Recent vonden we de nieuwe plaat van Chrome, ‘Feel It Like A Scientist’, in de brievenbus. Huidige voorman Helios Creed heeft opnieuw een aantal muzikanten verzameld die de Chrome-erfenis willen voortzetten. Afgelopen week stonden ze in Kortrijk, op 19 en 20 juni zijn ze nog te zien in Rotterdam (Vibes) en in Amsterdam (Occii).
Damon Edge overleed in augustus 1995 aan een hartfalen in zijn appartement, na een tiental jaar albums te hebben gemaakt onder de Chrome-vlag, maar zonder Creed. De belangrijkste wapenfeiten van Chrome speelden zich, een beetje vanzelfsprekend wat ons betreft, af toen Edge en Creed samen in de band zaten. ‘Alien Soundtracks’, ‘Red Exposure’, ‘Blood On The Moon’, het zijn legendarische platen die psychedelica, acidrock en vervreemding een ander cachet gaven.
Creed zelf maakte nog meer spacerockplaten, die met zwaar vervormde, futuristisch klinkende gitaren behoorlijk rauw klonken, in die mate zelfs dat zijn platen en die van zijn band op het noiserocklabel Amphetamine Reptile uitkwamen. Daarvan zijn ‘Superior Catholic Finger’ en ‘Kiss To The Brain’ nog steeds heel erg de moeite. Later werd het een beetje te veel space naar onze mening, waardoor we hem uit het oog verloren. Net voor de dood van Edge was er sprake van om Chrome nieuw leven in te blazen. Wat later waagde Creed zich toch hieraan, met medewerking van Fabienne Shine, de ex van Edge. Een tiental jaar geleden verscheen een aantal platen van dit project, evenwel zonder brokken te maken.
En plots horen we van het Kortrijkse Ciné Palace dat ze zullen optreden daar. Een beetje ongelooflijk eigenlijk, want er kunnen slechts tachtig wezens (‘No Humans Allowed’, remember) binnen in het kleine zaaltje. Chrome had een vrije dag tussen optredens Frankrijk en Duitsland in. Ondanks de hoogste entreeprijs die ze ooit vroegen bij Ciné Palace (15 euro) was de zaal in een mum van tijd uitverkocht. Het zal ook voor het kwintet even wennen zijn, want de zalen die ze in hun Europese tournee aandoen, zijn een stuk groter. Wel zijn ze net als de show van deze avond, allemaal uitverkocht. Relatief natuurlijk, als we de aantallen zouden vergelijken, maar dat doen we niet.
We zijn koppig en willen eerst eens horen en ondergaan wat Chrome anno nu voorstelt. De cd beluisteren we morgen. Als die zou tegenvallen, zouden we immers wel eens thuis kunnen blijven. Nu zijn we vooral nieuwsgierig hoe de band de opstelling zal doen in een ruimte zonder podium en waar het publiek letterlijk naast en tegen de bandleden staat. Intiemer kan uiteraard niet, en het verwondert dan ook niet dat er mensen van Parijs smeekten om een toegangsbiljet, waar ze eerder speelden. We zijn ruim op tijd, en het publiek druppelt binnen. Onder dat publiek veel muzikanten natuurlijk en veel trouwe concertbezoekers, maar slechts een handvol jongeren. Ook geen toeristen, zoals hier wordt gezegd over mensen die naar optredens gaan om gezien te worden of omdat de band hip is. Het instrumentarium staat mooi op een hoopje opgesteld. Het publiek komt, na het belsignaal, binnen en de sauna wordt aangezet.
Voor Creed zelf lijkt het waarschijnlijk als een terugkeer naar het prille begin van Chrome. In 1975 begonnen ze in San Francisco, en toen speelde Chrome ongetwijfeld net zo goed in donkere, kleine zaaltjes waar iedereen op elkaar zat gepakt. Als er al publiek was uiteraard, verifiëren kunnen we dat uiteraard niet. We herinneren ons wel ‘Subterranean Modern’, een compilatie op Ralph Records (The Residents) die we kochten voor de bijdrages van Tuxedo Moon en The Residents en waar we net zo onder de indruk waren van MX-80 Sound als van Chrome. Elke band coverde ‘I Left My Heart In San Francisco’ van Tony Bennet op deze verzamelaar. Wij volgden vervolgens elk van de deelnemers gedurende hun muzikale carrière.
