Op deze kille zonnige lentezondag hadden de AB-programmators een uitgebreid aanbod in de aanbieding. Maar liefst vijf bands zouden hun opwachting maken. Het Belgische Tomàn mocht de spits afbijten, maar toen zat uw Gonzo-dienaar nog nergens op de Vlaamse wegen. De uitslag van de wielerklassieker Parijs-Roubaix was net iets belangrijker dan deze jonge postrockberen die de komende maanden toch nog ergens een act de présence zullen schenken.
Toen Cancellara zich losreed van de kop was het tijd om onze stoutste schoenen aan te trekken met de oordopjes in de zakken af te zakken naar Brussel alwaar Three Trapped Tigers het laatste kwartier van hun set ingingen. Zo belegen en slecht hebben we passieloze postrock, die ze ons willen verkopen als ‘Aphex Twin meets Fugazi’, nog nooit gehoord. Riffs en overloze solo’s doorheen wat flauwe elektronica en ingetogen piano-momenten. Pffff, geef ons dan maar het echte werk en de raketvuren van 65 Days of Static. Afvoeren die jonge snotapen.
De muzikale hoogmis startte deze zondag van het Dominofestival pas echt om 19u00. Een ontspannen Phil Elverum, op teenslippers, staat tien minuten voor het optreden start met zijn groep te soundchecken. Wat direct opvalt zijn de twee drummers en de (zowaar!) fagotspeler. Als de soundcheck klaar is blijft de groep gewoon op het podium staan. Phil Elverum stelt de groep voor als Mount Eerie en weg zijn ze. Weg voor een muzikale reis die 45 minuten zal duren. Voor deze trip putten ze uit het vorig jaar verschenen ‘Wind’s Poem’. Eén van de platen van het jaar met die opwindende combinatie van folk en black metal. En zo klinkt het live ook. De groep gaat van ingetogen naar snoeihard. De wind sprak en deed dat in een nummers als ‘Wind Speaks’ en ‘Lost Wisdom’ met overtuigende orkaankracht. Een eerste uppercut, op muzikaal vlak, is uitgedeeld. De wielrenners in Parijs-Roubaix kregen er vroeger op de dag al eentje te verwerken.
Fuck Buttons, fuck man. Snoeihard, messcherp, beukend en subtiel. Noise op een 4*4 beat, nintendospeeltjes in de mix en subtiele geluidjes die snerpend een weg zoeken door je geteisterde oren. De overdonderende sound van Fuck Buttons vluchtte zich een weg door de zaal. Het was wegrennen of blijven staan en je slaafs overgeven aan hun denderende set. Alles deed pijn en moest nog meer pijn doen.
Nauwelijks bekomen van Fuck Buttons smeten de jongens van 65 Days of Static zich zonder weerga op het publiek. Met een nieuwe plaat (release 26 april) in hun kielzog en enkele maanden radiostilte was dit een welkome overwinningsmatch van de band. Nog meer dan vroeger vermengen ze breakcore en droge technobeats in hun sound. De gitaren zijn maar tijdelijke hulpstukken, synths en Korgs nemen het podium over. En nog blijft deze Sheffieldse band een live-act om van te genieten.
Geheel triomfantelijk sloten ze hun set met ‘Radio Operator’, de single die de bal aan het rollen deed gaan. Kippenvel in de zaal en een band op het podium die kwam, zag en genietend overwon.
