Er gaat een kritiek rond dat het Domino-festival al enkele jaren zijn gedurfde koers kwijt is. Er wordt niet meer buiten de marges gekeken. Toch doet een blik op het programma vanavond, en de komende dagen, vermoeden dat sommige acts nauwelijks buiten het Domino-gebeuren een kans zouden krijgen. Dat roept meteen de vraag op, wat gebeurt er volgend jaar? Krijgen deze bands ook een kans buiten categorie?
Zoals Stray Dogs bijvoorbeeld. Of moeten we zeggen Intangible States? Het album staat fout in de cd-kast onder de letter ‘i’ gecatalogiseerd en werd ook als Intangible States aangekondigd in de programmabrochure. Hoewel. Intangible States is het audio-visueel kartonnendozenproject van de twee tijdelijk uit de jazzwereld ontsnapte jongens Koenraad Ecker en Frederik Meulijzer in samenwerking met de Zwitserse visuele kunstenaar Yannick Jacquet (Legoman). Als Stray Dogs verlaten zij de wereld van jazz, improv en klassiek voor een gewaagde uitstap naar een door electronica belegerde postrock. De installatie, want dat is het uiteindelijk, werd al als kunstvorm door culturele centra her en der opgepikt. Een stop in de AB is het nietje dat de muzikale wereld verbindt met het kunstproject. Een live-uitvoering van ‘Intangible States’ is identiek aan het album. de performance was eerst, het album is het muzikaal verslag. De installatie live beleven is een sonische aanval op door oordopjes beveiligde trommelvliezen waarbij de electronica als een knetterend spervuur het publiek lam slaat. De door drie projectoren belichtte kartonnen dozen vangt de beleving en is soms ook de stichter van al het rumoer. Vonden we het op plaat soms iets te braaf, werden we live murw geslagen.
In schril contrast staan de dubby beats van Meat Beat Manifesto die intussen in de ABBox hun gear hadden opgestart voor een immense wall of light. Op deze muur bestaande uit twee gigantische beeldschermen werden massa’s beelden op de toeschouwer afgevuurd. Beelden gesampled uit oude cultfilms, een Chanel-reclame, herkenbare en verknipte muziekfragmenten, het kwam allemaal met lichtsnelheden voorbij geflitst. Het was eerst onduidelijk dat Meat Beat Manifesto al met hun set bezig waren terwijl het publiek nog kwam binnen gestrompeld. Er werd nauwelijks gedanst en het verloop in de box was groot. Muzikaal was het een zwerftocht van beukende antieke EBM tot hippe dubstepbeats, techno en kille industrial. Het klonk als uitmuntende klasse, maar het brein kon de styleswitchs niet aan en ging op zoek naar Cindytalk.
Een laag electronicageruis, verbogen gitaarklanken en onverstaanbare zang van Gordon Sharp. Een nieuwe wereld voor ondergetekende. Te bewust van de geluiden, te argwanend om verloren te gaan tot het geruis als een allesverslindende drone meester werd.
Eén van de verrassingen van 2010 was de muzikale collaboratie van Blixa Bargeld met Alva Noto. De meester van de industrial-bombast ontmoet de minimal koning. Twee werelden verenigt in een bizarre schoonheid, voor eeuwig gevat op ‘Mimikry’. Live een bijna twee uur durende uitputtingsronde waar het vocaal experiment van Blixa (geschreeuw, gekir, gespin) in een echoënde loop werd gevangen. Door een niet perfect uitgebalanceerde start verdween de electronica van Alva Noto in de stemgeluiden van Blixa. Te stil, te fel op de achtergrond, te weinig prominent.
Werden de volumeknoppen beter afgesteld of trad gewenning op? Na ‘Red Marut Handshake’ was van een onevenwichtig geluidsbalans niets meer te horen en stond het duo aan de vooravond van een indrukwekkende performance waarin experiment floreerde. De verveling die ons ooit parten speelt tijdens een Einstürzende Neubauten-concert stak vanavond de kop niet op. Volledig in greep door de gebroken ritmes van Alva Noto en het schelle stemgeluid van Blixa fonkelden onze oren van blijdschap. Anbb live is grandioos.