Is de publieksreactie een bruikbare maat voor hoe goed een concert is? Het is verleidelijk om te denken dat zoveel mensen bij elkaar het samen wel zullen weten, zelfs al zijn het er maar honderd. Afgaande op het enthousiasme dat de zaal aan de dag legt tijdens de eerste paar nummers van A Place To Bury Strangers zou je denken dat de band niet veel klaar maakt. Maar misschien is iedereen gewoon overdonderd door al het geweld, want de band doet bekwaam waar we voor gekomen zijn: gegeseld worden door de “total sonic annihilation” van de New Yorkers.
Voor dat het zover is, treedt als opwarmer het Haarlemse All Shall Be Well aan. dat grossiert in post-rock, subdivisie “episch”. Ofwel, lange nummers die kalm beginnen, halverwege op gang komen, vervolgens uitbarsten, om via hetzelfde pad weer terug te keren. Het heeft het nodige weg van Explosions In The Sky, en hoewel de uitvoering technisch uitstekend is, kan het niet echt boeien. Het is een beetje gepasseerd station, deze stijl – al hoop ik dat ik dat niet ook de hele tijd sta te denken wanneer mijn geliefde Godspeed You! Black Emperor in januari terugkeert.
A Place To Bury Strangers komt op, plugt in en gooit zonder dralen de beuk er in. In de kleine zaal van Het Patronaat is afstand tussen band en publiek erg klein – ik heb hier bij Zwart Licht wel eens meer fans op het podium dan in de zaal zien staan – maar deze heren bouwen vrij letterlijk een muur tussen publiek en band, zij het van geluid in plaats van bakstenen. En erg spraakzaam zijn ze ook al niet, wat alles bij elkaar genomen misschien verklaart waarom de initiële publieksreactie nogal lauw is.
Heel veel bezoekers zijn er trouwens niet. Na een week waarin Lowlands binnen twee uur, Eurosonic/Noorderslag in twintig minuten en Roadburn al na een kwartier waren uitverkocht, zou je verwachten dat de goede zin in rockminnend Nederland springlevend is en iedereen alles wil zien, ongeacht wat het is (er is nog geen enkele naam van de line-up van Lowlands bekend). Maar blijkbaar is mooi weer ook belangrijk, en is naar buiten gaan op een venijnig koude zondagavond toch een beetje teveel gevraagd.
De band werkt zich in rap tempo door hun singles heen – “In Your Heart”, “To Fix The Gash In Your Head”, “Ego Death” – en al is de band op plaat ook al niet heel subtiel, live gaat ook het laatste beetje verloren in het gitaargeweld. Toch weten ze het allemaal net genoeg onder controle te houden om de nummers niet helemaal ten onder te laten gaan en te verzanden in louter noise. Hoe boos ze ook kijken, de band lijkt er wel zin in te hebben en toont niets van de lamlendigheid die hun grote voorbeelden The Jesus And Mary Chain live nogal eens aan de dag legden. Ook het publiek heeft er inmiddels al veel meer zin in, en overal schudden hoofden driftig mee met de beukende drums.
Van waar ik sta kan ik niet zien wat er allemaal voor apparatuur aan zanger/gitarist Oliver Ackermanns voeten ligt, maar het zal het nodige zijn; de man is niet voor niets gitaarpedaalbouwer van beroep. Op sommige momenten sleurt hij zijn gitaar aan de snaren door de lucht, maar klinkt er onder de fuzz en feedback nog een hook die blijkbaar in een kastje gevangen zit. Door al die trucs en het volume is het geluid zo nu en dan overweldigend, en de oordoppen die bij de garderobe worden verkocht blijken al snel helemaal niet zo’n idioot idee meer.
Te laat, want heel lang spelen ze niet. Door de geluidsmist heb ik twee nieuwe nummers ontwaard die doen uitzien naar nieuw plaatwerk, en een Ruud van Nistelrooy-lookalike als verse bassist. Hoewel zijn baswerk prima is, heeft hij het in A Place To Bury Strangers spelen nog niet helemaal onder de knie, want als enige steekt hij in groet een hand op naar het publiek wanneer de heren het podium onder de laatste huiltonen uit omgevallen versterkers verlaten. Jij ook bedankt, en graag tot de volgende keer.