De Kreun organiseerde voor de vierde keer – de allereerste keer vond plaats in een intussen afgebroken huis van lichte zeden – een festivalletje voor de noiseliefhebber.
Ze doen dat zoals steeds in samenwerking met Usain Bolt Records en Geluidsoverlast. Ze zorgden, voor zover we kunnen vertrouwen op ons geheugen, voor een primeur door een tweedeling te maken in de programmering. Vijf acts voor de pauze, een half uurtje stilte of wat daarvoor moet doorgaan en dan de rest van het affiche. Het maakt het voor ons een stuk gemakkelijker om het gebeuren af te bakenen. De vrouw werkt meestal op zaterdag, de kinderen hebben hun vertrouwde oppas nodig (pa) en voor acht uur geraken we hier niet weg. Ideaal dus, want de wandeling tot bij de plaats van het gebeuren duurt zo’n tien minuten. Dan zijn we mooi op tijd voor het tweede deel van het affiche, als iedereen zich netjes aan zijn schema houdt natuurlijk. We staan daar op, uiteraard. Dergelijke chaos kan ons brein niet verwerken.
En inderdaad, bij aankomst bleek de pauze nog bezig te zijn. Of net begonnen, dat zou ook kunnen, want Urpf Lanze begon eraan met een kwartier vertraging. Geen probleem natuurlijk. Dan konden we eerst eens de verkoopsstandjes bekijken en hier en daar iets aanschaffen dat we dan dezelfde nacht op de hoop hebben gegooid van spullen die we ooit wel eens zullen beluisteren. We snoven ook een beetje de sfeer op. Zoals elk jaar was het geen overrompeling maar toch was er behoorlijk wat volk. Liefhebbers waaronder heel wat eenzaten die we meenden te herkennen van vorige edities. We zijn zelf niet het meest sociale individu, om het zacht uit te drukken, dus we voelden niet de behoefte om te achterhalen of Bruital Orgasm, Flunitrazepam Haloperidol, Svartvit, Händer Som Vardar of MX LX er iets behoorlijks van gebrouwen hadden. Een guitig uitziende manspersoon zat wat te knoeien met zijn akoestische gitaar, gezeten op een caféstoel en een microfoon voor zijn neus. Moeten w’al begunnen of is’t nog gin tid?, en een paar gelijkaardige dialectische zinnen waren onze eerste kennismaking met Urpf Lanze. Kwart voor negen begon hij eraan, voor een half uur geklungel met zijn gitaar. Of dat is toch wat wij ervan vonden, wat er waren ook bezoekers die deze set wel wisten te pruimen. Hij sleurde en friemelde wat aan de snaren, deed veel pssst pssst psssssssssssssst in de microfoon en daar hebben wij al snel genoeg van. Hij kon ook andere geluiden hoor, en begon hier en daar een beetje de keelzanger uit te hangen, maar dan zaten we al aan de toog. Zoals gebruikelijk in de Kreun kunnen bezoekers op een relatief groot scherm het gebeuren in de zaal volgen, doordat bijna altijd de concerten worden gefilmd. Na een half uur was het gelukkig gedaan. De laatste vijf minuten stond de man recht, een ander beeld natuurlijk. Eindigen deed hij met een tik van zijn gitaar op zijn hoofd. Geen schade aan de gitaar en ook niet aan ’s mans hoofd. Jammer. Positief was wel: voor een keer geen man op een stoel aan een tafel volgestouwd met knopjesapparatuur.
Leuk aan noisefest is dat er nooit lang hoeft te worden gewacht op de volgende act. Tien minuten, hooguit een kwartier en we zijn weer vertrokken. Met Puce Mary en kompaan LR. Dit was toch wel heel andere kost. Of anders gesteld: dit is waar Noisefest om draait. Niet om de zogenaamde humor en onzin van Urpf Lanze maar om een confronterende act die door middel van harsch noise en performance het publiek uitdaagt, ongemakkelijk laat toekijken en tegelijk ook muzikaal een en ander heeft te bieden. De blonde stoot Frederikke Hoffmeier, Puce Mary, prevelt op de achtergrond dan wel uitermate lieflijk het een en ander met een engelenstemmetje, zeer opbeurend zal het niet zijn wat ze vertelt. Ze prutst aan haar apparatuur, stort een lading noise over ons heen, met hier en daar een verscholen beat, terwijl LR vooraan komt staan en toont hoe dit duo zijn geluiden produceert. Een van een soort spatel voorziene microfoon wordt diep in de keel geramd, telkens opnieuw, tot kotsens toe. De geluiden die dit voortbrengt, worden versterkt, gebruikt, geloopt, bewerkt tot ze in onze kop gaan galmen. LR weet van geen ophouden, hij wordt er behoorlijk misselijk van en hier en daar trekken mensen net zo goed weg. Het blijft wel relatief netjes. De groene emmer staat centraal, er wordt nauwelijks gemorst. Net ervoor had Puce Mary zelf een nummer ingeschreeuwd, erna was LR aan de beurt met een sloganeske, woedende vertoning. Harsh noise en een woest gesticulerende man die zijn woede op een bijna mooie manier ventileert. Daar houden ze het echter niet bij. Puce Mary ging zelf ook aan de gang met de kostmicrofoon, even later opnieuw bijgestaan door LR. Samen voeren ze een soort ritueel uit, een magische kotsdans, elkaar dwingend, versmachtend, opvrijend in elkaars saliva en kots. De emmer wordt netjes meegenomen, een emmer water over het podium gegooid en het duo kon ergens proberen op adem te komen, het lichaam laten bekomen. Het publiek was tevreden, applaudisseerde fervent na een performance die perfect op dit festival past.
