Afgelopen zondag bleek Trust perfect voor de niet al te kritische synthpop-fans die graag een avondje willen dansen.
De Oude Zaal van de Melkweg is op 8 juni half gevuld als de uit Belfast afkomstige Girls Names staat te spelen. Na een kleine overdaad aan postpunkrevival-bands van de afgelopen tien jaar is dit niet onaardig. Net als bijvoorbeeld Soviet Soviet weet Girls Names de juiste elementen te pakken en toch een eigen geluid te behouden. Na een set van exact dertig minuten sluiten ze af met het hypnotiserende ‘The New Life’ en verlaten onder een matig applaus het podium.
Nee, dan is het enthousiasme voor Trust een heel ander verhaal. Middenin de zaal zou het inmiddels wel eens 40 graden Celsius kunnen zijn. Wild bewegende, zwetende lichamen doen de zaal bijna trillen. Het is aandoenlijk om te zien hoe de echte fans opgaan in de muziek en uit volle borst meezingen. Trusts frontman Robert Alfons, in zwart gewaad uiteraard, brengt zijn synthpop met verve.
Verveelde drummer
Eerder vormde hij een duo met Austra’s Maya Postepski maar zij heeft de band inmiddels verlaten wegens gebrek aan tijd. Met de release van ‘Joyland’ is Trust nu een solo-project, waarvoor bij de live show twee muzikanten zijn aangeschoven. Opmerkelijk is dat er een drummer is aangesloten die niet veel anders doet dan ietwat verveeld op zijn toms slaan terwijl de digitale drums overheersen. Hoewel ‘Joyland’ geen upgrade van het debuut ‘TRST’ is te noemen, doen de nieuwe, meer opbeurende nummers het live erg goed. De populariteit van deze Canadees is goed te begrijpen maar het geheel is weinig verrassend te noemen, met uitzondering van een noise-uitstapje hier en daar.
Gezien: Girls Names + Trust, 8 juni 2014, Melkweg (Amsterdam)