Terwijl in onze hoofdstad in verschillende zalen feest gevierd wordt rond het geschreven woord, speelt in Poppodium W2 een waar bal rond woordenloze muziek. Maserati en Atlantis, twee bands die strikt genomen maar twee overeenkomsten hebben. Ten eerste hebben beide pas geleden een bandlid vervangen. Ten tweede hebben ze allebei geen zanger. Maar binnen de instrumentale muziek, de zogenaamde postrock zitten de twee echter aan geheel andere uitersten.
De avond wordt geopend door Atlantis. Het Nederlandse vijftal rond Gilson Heitinga overdondert met zes zware postcore werken, waarin donkere triphop de handen ineen slaat met zware sludge en doom. Al vier jaar tourt Heitinga met zijn band stad en land af met het werk van zijn debuut Carpe Omnium en de latere EP San Diablo en elke keer is het geluid overweldigend. Alsof 65DaysOfStatic, Massive Attack, Neurosis en The Godmachine op een donkere dag samen zijn gekomen. Ook vanavond dondert Atlantis over de alreeds goed gevulde zaal, met met name werk van de deze twee albums. Maar ook zijn twee nieuwe nummers van Heitinga (die de albums alleen schrijft en inspeelt, Atlantis is zijn soloproject) te horen, die geen van beide onder doen voor het oudere werk. Een goede voorbode voor de opvolger van Carpe Omnium, die 11 april het levenslicht zal zien. Overigens staat op de facebookpagina van de band al een voorproefje van het nieuwe album.
Wat echter wel wennen is, is het geheel statische plaatje dat Atlantis live nu is geworden. Onlangs heeft de bassist/gitarist die de eerste drie jaar met Atlantis op het podium stond de band verlaten. De band was niet langer met werk te combineren. Zijn opvolger vult zijn plek muzikaal perfect in, daar valt werkelijk niets op aan te merken. De energie die echter eerst van het podium afspatte door de wijze waarop zijn voorganger met ziel en zaligheid stond te spelen, is nu wel weg. Dat is spijtig, maar wordt in W2 goed ondervangen door een sfeervolle lichtshow die met de juiste accenten de show van Atlantis extra kracht geeft.
Statisch gezien verandert er weinig met de opkomst van Maserati. In het goede uur dat het kwartet speelt hebben de leden ongeveer een meter op het podium afgelegd. Je zou haast kunnen zeggen dat de nieuwe drummer (zijn voorganger is vorig jaar onfortuinlijk ten val gekomen in een liftschacht) het meest beweegt op het podium. Daar draait het dan ook niet om bij Maserati. Bij deze band moet de rest van de zaal in trance komen door de hypnotiserende mix van kraut en de poppy kant van Trans Am. Een goed uur aan helikopterslagdrums, elektronica en postrock gitaren getrokken door het effectenrek van The Edge brengt ook precies dat, een hypnotiserende instrumentale mantel die over het aanwezige publiek wordt uitgerold. Muziek waar je in moet geraken, in op moet gaan, wil hij je helemaal bereiken. Iets wat ondergetekende deze avond helaas niet lukt. Dat kan echter niet liggen aan de muzikaal perfect uitgevoerde set en de overtuiging waarmee de Amerikanen hun nummers brengen. Zelf gaan zij op het podium helemaal op in het eigen werk, waarin nauwelijks misstappen zijn te herkennen. Het geluid is helder, elke vingerzetting, elk detail komt over. En het grootste gedeelte het aanwezig publiek gaat mee op de klapwieken van de batterij. Gedurende de hele set gaat Maserati meer zuigen, trekken en geleidelijk aan werkt de bolide toe naar de toegift.
Run Like Hell van Pink Floyd vormt de toepasselijke afsluiting van een technisch sterk show. Een afsluiting die eigenlijk de gehele show in de lucht hing, en met zeker respect Pink Floyd omzet in Maserati. En meteen het enige nummer waarin werkelijk gezongen wordt. Om geen enkele reden een slechte show te noemen, waarbij de helikopter weliswaar aan ondergetekende voorbij vloog. Maar dat zegt deze keer wellicht meer over de man met de pen, dan de band op het podium.