Het opwindende nieuws sloeg de afgelopen tijd rap om zich heen: ‘Ga je mee naar Amon Tobin volgende week in de Melkweg? Je MOET mee! Zijn show is fenomenaal!’ En dat was het.
Al je nerdy vrienden kunnen het beamen. Want nerdy vrienden waren er in overvloed. Veel jongens, en slechts hier en daar hun vriendinnen. Daar zaten vast ook veel vj’s en andere visuele artiesten tussen.
Amon Tobin neemt ons mee en smijt een overweldigende visuele show midden in de 1500 smachtende gezichtjes van de uitverkochte Melkweg. Aanvankelijk zien we een grote constructie van witte kubussen op het podium staan, willekeurig op elkaar gestapeld als in een drie-dimensionaal spelletje Tetris. Terwijl de zaal vol stroomt zitten we met ongeduld het nogal weinig zeggende voorprogramma (Shuttle) uit. Een heel ander verhaal wordt het als het hoofdprogramma zijn eerste nummer inzet. Van de artiest zelf is geen spoor te bekennen, maar de witte constructie verandert in pulserende science fiction stad, die zich even later van ons weg beweegt en transformeert in een ruimteschip dat met een grote lichtbal verdwijnt in de oneindigheid van verre sterrenstelsels. Deze thematiek van sciencefiction, robotica, machines, vulkaanuitbarstingen en andere jongensachtige eye candy wordt vloeiend afgewisseld met meer abstracte motieven die spelen met de vorm van de kubussen. Screensavers! Maar dan wel de tofste die je ooit gezien hebt.
Zoals bij veel visuele kunst is het hier ook: less is more. Zeer indrukwekkend zijn dan ook de momenten, waarbij de contouren en de schaduwen van de kubussen zelf zijn gesimuleerd in de projecties. Door al deze hypnotische overdaad zouden we bijna de muziek vergeten. We worden weer bij de les geroepen doordat de grootste kubus in het midden van binnenuit af en toe oplicht. Achter matglas zien we onze artiest in zijn ruimtelaboratorium de knoppen bedienen. Zijn nieuwste album ISAM klinkt in deze ruimte net zo overweldigend en crispy clean als de beelden eruit zien, dankzij het perfecte geluid van de Melkweg. Muziek en projecties gaan een symbiose met elkaar aan, zoals het een goede artiest-vj combinatie betaamd. Toch blijft de artiest prettig op de achtergrond bij zoveel visueel geweld, ondanks dat hij fysiek het centrum vormt in zijn blokkenhuisje. Daarmee is Amon Tobin eerder het verborgen kloppend hart van zijn kubistische wezen dan de poppenspeler, en laat hij de constructie de show stelen. Een onvergetelijke show.