Het onderdeel van het festival in het theater is namelijk het onderdeel waar de keuzes moeten worden gemaakt. De twee zalen in deze voormalige fabriek zijn namelijk voorzien van stoeltjes, en eenmaal gezeteld ga je niet meer aan de wandel.
De volgende keuze die wordt gemaakt, is Karl Blau: een zichzelf loop-ende liedjesschrijver die midden jaren 1990 zo een plekje op Shrimper Records had kunnen vullen. Gruizige lo-fi uit de hoek van Sentridoh en Smog met gevatte teksten en een zanger die wel contact kan maken met zijn publiek. Een muisstil publiek. Daar waar twee dagen eerder Tindersticks na vijf nummers opboksen tegen het kletsen in Eindhoven er de brui aan gaven, heerst in Den Bosch niets dan respect voor de muziek. Maar naast de stoelen is het vooral de muziek die deze stilte afdwingt.
Fabriqsgeheim
Een festival vol verrassing. Zo is er het Fabriqsgeheim, waar slechts een select genootschap van mag genieten. In een Greyhound wordt een kleine dertig bezoekers naar een oude fabrieksloods gebracht, waar dit handjevol mensen wordt verrast op een akoestisch onderonsje van The Tallest Man On Earth, Amanda Bergman (Jaw Lesson) en Megafaun. Slechts vijftien minuten, maar volledig de moeite waard. Even waan je je op de trein van de Festival Express 1970. Unieke eerlijke kwaliteit die spontaan samenkomt op en voor dit festival. Het enthousiasme van de artiesten vertaalt het succes al.
Bij terugkomst moeten we concluderen dat Tiny Vipers er niet inzit op deze dag, een rij wachtenden staat al klaar voor de volle zaal. Dus op naar de andere, zeker geen tweede, keus: Thus: Owls. In een tot de trappen toe gevulde grote zaal weten de Zweden te overdonderen met dan eens bombastische, dan weer kleine mix van folk, jazz en rock. Daarna is het voorbij in De Verkadefabriek en is het tijd om over te steken naar Poppodium W2.
Indringend verliefd
Cedarwell is daar inmiddels al begonnen, op de vloer om de theatersfeer vast te houden. En net als in het theater blijft het publiek in stilte genieten van de muziek bij deze nu-country man die lijkt te hangen een aan de rockkant van Damien Jurado, maar minstens zo intens. Ingespannen wordt het helemaal met The Tallest Man On Earth. De kleinste man van het festival zingt en speelt alsof hij van boven tot onder gevuld is met demonen. Hier zijn de toeschouwers niet alleen stil uit respect, maar ook omdat het simpelweg een overdonderend concert is. Moeilijk om te spreken van één hoogtepunt op Fabriq, maar voor velen was dat TTMOA.
Maar als dat nog niet genoeg is, doet Megafaun het licht uit in W2 met een set zwetende country en bluegrass. De drie bebaarde mannen uit North-Carolina speelden ooit samen met Bon Iver in Deyarmond Edison, maar rollen nu over de zaal als een betere mix van CSN, My Morning Jacket en Scooby Doo. Bovendien blijken de drie volledig verliefd op het festival, iets wat uit hun vele grappige maar gemeende opmerkingen blijkt.
Het laatste druppeltje liefde kan dan gehaald worden in alternative cafe Plein 79, waar de laatste drie bands spelen. Helaas wordt daarvan alleen DD/MM/YYYY volledig meegepikt, dit door de behoorlijke wandelpartij van W2 naar de laatste locatie en de laatst te halen trein naar huis. Maar DD/MM/YYYY maakt de wandeling meer dan waard met haar over de top ADHD postpunk in de straat van Evil Superstars tot Dananaykroyd en The Panoply Academy. Hectiek uit de boxen en op het podium met een heerlijke golf aan noise er overheen. Daarna is het waardig afscheid nemen van een welkome toevoeging aan het festival landschap in Nederland, geografisch en muzikaal tussen Incubate en Le Guess Who? in.