En wat deden de heren van Chrome afgelopen week in Kortrijk? Beginnen met een kosmisch aandoend, aanzwellend synthtapijt waarna de drums knalhard invielen, Creed zijn typische gitaargeluid begon te produceren en hij in de verste einders van de ruimte begon te brabbelen. Zo kwam het toch over, want de oude knar weigerde de modernere mogelijkheden te gebruiken om zijn zang duidelijker te laten doorkomen. Chrome is ook gewoon om een stuk luider te spelen dan voor dit soort zaaltjes gebruikelijk, waardoor de band meermaals speelt met de grens van het toelaatbare, met onnodige oversturings- en feedbackmomenten tot gevolg. Gelukkig waren die vooral een uitzondering en hebben we ons, voor ons welzijn en omdat we toch niets van de muzikanten zagen en het inmiddels wel heel erg warm werd, net buiten de zaal geposteerd. Rustiger, minder warm, net iets minder luid en toch zeer aangenaam luisteren en wegdromen.
We komen tot de vaststelling dat in grote lijnen Edge verantwoordelijk was voor de kosmische synths, de zweefpartijen, en Creed de rock in de space bracht. Want dit is vooral wat we horen: spacerock die wat lichter uitvalt dan wat Creed op zijn soloplaten bracht. Zijn muzikanten, drummer Aleph Omega, spacerocker Jay Tausig (met zeer veel albums op zijn naam), gitarist Keith Tomson en Tommy Grenas op synthesizers (onder meer Farflung, Pressurehed, Swamp rats, Nik Turner’s Space Ritual, Hawkwind, sinds 1998 ook bij Creed en Chrome), amuseren zich duidelijk goed en gaan helemaal op in de nummers van Chrome. Eentje menen we te herkennen, al zijn we er niet zeker van, en is het er zelfs eentje van een vroege Amrep-plaat van Creed. Het zal wel inbeelding zijn geweest. Vermoedelijk spelen ze gewoon veel werk van hun nieuwe plaat, waarop zestien stuks zijn verzameld, allicht een beetje te veel van het goede.
Het merchandisemeisje (‘I Am The Merch’) huppelt ons telkens voorbij. We horen Creed, die gemakkelijk contact maakt met het publiek, opperen dat er een en ander te koop is, maar dat we wat hem betreft ook allemaal samen lekker stoned kunnen worden. De vervreemdende, buitenaarde psychedelische acidrock die Chrome brengt, is daar uiteraard geschikt voor, al houden we het zelf liever sober en nuchter. Dat kan van de meerderheid van de aanwezigen niet worden gezegd. Het is dermate warm in het zaaltje, dat het bier meer dan rijkelijk vloeit. We zien na de bisnummers dan ook louter tevreden mensen, zwetend als een rund, naar buiten komen. Ze hebben een legende gezien, eentje die nooit echt is gestopt, geen ‘greatest hits’ speelt maar gewoon zijn eigen ding blijft doen. Chrome blijft gewoon, bijna veertig jaar lang, zichzelf. Onvatbaar en eentje voor de annalen van Ciné Palace, waar dit allicht één van de grootste namen zal blijven die er ooit passeerden.
Gezien: 2 juni 2014, Ciné Palace, Kortrijk
EXTRA
Chrome
Feel It Like A Scientist
(King Of Spades / Sonic Rendezvous)
Na het overlijden van Damon Edge in 1996, net voordat hij samen met medeoprichter Helios Creed de band nieuw leven zou inblazen, probeert Creed Chrome levend te houden. Het is een beetje als met zijn eigen carrière, eentje van veel vallen en opstaan, maar opgeven doet de kranige man (bouwjaar 1956) niet. Nooit of te nimmer, horen we hem denken. En we zien hem weer voor zich, helemaal uit zijn dak gaand tijdens een recent intiem concert dat we mochten meemaken. Zijn bandleden wisselen geregeld, en diezelfde mensen werken net zo goed samen aan Creed-albums als aan Chrome-albums. Tommy Grenas (onder meer Farflung, Pressurehed, Swamp rats, Nik Turner’s Space Ritual, Hawkwind, sinds 1998 ook bij Creed en Chrome) is ondertussen zijn vaste maatje. Samen met enkele andere gelijkgezinden kochten ze de rechten op van een aantal verloren gewaande opnames van de vroeger Chrome, die vorig jaar werden uitgebracht als ‘Half Machine From The Sun, The Lost Tracks From ’79-’80’. De ontvangst was goed, de sterren stonden op hun plaats. Tijd voor een volwaardig nieuw Chrome-album. En wat voor eentje.