Best Kept Secret, eind juni. Fuck Buttons speelt een nieuwe set, grotendeels gebaseerd op het dan nog te verschijnen ‘Slow Focus’. De wind nam het geluid vaak naar onbekende en ongehoorde oorden, waardoor de impact van de nieuwe nummers pas op een warmere oktober-avond in de AB Box duidelijk werd.
Fuck Buttons opent met de grootse drums van ‘Brainfreeze’. De aanval gebeurt met de openingstrack van ‘Slow Focus’. De jongens zijn trefzeker. Ze beloven te imponeren en het is een belofte die genadeloos wordt ingelost. Toch is het durven. Bij het tweede nummer al uitpakken met ‘Surf Solar’ en dan alles weer platgooien om meanderend door laagjes noise alles terug op te bouwen. Het is een truc die Fuck Buttons vaak toepast. En gek genoeg, nooit verveeld. Terwijl de set lekker wat verderdobbert op die laagjes noise, komt plots vanuit het niets een tegendraads ritme dat bewijst dat het niet eens dansbaar moet zijn om aanstekelijk te werken. De zaal deint mee. Ieder volgt zijn eigen ritme ergens gewrongen tussen de auditieve werkelijkheid en persoonlijke perceptie. Het licht doet de rest.
Fuck Buttons mag dan op plaat sterk in zijn schoenen staan, echt gewelddadig overdonderen doet de band live. Maar dan is ook alles perfect. Het publiek is muisstil. Het flikkerend, fel wit licht schijnt met enige regelmaat in je ogen. Hun overrompelende sound doet de speakers kreunen. De bassen splijten je ribbenkast in franjes. En songtitels doen er niet meer toe. Het geluid overmeestert als een grote waas der klanken en de hypnose slaat in.
Fuck Buttons is een verslaving. Het bisnummer dat vijftien minuten lang doelloos dwarrelt, houdt je in zijn greep en had nog uren kunnen doorgaan zonder dat enig teken van verveling inslaat. Fuck Buttons moet je ondergaan.