Het is alweer zo’n vreemde vroege zomerdag, de Brusselse terrasjes zitten vol leven en de lentekriebels zweven door de lucht. Heerlijk pervers, vooral met een zware verkoudheid in het hoofd van het al te wisselvallige weer.
We zoeken de duisternis op in de Ancienne Belgique voor deze eerste avond van het jaarlijkse Domino festival. Een avond vol geluidskunstzinnige tonen van het Noord-Engelse Touch. label welteverstaan, dat in 2012 30(!) jaar zal vieren. Het Domino festival anno 2011 heeft evenwel minder te vieren aangezien dit de laatste editie zal zijn.
De Nederlander Thomas Ankersmit bijt de spits al af om 20u, maar daar kwam uw reporter helaas al te laat voor wegens werkverplichtingen. Een toeschouwer weet te melden; Een goede, glijdende set voornamelijk gespeeld door analoge tonen via een analoge opstelling en laptop en pas op het eind een kwartier lang saxofoon met circulaire ademtechniek, evenredig aan het geluid van de analoge tonen.
De IJslandse celliste Hildur Gudnadóttir (woonachtig in Berlijn, wie niet tegenwoordig) zit klaar in de warme bovenzaal en stelt zichzelf lieflijk voor aan het publiek met een schattig IJslands accent. Hetgeen prompt een aantal mannelijke reacties ontlokt van niet de meeste charmante aard. Gekend van haar 2 prachtige albums op Touch (Mount A en Without Sinking), bespeelt ze de cello niet op een alledaagse manier met behulp van effectvolle lagen die via een 10 sporenmat kunnen worden doorgegeven aan haar laptop. Mooie, warme lagen van donkere, weemoedige klanken vullen de zaal en velen kijken ademloos toe, gepakt door de stijkende tonen. Zo speelt ze ook een 700 jaar oude sterfbed hymne uit de IJslandse middeleeuwen waarbij ze haar zachte stem leent. Later volgt nog een compositie die ze in pizzicato stijl brengt, aangevuld door haar engelenzang in een waaier van overlappende lagen. Ze geeft nog een paar klassiekgeschoolde buigingen naar het publiek en is weg.
Even naar buiten, wat frisse lucht pakken en de sfeer op de Anspach pakken. In de cafe’s rondom is het druk; er is voetbal op tv, waaronder champions league en de Belgische beker. Een blik op de laatste 5 minuten van Standaard-Gent, een wat lijkt vieze partij stampvoetbal. Voor sonische viezigheid op naar sikkemans Mika Vainio, een van de lawaaierige geluidsslagers achter Pan Sonic. Na 17 jaar lang Pan Sonic was het vorig jaar genoeg geweest voor het duo. Bij binnenkomst dreunt het al van alle kanten met kortstondige knalbassen, fikse drones en hoge noisetonen. Bij het omzetten van de knoppen horen we zo nu en dan elektrische knisperingen, wellicht een bijgevolg van de zelfgemaakte analoge geluidsbakken. Het Pan Sonic geluid weerklinkt als vanouds en steeds meer kruipt dit herkenbare pulserende geluid in Vainio’s set om dan bijna elke keer na 1 a 2 minuten op onregelmatige wijze te worden afgebroken met een gefragmenteerde set als resultaat. Of was deze artistieke spontaniteit met veel haperende omschakelingen juist het doel van Vainio? Verder dan een dozijn knikkende koppen en zelfs een drietal dansende vrouwen vooraan komt het niet, het is slechts een woensdagavond, ook in Brussel. Een paar ontevreden *fucked up shit* kreten van Vainio, een vaarwel saluut naar het publiek en deze eerste Domino avond is gedaan.