Geen sinecure voor het Italiaanse duo Lettera 22, zijnde Riccardo Mazza en Matteo Castro, om dit te overtreffen. Dat doen ze niet, proberen ze ook niet. Ze doen gewoon hun eigen ding. En dat is met zijn tweeën elk aan een kant van een tafel vol apparatuur lekker friemelen en draaien en een zeer behoorlijk stuk soundscape in elkaar zetten om lekker bij weg te dromen. Geen confrontatie hier, geen dwang, geen of nauwelijks harsh noise maar wel een onderzoeken van geluid, het opbouwen van een sferisch geluidstapijt dat boordevol diepe, zeer diepe en duistere bastonen zit, gedwarsboomd door oorsplijtende hoge tonen. Hier gebeurt weinig fysiek op het podium. Met de ogen toe is dit echter een interessante set om te beluisteren. Dit kan net zo goed thuis worden geconsumeerd, al ontbreekt dan natuurlijk het volume, wat voor veel acts in dit segment toch een meerwaarde betekent.
De Amerikaan Gordon Ashworth was de volgende, die eenzaam aan zijn tafeltje gezeten een voorwoord uitsprak, jammer genoeg zonder microfoon dus veel hebben we er niet van begrepen. Hij uitte wel zijn tevredenheid dat bij ons een dergelijk festival bestaat met en waaier aan artiesten binnen een bepaald genre, daarbij alle vertakkingen aanbiedend en nog behoorlijk internationaal bovendien. En daarna begon hij met zijn knopjes en tapes te spelen, een geluid voortbrengend dat wat deed denken aan een uitvergroting van het lawaai in een grootstad. Niet slecht gedaan maar vernieuwend was dit allerminst. We hoorden dergelijke stukken al dikwijls, al geven we toe dat deze aimabele man niet moet onderdoen voor al die anderen die gelijkaardige stukken produceren. In het publiek, waar toch al snel een derde bestond uit alle artiesten en hun entourage, merkten we al een hele tijd een nerveus mannetje op met een zwart mutsje op zijn hoofd. Het bleek om Dave Phillips te gaan, die had beloofd om een videoperformance te doen. Het was in dit tweede deel de eerste die uitgebreid met beelden werkte, terwijl hij over het podium rondrende, rondwandelde, meermaals het podium verliet en door het publiek flaneerde, terwijl de beelden elkaar in snel tempo opvolgden. Beelden van dierenmishandeling, wrede beelden meestal, afgewisseld met slogans, uitroepen, lieflijk of confronterend in een maffe volgorde dikwijls. Nu en dan ook mooie beelden, die al snel aan gort werden geramd door alweer een misselijk makend beeld van menselijke wreedheid, terwijl de muziek doordendert. Geen echte harsch noise hier, wel geluiden gepuurd uit dagdagelijkse voorwerpen, ter plaatse geproduceerd of in loops in zijn laptop gedraaid. Hard zacht wisselen elkaar af, soms in razendsnel tempo. Minimalisme is waar de man van houdt, een sfeer scheppen die onthutst en ongemakkelijk maakt, al is het dan een beetje preken voor eigen kerk omdat uiteindelijk alleen liefhebbers van dit soort statements en performances deel uit maakt van het publiek. De Zwitser maakte eerder deel uit van het opgeheven extremistische hardcorecollectief Fear of God. Dat gedachtegoed blijft behouden, zijn denkwijze blijft extreem maar absoluut niet ranzig. Door het gebruik van zijn minimalistische videobeelden en zijn heen en weer gedraaf gebeurt er ook daadwerkelijk iets op het podium. En dan hadden we er genoeg van. Het hoofd dolde rond, het lichaam wilde niet meer mee en de oren, ondanks oorkap, konden niet nog een aanslag verdragen.
We lieten de Britse afsluiter Consumer Electronics dan ook aan ons voorbijgaan en zetten de wandeling in op zoek naar mentale rust en stilte, die er natuurlijk nooit is. Het duurde nog uren alvorens we konden inslapen. Er moest nog een en ander van noisefest worden verwerkt. Het was al laat, we worden oud, net als Philip Best van Consumer Electronics zelf. Al was zijn lieftallige dame er wel bij om hem jonger te doen lijken dan hij is. Dertig jaar in het vak, het laat bij de man nauwelijks sporen na. Ze doolden voortdurend in het publiek rond. We misten hun set maar zagen twee mensen waar we ooit wel eens een babbel mee zullen doen. Noisefest deel zes is er ongetwijfeld ergens volgend jaar, plots opduikend als er voldoende betaalbaar aanbod mogelijk is. We raden u aan om het ook eens te proberen, het is meer dan de moeite.
Gezien: Noisefest V, 15 maart, De Kreun, Kortrijk