Het eerste wat meteen opvalt wanneer de lichten aangaan, is het witte decor waarop Abattoir Fermé zijn ‘A Brief History From Hell’ zal spelen. In tegenstelling tot het recentere ‘Monkey’, heeft het Mechelse theatergezelschap zijn donkere, duistere wereld vol dreigende klanken, ingeruild voor de surrealistische leegte van kunstgallerieën en in fluoriscerende verf geschilderde acteurs.
Het verhaal moet je niet te ver gaan zoeken. Geen dubbele bodems of donkere sprookjes, maar een duidelijke kritiek op kunst, haar verzamelaars, het geld en de fanatici. Chiel van Berkel en Hilde Segond Von Banchet spelen een kunstverzamelend stel dat louter koopt om te hebben. Want het is fijn om artistieke keuzes te maken en nadien de werken gewoon ergens te stockeren. Geld moet vloeien. Geld dat de galeriehoudster – gespeeld door Kirsten Pieters – het liefst in 30 seconden verdient. Het galeriehulpje – Tinne Van den Wyngaert – is een ietwat vreemd meisje met slechts een doel in haar leven. Zij wilt alles weten over alle films die er ooit gemaakt zijn door ze te zien. Geen informatie plukken uit boeken en encyclopedieën, maar haar leven laten leiden door haar verslaving. Het levert een prachtige monoloog over hoe zij zich onttrekt aan de buitenwereld, niet kan en wilt communiceren en film aanschouwt als ‘Gesammtkunst’, het ideaal in de kunstwereld.
In tegenstelling tot het vorige – stille -werk opteert Stef Lernous nu voor een stortvloed aan dialogen die de oppervlakkigheid van de rijken, hun leven en verslaving aan bubbels vanuit een humoristisch standpunt benadert. Alles wordt uitvergroot. De werkelijkheid is een theater. Humor was bij Abattoir Fermé nog nooit zo uitgesproken. Ook al is ‘A Brief History From Hell’ geen pure komedie. Daarvoor is de onderliggende kritiek te duidelijk.
‘Kunst is er altijd genoeg’, waarna de naam Damian Hirst valt. Het met het blauwe zuidpoolijswater gevulde aquarium is een duidelijke referentie naar de man en zijn felbesproken installaties. Zodra het koppel dit in de gaten krijgt en met allerlei vergezochte woorden de vierkanten glazen bak gaan omschrijven, merk je de absurditeit van de woorden en zinnen die worden gebruikt om hedendaagse kunst te omschrijven. Of, hoe een uitgestrooide emmer ingewanden vergezeld van de juiste beschrijving plots post-kunst wordt – het allerhoogste niveau dat je in kunst kan bereiken – en niet langer een emmer ingewanden is. Het voorwerp op zich is niet genoeg, de catalogus met dat tikje extra uitleg bepaalt de feitelijke waarde van het werk.
De dialogen zijn verbluffend en verbazend direct. Het voelt alsof Stef Lernous de kunstenaarswereld en zijn liefhebbers jarenlang stiekem heeft bespied en al hun excessen immens uitvergroot op het podium. Hij bewijst nogmaals dat hij over een prachtig acteursteam bezit – die voor eens hun kleren mogen aanhouden. Ook visueel weet hij te imponeren, ook al baadt dit stuk initieel in een immense hoeveelheid licht. Wanneer de lampen het begeven en de kunstwerken in opstand komen – als symbool voor de chaos in de buitenwereld – licht de fluoriscerende verf op en gaat het getater tussen de personages gewoon verder. Alsof het enige wat telt, bubbels en geld is.