‘3 Nights In Heaven’. Onder deze noemer organiseert Muziekcentrum Eindhoven samen met Effenaar een onvergetelijke driedaagse in de Catharinakerk met een verzameling van internationale artiesten die zowel qua muziek als sfeer perfect bij de locatie passen.
Dag 1 mocht de in België residerende Nederlandse Sleepingdog haar recente Europese tournee met Low afsluiten. Een avond waarop Chantal Acda haar vroegere stadsbewoners zou kunnen laten zien wat zij bereikt heeft na haar jaren als onopvallende straatmuzikante.
Begin deze maand verscheen op het Belgische Zeal Records, ‘With our heads in the clouds and our hearts in the fields’, het derde album voor Sleepingdog. Een plaat waarin zij meer afstand neemt van haar akoestische liedjes en de ambient invulling overlaat aan het Stars Of The Lid-lid Adam Wiltzie. Helaas voor haar werden in deze prachtige lokatie de pijnpunten van haar derde plaat uitvergroot. Er zat eigenlijk meer mis. De strijkers drongen te veel op de voorgrond waardoor Chantal luider zong dan haar liedjes verdragen kunnen. De sfeer die je wel na enige luisterbeurten op haar album gevat krijgt, kreeg zij live niet overgebracht. Maar ook doordat Adam meer vrije ruimte krijgt in de studio, staat het live allemaal wat minder stevig en zijn de songs nog meer slechts dartelende soundscapes zonder richting. ‘The untitled ballad of you and me’ (het beste nummer van het album) stond helemaal achteraan in de wankele en veel te korte set waardoor de kracht en intensiteit die in dit nummer verborgen zit, de lege ruimte invloog. Een gemiste kans om de weifelende jongens achteraan te overtuigen iets meer van de naam te onthouden dan ‘Sleeping of zoiets’.
Misschien lag het aan de locatie. Spelen in de Catharinakerk is niet voor iedereen weggelegd. De Amerikaanse band Low stond al voor de tweede keer op het podium in deze kerk. Een intense plek voor het drietal, een die hen ook inspireert tot een behoorlijke intense uitputtingsslag waar schoonheid en breekbaarheid de kernwoorden zijn.
- Low
Het was de verjaardag van Bob Dylan, een heuglijk feit dat Alan Sparhawk niet zomaar wou laten voorbij gaan. Het eerste nummer ‘Nothing But Heart’ werd opgedragen aan de jarige Bob nadat Alan eerst in grote uithalen op zijn gitaar een verjaardagsriedel speelde. De sfeer was gezet. Low stond strak, de muziek gonsde doorheen de kerk, de speelse verlichting deed de rest. Het slowcore-verleden werd de verdoemenis ingespeeld. De nieuwe tracks, allen geplukt van ‘C’Mon’, werden gecombineerd met wat ouder werk. Geen ‘Dinosaur Act’, hoewel die perfect in de intense set had gepast, maar een stevig rockende blik op het heden en verleden. Het publiek werd naar voor gelokt, verstomming sloeg in, stilte overheerste en Low werd de cult van de nacht.
Het is duidelijk te horen dat de psychologische problemen en de verslaving achter de rug zijn. Het was alsof Alan de laatste last van zijn schouders schudde en Mimi meer dan ooit de zalf op de wonde mocht zijn. Nog meer dan vroeger passen hun stemmen wonderwel samen. Harmonie tussen twee geliefden die door diepe dalen zijn gegaan en elkaar terug gevonden hebben. De bas zindert de demonen achterna, in zijn kielzog de nieuwe toetsenist.
Naarmate de klok twee uur verder tikte, werd het buiten donker. De duisternis werd opgevangen door het hemelse lichtspel in de kerk. Het werd een indoor schouwspel dat de brute kracht van Low in een gepast kleurrijk jasje stopte. Zelden zo’n prachtige lichtshow gezien dat in plaats van te storen de sereniteit van de avond benadrukte.
De band was uitzinnig, het publiek was uitzinnig. Met als beloning nog drie extra songs na een al reeds indrukwekkende show. Dit was Low op zijn allerbest.