Postrock heeft ondertussen zijn stek gevonden op de meeste breed programmerende festivals, maar daarnaast zijn er een paar festivals die expliciet op de ‘post-genres’ focussen in hun programmering. Er is het Post-festival, en Denovali in Duitsland, maar het festival met de langste traditie ter zake is het Belgische Dunk!festival (al was er eerder al het Rhâââ Lovely-festival, ergens in een dorpje tussen Namen en Andenne).
Bescheiden begonnen met lokale bands als Motek, De Portables en Transit, is Dunk! de laatste jaren uitgegroeid tot een driedaags festival met internationale namen. In tegenstelling tot doorsnee-festivals, die programmeren in functie van de tournees van de grote bands, gaat Dunk! actief op zoek naar (bij voorkeur exclusieve) namen. Zo spelen Beware Of Safety en If These Trees Could Talk hun eerste Europese optreden op Dunk!, en komt Lento speciaal voor de gelegenheid overgevlogen uit Italië. Dat verklaart de grote aanwezigheid van fans uit alle uithoeken van Europa.
Een ander verkoopsargument is de relaxte sfeer die er op het festival hangt: nauwelijks security, gratis camping, gratis ontbijt, gratis koffie.
Afgelopen jaar begon het festival sterk met een uitverkochte vrijdagavond, voor God Is An Astronaut, Junius en Maybeshewill. Dit jaar openden twee Belgische groepen voor de drie internationale headliners. En zat de zaal even vol.
Helaas misten we de release show van het Zottegemse Stories From The Lost, een jonge band die zijn debuut uitbrengt op Dunk!Records. Mosquito zagen we wél. Dit jonge duo maakt er een erezaak van om elk jaar minstens één ep uit te brengen, die telkens weer anders klinkt dan de vorige. Toch een constante: Mosquito brengt vette rock, occasioneel gekruid met stonerriffs en -drumwerk. Hun laatste (en sterkste) ‘The Age Of The Image’ kwam aan bod, samen met wat ouder werk en opvallend veel nieuwe tracks. Dat moet weer een nieuwe release opleveren binnen afzienbare tijd. Mooi om zien trouwens dat de setting op Dunk! (breed podium, goeie installatie, knappe lichtshow) een dergelijke beginnende band naar een hoger niveau tilt. De gitarist dook in de finale achterwaarts de grond op: kijk, dat willen we meer zien.
Echt knallen deed Omega Massif. ‘No lights at all’ was hun instructie aan de lichtman, en wat dan volgde was een pletwals aan superstrak gespeelde sludgemetal. Knappe opbouw, efficiënt drumwerk, en een overweldigende gitaarsound. Wellicht te zwaar voor het gemiddelde paar oren, maar dit was zonder meer topkwaliteit.
This Will Destroy You was duidelijk één van de grote publiekstrekkers. Toen we ze jaren geleden op het Rhâââ Lovely-festival zagen surften ze mee op de hype van Explosions In The Sky, hun laatste plaat leunt meer aan bij ambientrock. Wat ze live brachten was een mix van beide: ze openden en eindigden met twee van hun beste songs uit het vroegere werk, het midden van de set was een rustpunt op deze zwaarste Dunk!-avond. Het publiek leek het erg te smaken, en de set zat knap in elkaar, maar we misten intensiteit in de vrij onbeweeglijke show.
Afsluiter Pelican is zo’n groep die live nooit ontgoochelt. Ze waren er in aanloop naar de release van een nieuwe ep, die vanaf minuut één al voorgesteld werd middels de sterkste song ‘Lathe Biosas’. Die klonk nog niet zo strak als zou moeten, maar vanaf song twee zat het meteen goed. Pelican maakt net zoals Tool metal-voor-mensen-die-niet-naar-metal-luisteren, en staat in die discipline al jaren aan de top. Een sterke afsluiter dus van een stevige en uitverkochte eerste Dunk!-dag.
Gezien: Dunk!Festival, vrijdag 6 april 2012