Actress had de held van Bozar Night moeten worden, maar die helden werden Evian Christ en Kangding Ray, wiens slimme en stevige technoset ons volop deed genieten.
Een verrassende mix bezoekers struint al vroeg op de avond door de Michaël Borremans-tentoonstelling. Oudere kunstliefhebbers versus de jongeren die vervolgens wel de oversteek maakten naar de collectie ‘Hedendaagse Griekse kunst in tijden van crisis’ en daar bleven hangen bij de makkelijkere filminstallaties terwijl er sterk grafisch werk aan de muren hangt. Het is een tijdverdrijf totdat beneden in de Fumoir en Terarken de ritmes aan het dansen zouden moeten gaan.
Frontale aanval
Dat lukt nog niet bij het bij Hospital Records-ondergebrachte Exoteric Continent. Flauwe ritmes en kleine noise-erupties die vooral veel te bescheiden blijven. Hij wordt weggedreund door het loeiharde Mssningo. Het kreunde en daverde en werd een uitputtende en frontale grime-aanval. Intussen stond Dracula Lewis bijna geheel tussen het publiek met zijn analoge speeltjes. De schuchterheid die je hem twee jaar geleden nog kon verwijten leek volledig weggevallen. Het hielp misschien dat Sewn Leather naast hem zich de naad uit het lijf danste. Maar het klonk goed. Inspirerender alvast dan wat Om Unit op datzelfde moment in de andere ruimte etaleerde. Hij bewees dan weer wel dat iedereen slaafs dubstep-ritmes volgt, ook het momentum van het genre gepasseerd.
De zaal liep vol want Actress moest ten dans spelen. Alleen verschoven de wijzers van de klok en de voeten op de grond. Op het podium bleef gewoon Om Unit, twee uur lang een verslavend ritme spelen waarbij hij iets te vaak apotheoses en juich-momenten in zijn set verwerkte. Er werd geschuifeld en gedanst. Een enkeling droop af naar de Fumoir voor het toch wel bizarre Sewn Leather. ‘I’ll be playing EBMcovers tonight.’ ‘ This is by Erykah Badu.’ En: ‘Mijn vader is hier. Eigenlijk weet ik niets van EBM. Hij wel. Hij deed mij luisteren naar Ministry, Front 242 en alle andere EBM-acts waar ik de namen niet meer van weet.’ Dit is de gekuiste versie. Het werd gebruld, opgefleurd met tigtal keer fucking en had hij niet een beetje meer gejuich verwacht bij de woorden Front 242? Wat volgde was een absurde en harde door delays en distortion gestuwde set die vooral uitblonk in krankzinnigheid – Sewn Leather kroop op de bijna van het podium donderende dj-tafel, op de boxen, dook het publiek in en brulde tussendoor iets wat op zijn teksten leek. Een soort Vatican Shadow voor muzikaal ‘uitgedaagden’ die een arrogant ettertje graag op zijn bek zien gaan?
Bedrieger?
Je kunt er als organisatie niets aan doen als je top-act een dik uur te laat komt aandraven met een de meest ongeïnspireerde sets ooit. Terwijl Evian Christ de draaitafels van Om Unit helpt te verplaatsen, loopt Actress interesseloos achteraan over het podium. De laptop inpluggen, snel een kabbelend riedeltje de ruimte injagen en de massa intussen bedriegen met een beloftevolle intro die al snel de kop wordt afgerukt door een totaal vreemde beat die klungelig wordt ingemixt. In de overvolle Terarken-ruimte was ontgoocheling troef.
Zijn zijn albums een resem van moeilijk behapbare brokken muziek die enigszins een coherent geheel vormen, dan was het deze set niet. Brokjes muziek werden zonder enige muzikale notie aan elkaar gebreid, het volume stond te stil en nergens werd spanning opgebouwd. Het was een erbarmelijke muzikale vertoning die geen seconde kon bewijzen waarom alle platen van Actress in je platenkast staan. Het enige wat je kon doen was met plaatsvervangende schaamte toekijken hoe een held van zijn troon viel en je overtuigde van zijn beslissing met Actress te stoppen.
Blije mensen
De vermoeidheid en ontgoocheling kon je laten wegspoelen met de hiphop-beats van Evian Christ. Hij was de commerciële vreemde eend in de bijt maar bracht een killerset met de juiste drops en spanningen om zij die het wilden aan het dansen te brengen. Een tikkeltje voorspelbaar en zo vreemd in de line-up ingepland.
Groter kon het contrast met Kangding Ray niet zijn. Beteuterde gezichten alom toen zijn eerste klanken niet meteen de slaafse dansgrooves konden voortzetten. Blije gezichten bij hen die voor wie de beats wat harder en moeilijker mochten zijn. Inclusief bij Kangding Ray die stond te glunderen van levenslust. Hij jaagde zijn nieuwste werk door de speakers, bedolven onder steeds harder worden dreunende beats die de herkenning moeilijker maakten, maar het dansen des te leuker. Er werd in tegenstelling tot oudere sets niets opgebouwd. Kangding Ray ging voor de aanhoudende aanval van perfect getriggerde mokerslagen die zonder allerlei dj-spielerei de dans inleidden of vermorzelden. Sommigen werden letterlijk tot een vod geslagen, anderen trotseerden alles fier rechtop. Het publiek was gewillig en Kangding Ray liet het tot zich komen. Een glimlach in de duisternis. Als afsluiter de openingstrack van ‘Solens Arc’. Afsluiten in schoonheid heet dat. De avond was gered, de nacht voorbij.
Gezien: Bozar Electronic Night, 30 april 2014, Bozar, Brussel