De afgelopen jaren zagen we de dancefestivals als magische paddenstoelen uit de Belgische en Nederlandse grond schieten, waarbij vaak de rockvariant uit de al beperkte zomerbiotoop werd verdrongen. De financiële bemesting door overheden en de bedrijfswereld wordt bovendien heel wat dunner en de gevraagde artiestengages steeds rianter. De overlevingstrijd der best aangepaste evenementen is dan ook begonnen. Dit was dan ook de meest aangehaalde reden voor de teloorgang van 10 Days Off, een tiendaags dancegebeuren te Gent dat dit jaar niet alleen haar twintigste jaargang vierde maar tegelijk ook haar allerlaatste editie beleefde.
Jawel, ons blad deelt in die historiek; niet enkel door verslaggeving, maar ook omdat het roemruchte deejayteam Gonzo’s Flying Sound Circus speelde op de eerste 10 Days Off Techno – zoals het toen nog heette – in 1995, in een verlaten pand in de Gentse binnenstad dat was omgedoopt tot de Red Tape Building. Het was een tijd waarin het publiek voor dance langzaam groeide en er in die scene ook muzikaal zeer interessante ontwikkelingen op te merken vielen. Voor de volgende editie vond men een onderkomen in de zogenaamde Star Building, een oud bowlingetablissement tegenover het Gravensteen, kort even in de Eskimofabriek om dan een vaste stek te vinden in de Vooruit. Het woord ‘techno’ werd tevens uit de naam geschrapt omdat het ronduit te beperkend was. Wat het festival mee heeft gedragen van haar begindagen en waarin het uniek is gebleven in België, is dat het trouw bleef aan de clubcultuur en dat het feitelijk tien opeenvolgende clubnachten omhelsde, eerder dan de meeste hedendaagse dance events, die op een rockleest lijken geschoeid. Het samenvallen met de befaamde Gentse Feesten was een andere meerwaarde.
Recent kwam er evenwel inderdaad rek te zitten op de formule: het feesten in clubs lijkt minder aantrekkelijk geworden te zijn, exclusiviteitcontracten en hoge fees maakten een categorie artiesten moeilijk te boeken, er kwam meer concurrentie van andere evenementen en een hoofdsponsor haakte af. 5voor12, de vereniging achter 10 Days Off die werd opgericht door het drietal Philip de Liser, Eric Smout en Rudy Victor Ackaert, ging inmiddels verder met uitsluitend de Liser aan het hoofd – Ackaert richtte na wat omzwervingen een bar op in Gent en Smout ging aan de slag bij Democrazy – en begon te Antwerpen met de club Petrol. Na wat geploeter in de modder van mismanagement werd aanvankelijk nog een nieuwe, Vlaamse subsidie gemist en het leek dan ook een jammerlijke maar onvermijdelijke beslissing om het hoofdstuk 10 Days Off af te ronden.
De allerlaatste avond van een overigens meer dan deugdelijke twintigste uitgave werd niet gevuld met absolute topnamen uit de diverse subgenres der dance maar werd maar liefst negentien uur getrokken met enkele Belgische artiesten vervolmaakt met de internationale vedette Darren Emerson, ooit nog lid van Underworld. Kwantiteit in plaats van kwaliteit, zou men kunnen zeggen maar dat zou de kunde en vooral het enthousiasme met betrekking tot deze avond van de binnenlandse deejays onrecht aandoen. Op de line-up was vooral de band Magnus ietwat afwijkend. Het project van Tom Barman en CJ Bolland, aangevuld met onder meer Tim Vanhamel, bezit onmiskenbaar dansbare likjes maar het blijft hoe dan ook een poprockgroep en dat veronderstelt een andere instelling van het publiek.
Een slecht optreden was het geenszins, ondanks enkele technische problemen. Vanhamel eiste regelmatig de aandacht voor zich op, was soms irritant en dan weer meesterlijk au point. Verder zat er een goede, meanderende opbouw in de set waarbij het bekende “Summer’s Here” zeer netjes zijn werk als afsluiter deed. En toch was het publiek verdeeld: enkelen waren helemaal gewonnen voor de overtuigend uitgevoerde nummers terwijl anderen zenuwachtig stonden te draaien in afwachting van de dynamiek van een deejayset.
Die werd prompt geleverd door één van Belgiës meest geliefde en actiefste deejayduo’s: Ed & Kim – hoewel dit momenteel ietwat genuanceerd moet worden aangezien Edwin Korver sinds een poos zijn schitterende beroep niet meer mag uitoefenen wegens een gehooraandoening. Voor deze gelegenheid had hij het er echter voor over om dat medisch advies in de wind te slaan, wat hem schijnbaar deugd deed. De overgang naar een ware partymodus duurde een klein kwartier en niet veel later hadden de twee de zaal in hun zak, middels gekende krakers van onder andere Ellen Allien, Boys Noize en Röyksopp.
En daar hadden we dan CJ Bolland weer, ditmaal achter de draaitafels en geflankeerd door Raphaël. Het was duidelijk dat beiden nog niet veel samen speelden maar dat lag de flow van de door hun gebrachte set niet in de weg. Ze trokken de intensiteitsmeter bovendien meteen wat de hoogte in met een geheel van ouwe school electro en techno. Echte Belgische discotheekklassiekers als “Energy Flash” – weliswaar van de New Yorker Joey Beltram –, “Age Of Love” en zelfs de sjakkossenhouseplakker “Show Me Love” van Robin S. passeerden onder groot gejoel.
Het was ondertussen zes uur voorbij toen Darren Emerson een oerdegelijke, groovy technoset inzette. Heel wat volk was nog steeds mee – of was later komen binnenwaaien – en de Londenaar tapte vakkundig in op de resterende energie. ‘s Mans ervaring was te peilen aan de vakkundige opbouw richting ettelijke hoogtepunten en de ultieme piek bereikte hij met de muzikaal vormgegeven geilheid van Lil’ Louis’ “French Kiss”. Er was dan ook tevredenheid bij Emerson en dankbaarheid bij het publiek toen Pierre en Trish klaarstonden voor een wissel van de wacht.
Dit tweetal kwam in zekere zin het geluid van de Brusselse club Fuse vertegenwoordigen: Pierre is er immers na om en bij de twintig jaar nog steeds resident en Trish was het tijdens de hoogdagen van de legendarische tent. In hun set gaven ze blijk van minder hitgevoeligheid en van meer focus op het leiden van het volk op een helse tocht doorheen de techno-ondergrond. En een deel van dat aanwezige volk had op dat ogenblik daadwerkelijk leiding nodig; de desintegratie en chaos op de dansvloer trad in. Het was overigens prachtig hoe het beeld van de minzame, inwendig genietende en breed glimlachende Pierre contrasteerde met Trish, die kirrend van het enthousiasme en het plezier iedereen opzweepte.
We gaven er de brui aan toen Red D en Stephanie stilaan zouden overnemen. Er stond buiten ook heel wat vers bloed voor de deur dat er fris wilde invliegen en we wensten hen alle geluk. Muzikaal zou de dag later met meer house en nieuwe disco gekleurd worden en zou patron Philip de Liser onder zijn alias Louis Katorz het festival finaal afsluiten met een plak van zowaar Ramses Shaffy. Zelf hebben we bij het buitenstrompelen nog even getracht om flashbacks te stimuleren naar ons wedervaren op 10 Days Off gedurende al die jaren en met dat nostalgisch geluk, gecombineerd met de ruis in het hoofd van wederom een goed feest, konden we de toekomst in.
Gezien: The Last Waltz van 10 Days Off (Gent), 27-28 juli 2014