De laatste editie van het Dominofestival in de Brusselse Ancienne Belgique kent in de kleine AB-club een luidruchtig hoogtepunt met Japanner Merzbow. Hij kreeg het gezelschap van twee lawaaierige bands uit Brooklyn. Verslag van een avond vol sonische waanzin.
Terwijl een volle club zich laaft aan behoorlijk extreme aanvallen op het trommelvlies is ook de grote zaal van de Ancienne Belgique volgelopen voor een iets rustiger concert van José Gonzalez en een twintigkoppig orkest en een veel interessantere Little Scream in het voorprogramma. Maar daarvoor waren wij dus niet naar deze allerlaatste avond het Dominofestival afgezakt. Lawaai wilden we en dat kregen we.
Want noise in een aantal vormen, dat was waar deze slotavond aan opgehangen was. Noise in al zijn vormen was ook iets wat we de voorbije jaren kregen voorgeschoteld op het Dominofestival. Zo herinneren we ons legendarische optredens van Wolf Eyes (in de mainstreampers toen op totaal onbegrip onthaald, maar goed), Black Dice, Fuck Buttons, Health en A Place To Bury Strangers.
De avond werd geopend door de Brooklynezen van Sightings. Met ‘City Of Straw’ leverden zij hun zevende album af. Hun experimentele noiserock wordt hier behoorlijk compromisloos de broeierige club ingesmeten. Mark Morgan schreeuwt zijn stem schor, tussen twee nummers door lult Richard Hoffman soms kort met het publiek. Het valt op dat de band zijn sonische klankexperimenten van de platen probeert om te zetten naar een livegeluid. Het geluid dat de band produceert wordt volop door allerlei pedalen gehaald om een droog, scherp, elektronisch en grootstedelijk geluid te krijgen. Invloeden uit jaren 1990 industrial en nog oudere no-wave worden verweven in het geluid. Het resultaat is hard en compromisloos maar soms ook iets te stuurloos om te bekoren. Het helpt dan ook niet dat het geluid soms erbarmelijk was. Of was dat de bedoeling? Nee, echt overtuigen deed de band niet.
In Gonzo (circus) #102 is een interview te lezen met Hunter Hunt-Hendrix, frontman van het eveneens uit Brooklyn afkomstige Liturgy. Hij vertelde daarin over zijn filosofie bij het construeren van muziek zoals die ondere andere te horen was op hun debuut ‘Renihilation’ en hun nieuwe plaat ‘Aesthethica’ die uitkomt op Thrill Jockey. Het is vooral uit die plaat dat de band putte tijdens het optreden. Het geluid is vooral dat van instrumentale inktzwarte metal met heftige drumpartijen en snelle gitaaraanslagen. Op het podium is er nauwelijks beweging. Ook al hebben ze bijna allemaal lang haar, van headbangen komt het niet en gelukkig maar dat er niet in zulke clichés vervallen wordt. Er is geen opsmuk zoals andere black metal bands dat wel doen, geen bloed of occulte en religieuze attributen, maar het draait puur om de kracht van de muziek. Het is ook direct een kwaliteitscontrast met Sightings, want het geluid is hier wel zuiver en goed afgesteld en levert een straffe show op in vijf a zes langdurige stukken. In een paar van deze uitgestrekte composities slaakt Hunter Hunt-Hendrix onverstaanbare ijselijke kreten die met veel reverb de zaal rondgaan en voor kippenvel zorgen. De frequentie mist zijn doel niet en het publiek kijkt gefixeerd toe in trance. Deze show heeft hopelijk afgerekend met de kritiek van de doorgaans conservatieve metal scène, al kunnen we met stellige zekerheid zeggen dat het merendeel van hun fans toch van buiten die scène komen, vooral uit de rangen van Sunn O))), Earth of Lightning Bolt etc.
De afsluitende eer van de avond valt toe aan de Japanse noise meester Masami Akita, alias Merzbow. Al 22 jaar in het vak en na meer dan 200 releases lijkt er geen slijt op de man’s oeuvre of zijn trouwe gevolg. De zaal zit nog altijd goed vol met vele fanboys en enkele girls ferm naar voren geplant om elke beweging te kunnen aanschouwen. Voor het binnengaan doet iedereen nerveus lachend de oordopjes in, wel zo slim ook met de verwachte sonische aanslag op de oren. Op het podium staat een tengere, langharige, bebrilde Aziaat achter een tafel; 2 laptops, een aantal mengpanelen met veel kabels en een ronde metalen schijf. Een flinke ruis maakt zich gewaar van de zaal en we zijn vertrokken. Het voordeel met de oordopjes is wel dat de verschillende lagen van lawaai goed van elkaar te onderscheiden zijn en elke lichte verandering van ritme, puls of golf kan worden ervaren. Saaie noise is het zeker niet en in de geluidslawine horen we sporadische beats en heftige pulsen elkaar afwisselen als eb en vloed. Schurende white noise ritmes worden door Merzbow als een gitarist op zijn ronde metalen draaischijf bespeeld met een versterkt metalen creatie als aanslagmiddel. Behalve zijn bewegende arm is de man zelve uiterst rustig en gedisciplineerd zoals enkel Japanners dat kunnen zijn. Inmiddels wordt een jongen in vage toestand de zaal uitgedragen door zijn maten. Waar zijn de rommelende aardbevingsgeluiden of overspoelende geluidstsunami’s? Geen idee, al kunnen deze even goed onherkenbaar in de set verwerkt zijn, je weet maar nooit met een bittere misantroop zoals Merzbow. En dan het eeuwige probleem met noise sets; het duurt net iets te lang. Na meer dan een dik half uur afwisselende noise voelt iedereen de spanningsboog wegzakken en zelfs de freaks stoppen met schudden. Tien onnodige minuten volgen nog voordat het stopt en Merzbow verlaagt zich zelfs tot een toegift. Echt not done. Een zeer sterke set met helaas een slap einde.
We worden nog gepasseerd door een volzwangere vrouw met oordopjes in; zij wel, haar boorteling in de buik niet. Muziekeducatie kan niet vroeg genoeg beginnen. Buiten fietst een noise vader naar huis, een blauw kinderzitje zit van achteren bevestigd. Tijd voor een laatste pintje in Cafe Central waar Sub Rosa hun Carte Blanche avond heeft met droneartiest Philippe Petit aan de knoppen. Een mooi einde van een luchtbewogen avond. De experimentele avonden van Domino zullen hard gemist worden, om hopelijk ooit als een fenix uit zijn as te herrijzen.
(s.b, mt)